Ο Μανώλης Μπικάκης κατάφερε να σταματήσει τον Αττίλα όταν ήταν μόλις 20 ετών κι ενώ οι συμπολεμιστές του τον θεωρούσαν νεκρό. Ο Κρητικός διέλυσε έξι τανκς μέσα σε λίγα λεπτά, σε μια κρίσιμη στιγμή της κυπριακής ιστορίας, λίγο πριν την ανακωχή…

Έμεινε στην ιστορία για την ηρωική προσπάθεια που έκανε πολεμώντας επί τέσσερις ημέρες μόνος του, αφού αποσπάστηκε από τις υπόλοιπες δυνάμεις. Ο στρατιώτης από τον Αμύγδαλο Αστερουσίων, που κατέστρεψε έναν Ουλαμό Αρμάτων Μάχης και διέλυσε ένα Τάγμα Τουρκικού Πεζικού, κατάφερε να γλιτώσει μέσα από τα δόντια του Αττίλα, αλλά τον «κατάπιε» η άσφαλτος, 

Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας εργάστηκε ως οικοδόμος. Παντρεύτηκε τη Νίκη κι έκαναν δύο παιδιά. Μία θλιβερή ημέρα τον Οκτώβριο του 1994 έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα στην εθνική οδό Αθηνών - Πατρών. Ήταν μόλις 40 ετών.

Η ζωή του Μανώλη Μπικάκη ήταν μια διαρκής περιπέτεια. Ήταν έντεκα χρονών όταν έφευγε πικραμένος και απελπισμένος από το χωριό του. Δύο ξαδελφάκια του περιεργάζονταν ένα όπλο, το οποίο βρήκαν στη μάντρα της οικογένειας. Το όπλο εκπυρσοκρότησε και το παιδί που βρέθηκε μπροστά του πέθανε.

«Το 1966 διακοπές του Πάσχα, ο αδελφός μου, 11 χρονών, και τα δύο παιδιά του θείου μου, έξι το μικρό και οκτώ το άλλο, πήγαν στη μάντρα όπου είχαμε τα πρόβατα. Εκεί ήταν η μάνα τους και έφτιαχνε το γάλα. Βρήκαν ένα όπλο στη μάντρα, το περιεργαζότανε, πήρε φωτιά αυτό και σκοτώθηκε το 6 χρονών Αντωνιό. Δεν περιγράφεται τι έγινε αφού εβρέθηκε το όπλο στο χέρι του Μανώλη», έγραψε για το περιστατικό η αδερφή του, Κατίνα.

Συνεχίζοντας, αναφέρει: «Αν θέλεις να γράψεις ένα βιβλίο, έλα να με βρεις να σου διηγηθώ ιστορίες που ούτε στα παραμύθια δεν τις έχεις ακούσει… Έχει ο πατέρας μου ένα αδελφό στους Στόλους, εκεί τον πήρε και ετελείωσε το Δημοτικό. Πήγαινε στο σχολείο όταν δεν ήταν άρρωστος, δηλαδή αρά και πού. Μετά αγοράσαμε ένα σπίτι στο Ασήμι, πήγε η αδελφή μου και του έκανε παρέα… Άρχισε να μαθαίνει επιπλοποιός. Πήγαινε η μητέρα μας να το δει. Όταν έφευγε εκείνη την ακολουθούσε δύο και τρία χιλιόμετρα έξω από το χωριό. Η μάνα φοβόταν, του έλεγε:

-Γύρισε, παιδί μου, πίσω γιατί είσαι μοναχός και μακριά και δεν κάνει να είσαι μόνος…
Και της έλεγε:
-Άσε με ακόμη λίγο…
Δεν είχε χορτάσει την αγκαλιά της μάνας».

Ο Μανώλης Μπικάκης δεν πήγε στο γάμο της Κατίνας στο χωριό, αφού όλα του θύμιζαν εκείνη τη φρικτή κατάληξη ενός παιγνιδιού. Για πρώτη φορά ξαναγύρισε στον Αμύγδαλο μετά την απόλυσή του από το Στρατό, μετά τα όσα έγιναν στην Κύπρο το 1974.

Ήταν μία ημέρα μετά τη μεγάλη γιορτή της Παναγιάς, Αύγουστος μήνας. Ο Μανώλης Μπικάκης υπηρετούσε στις Ειδικές Δυνάμεις, ήταν ένας από τους καταδρομείς εκείνους που είχαν μεταφερθεί από τα Χανιά στην Κύπρο για να αντιμετωπίσουν τους εισβολείς του Αττίλα. Κανείς δεν ήξερε πού θα πήγαιναν όταν επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο. Τους είπαν απλά ότι επρόκειτο να πάνε στη Ρόδο. 

 «Τηλεφωνώ στη μονάδα του», λέει τώρα η Κατίνα, «Δεν απαντούσε κανείς. Ύστερα από πεντέξι μέρες μου είπαν πως δεν μπορούν να μιλήσουν και πως είναι καλά… Έλιωνα χωρίς να ξέρω τι γινόταν όσο περνούσαν οι μέρες. Ξαναπαίρνω μια μέρα τηλέφωνο και τους ζητώ ευθέως να μου πουν αν είναι σκοτωμένος, αιχμάλωτος, αν είναι ζωντανός. Και μου λέγανε πάντα: δεν ξέρομε, δεν μπορούμε, όταν είναι κάτι θα ειδοποιήσουν τον πατέρα του…».

Εκείνη την ημέρα του Αυγούστου, λοιπόν, ο Μανώλης Μπικάκης βρέθηκε στη Λευκωσία, κοντά στη Σχολή Γρηγορίου, σε θέση άμυνας. Από την προ-προηγούμενη ημέρα είχε αρχίσει το δεύτερο μέρος της τραγωδίας, με την επέλαση των εισβολέων, την προσπάθεια κατάληψης της Αμμοχώστου, τον εγκλωβισμός των χωριών προς την περιοχή της Καρπασίας. 

Ο Μανώλης Μπικάκης βρέθηκε με ένα συνάδελφό του στη γραμμή του πυρός. Είχε διασπαστεί η μοίρα και είχαν απλωθεί οι άνδρες για να αποκρούσουν καλύτερα τις εχθρικές επιθέσεις. Μέσα στη βροχή από σφαίρες, στις συνεχείς εκρήξεις και στα πυρά του εχθρού, οι δύο σύντροφοι χάνονται μεταξύ τους. Το εικοσάχρονο παλικάρι από την Κρήτη έχει ένα αντιαρματικό όπλο ΠΑΟ στον ώμο του και μόλις οκτώ βλήματα στη διάθεσή του. 

Έρποντας κινήθηκε προς το όπλο και τα οκτώ βόλια που είχε στη διάθεσή του. Πήρε ένα, όπλισε. «Βρισκόταν μέσα σε κάτι χαρακώματα ο Μανώλης, όταν είδε τα άρματα μάχης να κατευθύνονται προς το μέρος του», λέει η σύζυγός του Νίκη. «Χωρίς να χάσει καιρό σημαδεύει το πρώτο και το πετυχαίνει»… Ήταν ένα θηρίο Μ48, αμερικάνικης κατασκευής. Από τα πιο βαριά που χρησιμοποιήθηκαν στην εισβολή. Η βολή του παλικαριού από τα Αστερούσια έκανε συντρίμμια το αμερικανικό θηρίο.

Αυτή ήταν η αρχή. Η Νίκη δεν είναι σίγουρη για τις λεπτομέρειες ούτε για την ακριβή διαδοχή των γεγονότων. Ο Μανώλης απέφευγε να μιλά πολύ για αυτά, τα θεωρούσε όλα πολύ φυσιολογικά, πίστευε απλά ότι «έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει». 

Το τουρκικό τάγμα διασκορπίστηκε και ο Κρητικός ήρωάς μας προσπάθησε να κρυφτεί, όταν του τελείωσαν τα πυρομαχικά. «Μου έλεγε ότι πίστευε στη σωτηρία του», θυμάται η Νίκη. «Προσπάθησε να κρυφτεί. Πέρασαν κάμποσες μέρες, νομίζω τέσσερις ή πέντε, και οι άλλοι στρατιώτες, οι σύντροφοί του, νόμιζαν πως ήταν σκοτωμένος. Ο Μανώλης ήξερε να επιβιώνει σε πολύ αντίξοες συνθήκες, άλλωστε ήταν τέτοια η εκπαίδευσή του. Πολλές φορές μου έλεγε ότι δεν είχε βάλει τίποτε στο στόμα του, ούτε φαγητό, ούτε νερό. Μόλις είδε τους συντρόφους του ζήτησε φαΐ και νερό…».

Επιστρέφοντας από την Κύπρο ο Μανώλης Μπικάκης πήγε στην Αγιά Φωτιά της Μεσαράς κι από εκεί στην Αθήνα. «Έκλεψε» τη Νίκη και το ζευγάρι παντρεύτηκε στην Κρήτη. «Αν ζούσε θα χαιρόταν τώρα το εγγονάκι μας», ανέφερε συγκινημένη η σύζυγός του.