Μεγάλοι στοχαστές και διανοούμενοι, ανάμεσά τους σπουδαίοι συγγραφείς και ποιητές, των οποίων τα ονόματα παραμένουν διαχρονικά ανεξίτηλα στον κόσμο του πνεύματος και των γραμμάτων, φαίνεται πως είχαν τις αδυναμίες τους και τις προλήψεις τους.

Οι ιδιαιτερότητές τους αυτές ήταν άγνωστες στο ευρύ κοινό, όμως πιστοποιήθηκαν από τους βιογράφους τους.

Για παράδειγμα, ο Charles Dickens, ο διάσημος αυτός Άγγλος συγγραφέας, είχε μεγάλη αδυναμία στο να φορά εντυπωσιακά κοσμήματα, όπως ρολόγια, και να τα επιδεικνύει χωρίς συστολή.

Ο επίσης Άγγλος συγγραφέας και ποιητής Walter Savage Landor αρέσκονταν να εκσφενδονίζει πιάτα τριγύρω του, προκειμένου να καθησυχάσει τη νευρικότητά του.

Ο Αμερικανός ποιητής και συγγραφέας Edgar Allan Poe, παρά τη ντροπαλοσύνη του και την εσωστρέφειά του, συνήθιζε να καμαρώνει για τα ωραία του πόδια.

Επιπλέον, ο συμπατριώτης του ποιητής Joaquin Miller κάρφωνε όλες τις καρέκλες του στους τοίχους του σπιτιού του, επειδή τον ενοχλούσε να τις μετακινούν.

Ο Άγγλος John Keats, ο εμβληματικός αυτός εκπρόσωπος της ρομαντικής ποίησης και τόσο πρόωρα χαμένος, έβαζε καυτερό κόκκινο πιπέρι στις φρυγανιές του, ξαφνιάζοντας τους συνδαιτυμόνες του.

Ο Victor Hugo, ο Γάλλος συγγραφέας που με τα έργα του «Οι άθλιοι» και «Η Παναγία των Παρισίων» κατέκτησε το παγκόσμιο κοινό, σιχαινόταν τις συζητήσεις, μιλούσε ελάχιστα κι αυτό το έκανε μόνο για να απευθύνει ερωτήσεις, στη σπάνια περίπτωση που κάτι τον ενδιέφερε.

Ο ιδιαίτερος Σκώτος συγγραφέας Robert Louis Stevenson, που τον θαύμαζαν όλα τα μεγάλα «μυαλά» της εποχής του, κυρίως μετά τη συγγραφή του «Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde», εμπνεόταν για τις δημιουργικές ιδέες του, παίζοντας φλάουτο ατελείωτες ώρες.

Ο εξαίσιος Άγγλος ποιητής Robert Browning, του οποίου οι στίχοι διακρίνονταν για τη λεπτή ειρωνεία, τον ντελικάτο σαρκασμό και το μαύρο χιούμορ, είχε τη μανία να κουνάει διαρκώς τα πόδια του, σε τέτοιο σημείο, που κατέστρεφε συνεχώς τα ξύλινα πατώματα της οικίας του.

Ο Αμερικανός Henry Longfellow, που η λυρική του ποίηση ήταν κατάμεστη από μουσικότητα, μυθολογία και θρύλους, ισχυριζόταν ότι μόνο όταν περπατούσε κατά την ανατολή ή τη δύση του ήλιου, μπορούσε να εμπνευστεί ιδέες για το έργο του.

Ο Washington Irving, ο οποίος ήταν διπλωμάτης, συγγραφέας και ιστορικός, με καταγωγή από τη Νέα Υόρκη, δεν ανέφερε ποτέ ξανά το όνομα της αρραβωνιαστικιάς του μετά τον θάνατό της. Εάν, δε, κανείς το ανέφερε, έφευγε αμέσως από το δωμάτιο, χωρίς να δώσει την παραμικρή εξήγηση ή να παραθέσει μια ευγενική δικαιολογία.

Ο Emile Zola, παρά το γεγονός ότι είχε προταθεί δύο συνεχόμενες χρονιές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, κάνοντας υπερήφανη την πατρίδα του, τη Γαλλία, θεωρούσε τον εαυτό του ανόητο. Συνήθιζε να αυτοαποκαλείται «βλάκας». Επομένως, απέφευγε τις κοινωνικές συναναστροφές και δεν αποδεχόταν ποτέ προσκλήσεις σε γεύματα, έστω κι αν είχαν σκοπό να τον τιμήσουν.

Ο Sir Arthur Conan Doyle, ο Άγγλος γιατρός, συγγραφέας και πνευματιστής, δε φορούσε ποτέ πανωφόρι. Τα αντιπαθούσε, αν και περνούσε τον περισσότερο καιρό του στην εξοχή, παίζοντας γκολφ.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Francis Marion Crawford χρησιμοποιούσε πάντοτε τον ίδιο κονδυλοφόρο, για να γράψει τα κείμενά του και δεν διανοούνταν ποτέ να χρησιμοποιήσει κανέναν άλλον, πράγμα που τον έκανε να ταράζεται κάθε φορά που τον έχανε, έστω και για λίγο.

Κεντρική μορφή και ενσάρκωση του Διαφωτισμού θεωρείται ο Γάλλος συγγραφέας, ιστορικός και φιλόσοφος, Βολταίρος, ο οποίος υπερασπίστηκε με πάθος το δικαίωμα στην ανεξιθρησκία, στην ελευθερία του λόγου και στον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Ο Βολταίρος, λοιπόν, τρόχιζε ακριβώς δώδεκα μολυβδοκόνδυλα, ούτε λιγότερα, ούτε περισσότερα, πριν καθίσει να καταγράψει τις φωτισμένες σκέψεις του.

Τέλος, ο Ρώσος Λέων Τολστόι, που συγκαταλέγεται πανθομολογουμένως στο πάνθεον των μεγαλύτερων συγγραφέων όλων των εποχών, λάτρευε να περπατάει ξυπόλητος και χωρίς καπέλο, για να νιώθει απελευθερωμένος, αλλά και για να μη χάνει την επαφή του με τη γη, ενώ ήθελε πάντα ένα λουλούδι να στολίζει το γραφείο του, την ώρα που έγραφε τα αριστουργήματά του.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΣΚΡΙΠ», στις 18/03/1928…