Τρεις μήνες μετά το θάνατο της Ζωής Λάσκαρη, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος ξεδιπλώνει αναμνήσεις, σκέψεις, συναισθήματα γι'αυτή την απουσία. Ξέρει ότι το κενό δεν γεμίζει. Όπως ξέρει πως αυτό το ίδιο κενό είναι γεμάτο από την κοινή τους ζωή, τη βαθιά τους σχέση και την μεγάλη οικογένεια που μοιράστηκαν.
Λουκέτο έβαλε στη βίλα του στο Πόρτο Ράφτη.
Επέστρεψε στο πατρικό του στο Κολωνάκι.
«Μετά τον θάνατο της Ζωής δεν είχε νόημα για μένα να μένω στο Πόρτο Ράφτη. Το Πόρτο-Ράφτη που ζούσαμε τα τελευταία δεκαπέντε - είκοσι χρόνια ήταν επιλογή της. Δεν ήθελε να φύγει από εκεί κι εγώ γυρνούσα εκεί κάθε βράδυ. Μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης δεν μπορούσα να την εγκαταλείψω.
Το σπίτι στο Πόρτο Ράφτη το είχε φτιάξει εκείνη. Κάθε τι, ήταν από εκείνη. Το τασάκι, το βάζο, ήταν όλα επιλογή της, ακόμα και η θέση που είχε το καθένα.
Μετά την απουσία της, το σπίτι ήταν άδειο για μένα. Το σκέφτηκα, ήθελα να ωριμάσει μέσα μου αυτή η σκέψη για να μπορέσω να φύγω.
Ένα σπίτι κενό ήταν πολύ δύσκολο, δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Συναισθηματικά δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ με αυτό το κενό.... Ιδίως το δωμάτιό μας, η κρεβατοκάμαρά μας στο Πόρτο Ράφτη ήταν πια τόσο άδεια.
Είχε τόσο πολλά πράγματα η Ζωή. Ούτε μπορεί να φανταστεί κανείς τι είχε μαζέψει στη ζωή της. Δεν μπορείς να συμφιλιωθείς και να εξοικειωθείς με αυτό το κενό, τη μόνιμη απουσία. Είναι βαρύ, αλλά δεν έχεις κι άλλη επιλογή.
Τώρα σκοπός μου είναι να έχω υγεία, και διανοητική, για να συνεχίσω την εργασία μου που και αγαπώ και χρειάζομαι. Κι αυτό μου δίνει δύναμη».
«Την περασμένη εβδομάδα, επέστρεψα στο πατρικό μου στο Κολωνάκι. Ήθελα να γυρίσω στο κέντρο -φίλοι, παλιοί γνωστοί, όλοι εδώ είναι. Ήδη αισθάνομαι μια χαλαρότητα, νοιώθω πιο ήρεμος»
