Οι φάροι και οι φαροφύλακες επανειλημμένως χρησιμοποιήθηκαν ως θέματα αστυνομικών και διαφόρων άλλων περιπετειωδών θαλασσινών μυθιστορημάτων, επειδή συγκεντρώνουν διαβρωτική γοητεία, θαλασσινή γραφικότητα και πολύ μυστήριο, με την πένθιμη μόνωσή τους στα βραχώδη κυματοδαρμένα παράλια, όπου ξεμυτίζουν οι επίβουλοι κι επικίνδυνοι για τα απροειδοποίητα σκάφη ύφαλοι.
Οι φαροφύλακες είναι συνήθως απόμαχοι ναυτικοί ή ηλικιωμένοι θαλασσόλυκοι, που δε μπορούν να εγκαταλείψουν το υγρό στοιχείο και ούτε μπορούν να ζήσουν χωρίς τον υπόκωφο μυκηθμό των κυμάτων και τον ανατριχιαστικό συριγμό του ανέμου.
Απομονωμένοι από τον κόσμο ζουν στον θαλαμίσκο τους, ανεβοκατεβαίνουν τις στριφτές σκάλες του ψηλού πύργου κι επιβλέπουν το μηχάνημα περιστροφής των φωτεινών προβολέων, που καταυγάζουν το φουρτουνιασμένο πέλαγος με το έντονο φως, παρήγορο μήνυμα στα πλοία που ταξιδεύουν ανά κόστα ή σοταέντο στα παράλια.
Το γαλακτώδες ή κόκκινο φως του φάρου με διαλείψεις, αναλαμπές ή σταθερό φως, χρυσίζει τα μανιασμένα κύματα, πασπαλίζει με ασήμι τους οργισμένους αφρούς, που κυρτώνουν την αιθέρια τους πλάτη και επισημαίνει τα επίβουλα βράχια, όπου κινδυνεύει να συντριβεί το ταλαιπωρημένο σκάφος, που παλεύει με την θαλασσινή θύελλα.
Το πρώτο περιστρεφόμενο μηχάνημα φάρου εφαρμόστηκε το 1786 και εν συνεχεία, το 1821, ο Γάλλος μηχανικός Augustin-Jean Fresnel επινόησε τον διοπτρικό φακό διά του οποίου επιτυγχάνεται η κατά ορισμένη διεύθυνση εκπομπή των ακτίνων.
Από το 1905 ετέθησαν σε εφαρμογή οι αυτόματοι φάροι AGA, επινοηθέντες από τον βραβευμένο με Νόμπελ Φυσικών Επιστημών, Σουηδό μηχανικό Nils Gustaf Dalen.
Εκτός όμως των φάρων-πύργων, δηλαδή των μόνιμων εγκαταστάσεων με το μηχάνημα των περιστρεφόμενων προβολέων, υπάρχουν και οι πλωτοί φάροι, που είναι πύργοι ελέγχου και επισκοπήσεως των παραλίων, επάνω σε σκάφος που είναι δεμένο από την ακρογιαλιά με χοντρά συρματόσχοινα.
Σ’ έναν τέτοιο πλωτό φάρο συνέβη το 1954 μία μυστηριώδης τραγωδία, που απασχόλησε τις στήλες του παγκόσμιου Τύπου. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ο πλωτός φάρος του «South Goodwin» έγινε σκηνή μίας πολύ περίεργης τραγωδίας, της οποίας η αποκάλυψη ποτέ δεν πρόκειται να έρθει στο φως, αφού το πενταμελές του πλήρωμα εξαφανίστηκε εκτός κάποιου επισκέπτη του πλωτού φάρου, υπαλλήλου της Διεύθυνσης Αλιείας, της Αγγλικής Κυβέρνησης.
Ο διασωθείς, ονόματι Μάρτιν, ανακοίνωσε στην Επιτροπή διαλευκάνσεως του μυστηρίου ότι ο Κυβερνήτης του πλωτού φάρου έκλεισε, πιθανόν συνεπεία αιφνίδιας παραφροσύνης του, τους τέσσερις άνδρες του πληρώματός του στον θάλαμο και ο ίδιος έπεσε στην καταιγίδα, που κόχλαζε την φριχτή οργή της στα βορειοανατολικά παράλια της Αγγλίας.
Το πιο περίεργο όμως ήταν ότι μετά την διάσωση του Μάρτιν από τα ναυαγοσωστικά, κανείς από τους τραγικούς εγκλείστους του παράφρονα Κυβερνήτη του φάρου δε βρέθηκε. Και οι τέσσερις εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς, χωρίς να αφήσουν ίχνη. Μήπως έσπασαν την πόρτα την τελευταία στιγμή που κινδύνευσε να καταποντιστεί ο πλωτός φάρος και έπεσαν στη θάλασσα, ή δολοφονήθηκαν από τον παράφρονα Κυβερνήτη και παρασύρθηκαν τελικά από την θύελλα;
Το θαλασσινό αυτό δράμα συγκίνησε βαθύτατα την παγκόσμια Κοινή Γνώμη και λησμονήθηκε με τη σειρά του, όπως λησμονούνται όλα τα μικρά και μεγάλα δράματα της ζωής, για να πάρουν την θέση τους άλλα, εξ’ ίσου, μυστηριώδη και ακατανόητα.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», στις 08/08/1960…
