Το έτος 1923 επισφράγισε με τη Συνθήκη της Λωζάνης τα φυσικά σύνορα της σύγχρονης Τουρκίας. Μεταξύ των άρθρων που αφορούσαν την οριοθέτηση των συνόρων ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, το άρθρο 14 εξαιρούσε τις νήσους Ίμβρο και Τένεδο από την ανταλλαγή πληθυσμών, ενώ θα παρέμεναν υπό Τουρκική κυριαρχία με ειδικό καθεστώς αυτοδιοίκησης. Η Συνθήκη υπογράμμιζε την υποχρέωση της Τουρκίας να προστατεύσει τα φυσικά πρόσωπα και τις περιουσίες του μη μουσουλμανικού πληθυσμού των εν λόγω νησιών.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι τον καιρό εκείνο υπήρχαν περί τους 9.000 Έλληνες κάτοικοι στην Ίμβρο και την Τένεδο συνολικά, ενώ οι Τούρκοι κάτοικοι (κυρίως δημόσιοι υπάλληλοι) δεν ξεπερνούσαν τα 80 με 90 άτομα!
Σήμερα οι Έλληνες που κατοικούν εκεί φτάνουν μετά βίας τα 400 άτομα, γεγονός που μας προκαλεί πόνο αλλά και απορία για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες σχεδόν αφανίστηκε ο ελληνικός πληθυσμός και ιδιοποιήθηκαν οι περιουσίες τους.
Η τραγικότητα όμως των ιστορικών εξελίξεων, έτσι όπως τις γνωρίζουμε σήμερα, δεν αφορά μόνο την αιωνίως αιμοδιψή Τουρκία που αποδεκάτισε λαούς στο πέρασμά της και απειλεί μέχρι και σήμερα με προκλητικό και πολεμοχαρή τρόπο τη χώρα μας, αλλά περιλαμβάνει δυστυχώς και το ρόλο που έπαιξε επίσημα η Αθήνα στα οδυνηρά γεγονότα.
Η κυβέρνηση της Χούντας λοιπόν, αμέσως μετά τα γεγονότα της Κύπρου με εντελώς αυθαίρετο τρόπο, έκλεισε όλα τα σχολεία που λειτουργούσαν έως τότε στην Ίμβρο, με το εξωπραγματικό επιχείρημα ότι ίσως η Τουρκία να ζητήσει τη λειτουργία σχολείου στη Ρόδο και στην Κω – τα μόνα νησιά στα οποία διέμεναν τότε Τούρκοι!
Με το πρόσχημα αυτό, εγκατέλειψαν στην κυριολεξία τα 2 αυτά νησιά στην κακή τους τύχη και μαζί τους Έλληνες κατοίκους των, αλλά στην πραγματικότητα, κατ’ ουσία είχαν ξεγράψει όλους όσους είχαν ξεμείνει εκτός του κορμού της ηπειρωτικής Ελλάδος!
Έτσι, μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την απώλεια μέρους της Κύπρου, “ολοκληρώσαμε την αποστολή μας”, εις επιβεβαίωσιν της γνωστής ρήσης: “Πίσω από κάθε μεγάλο γεγονός κρύβεται πάντα ένας Έλληνας…!”
