Όταν πρόκειται για τυχερά παιχνίδια, όλοι γνωρίζουν ότι το καζίνο είναι αυτό που έχει πάντα το πλεονέκτημα – έτσι; Αλλά την δεκαετία του 1990 μια ομάδα φοιτητών από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης, απέδειξε κάτι φαινομενικά αδύνατο: ότι ο παίκτης δεν πρέπει να είναι ο χαμένος. Αυτή είναι η ιστορία της ομάδας ΜΙΤ Blackjack.

Η ιδέα ξεκίνησε το 1958, όταν ο μαθηματικός και τζογαδόρος Έντουαρντ Ο’ Θορπ μελέτησε μανιωδώς το παιχνίδι «Blackjack», ή αλλιώς «21».

Ο Ο’ Θορπ χρησιμοποίησε τον νεοαποκτηθέντα υπολογιστή του ΜΙΤ για να υπολογίσει τις πιο συμφέρουσες κινήσεις, ανάλογα με τον συνδυασμό φύλλων που είχαν μπροστά τους. Εάν για παράδειγμα ο παίκτης είχε 14 και ο κρουπιέρης του καζίνο, 7, τότε ο παίκτης είχε μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσει, αν επέλεγε να τραβήξει κι άλλο χαρτί. Όποιος εφάρμοζε κατά γράμμα τη μέθοδο του Ο’ Θορπ δεν σήμαινε ότι θα κέρδιζε κάθε παρτίδα, αλλά ότι μακροπρόθεσμα, θα κέρδιζε περισσότερες φορές απ’ ότι θα έχανε. Το 1966 δημοσιεύτηκε το βιβλίο του «Beat the Dealer», που εξηγούσε τη διαδικασία και αμέσως έγινε ανάρπαστο.

Ποια ήταν η ομάδα ΜΙΤ Blackjack

Σχεδόν μιάμιση δεκαετία αργότερα, το 1979, μια νέα ομάδα «ιδιοφυών» του MIT αποφάσισαν να εφαρμόσουν το σύστημα που ανέπτυξε για να βγάλουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια.

Παρά την κοινή εσφαλμένη αντίληψη, η ομάδα δεν ήταν ποτέ μία ομάδα φοιτητών που σπούδαζαν μαθηματικά. Στην πραγματικότητα, η ομάδα αυξήθηκε και άλλαξε καθ ‘όλη τη διάρκεια των ετών, καθώς νέα μέλη προστέθηκαν και παλιά έφυγαν – ή διώχθηκαν από την ομάδα γιατί δεν είχαν καλή τεχνική. Οι φοιτητές είχαν πειραματιστεί με την καταμέτρηση φύλλων στην πανεπιστημιούπολη, αλλά ποτέ δεν είχαν παίξει σε καζίνο, μέχρι να συναντήσουν μια μέρα τον πτυχιούχο του Χάρβαρντ, Μπιλ Κάπλαν. Από την ηλικία των 18 ετών, ο Κάπλαν χρησιμοποιούσε ένα μαθηματικό μοντέλο για να κερδίζει στο blackjack σε όλο τον κόσμο, μετατρέποντας 1.000 δολάρια σε 30.000, σε μόλις εννέα μήνες. Έχοντας ακούσει τον Κάπλαν να συζητά την επιτυχία του στο Βέγκας, οι μαθητές του MIT του ζήτησαν να τους διδάξει. Αυτή ήταν η αρχή της επιτυχίας της ομάδας MIT Blackjack.

Από τους μαθητές της ομάδας, ο Τζεφ Μα και ο Μάικ Απόντε ήταν δύο από τους πιο διάσημους και επιτυχημένους παίκτες. Πολλά άλλα μέλη της ομάδας παραμένουν ανώνυμα μέχρι σήμερα. Μερικοί φυλακίστηκαν ακόμη και όταν προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν την τεχνική της καταμέτρησης φύλλων στο εξωτερικό. Στο αποκορύφωμα της, η ομάδα είχε 80 διαφορετικούς παίκτες. Η ομάδα ΜΙΤ Blackjack είχε έναν στόχο – να νικήσει τον ντίλερ και να κερδίσει μεγάλα χρηματικά ποσά, και αυτό ακριβώς έκανε. Η ιστορία τους έγινε τόσο διάσημη, ώστε έγινε ταινία του Χόλιγουντ με τίτλο “21”.

Πώς λειτουργούσαν

Τα μέλη της ομάδας εκπαιδευόνταν για μήνες προτού παίξουν σε καζίνο, ενώ τα νέα μέλη δεν είχαν το δικαίωμα να παίξουν σε καζίνο μέχρι να περάσουν μια σειρά δοκιμασιών, όπως το να μπορούν να νικήσουν στις τοπικές χαρτοπαικτικές λέσχες. Μόλις ήταν έτοιμοι, “χτυπούσαν” τα ανυποψίαστα καζίνο του Λας Βέγκας.

Η ομάδα του MIT χρησιμοποιούσε, εκτός από τη βασική στρατηγική του Ο’Θορπ, μία άλλη τεχνική που βασιζόταν στην καταμέτρηση των φύλλων που εμφανίζονταν στο παιχνίδι. Επειδή το blackjack παίζεται με περιορισμένο αριθμό τραπουλών, η πιθανότητα να εμφανιστεί κάποιο συγκεκριμένο χαρτί είναι υπολογίσιμη.

Το μέτρημα δεν είναι παράνομο, αλλά δεν συμφέρει καθόλου τα καζίνο, γιατί σημαίνει ότι θα χάσουν πολλά χρήματα. Γι’ αυτό και διώχνουν όποιον αντιλαμβάνονται ότι μετρά τα χαρτιά στο blackjack. Με τις αναρίθμητες κάμερες ασφαλείας που υπάρχουν μέσα σε ένα καζίνο, αυτό είναι απλά θέμα χρόνου. Η ομάδα του MIT όμως, βρήκε ένα τρόπο να κρύψει το μέτρημα από την ασφάλεια του καζίνο. Χωρίστηκαν σε μικρότερες ομάδες των τριών ατόμων και κάθε ένα άτομο εξυπηρετούσε διαφορετική λειτουργία.

Αρχικά υπήρχε ο «παρατηρητής», που παρακολουθούσε το παιχνίδι, μετρούσε τις κάρτες και όταν έβλεπε ότι οι περισσότερες μικρές κάρτες είχαν φύγει, έκανε κρυφά σήμα στον συνάδελφό του να κάτσει και να ποντάρει. Ο συνάδελφος αυτός ήταν ο «μεγάλος παίχτης», που καθόταν και πόνταρε πολύ μεγάλα ποσά, μόνο όταν ήξερε ότι οι κάρτες που απέμεναν στην τράπουλα τον συνέφεραν. Συνήθως οι «μεγάλοι παίχτες» προσποιούνταν ότι ήταν πλούσιοι επιχειρηματίες, που έπαιζαν πάντα με αυτό τον ριψοκίνδυνο τρόπο. Υπήρχε και ένα τρίτο μέλος, ο «ελεγκτής», που καθόταν συνέχεια στο τραπέζι, πόνταρε το χαμηλότερο δυνατό ποσό, για να μην προκαλέσει υποψίες και μετρούσε τις κάρτες, για μεγαλύτερη ακρίβεια.

Σε ένα μόνο Σαββατοκύριακο, η ομάδα ΜΙΤ Blackjack κατάφερε να κερδίσει πάνω από 400.000 δολάρια στο Λας Βέγκας. Είχαν τελειοποιήσει την τεχνική της καταμέτρησης φύλλων για να κερδίζουν σχεδόν κάθε φορά, παίρνοντας συχνά κέρδη 30.000 δολάρια κάθε φορά που έπαιζαν.

Το τέλος της ομάδας

Στην αρχή τα κέρδη ήταν εντυπωσιακά. Έφευγαν Παρασκευή απόγευμα από το MIT, έπαιζαν συνεχόμενα μέχρι Κυριακή βράδυ, οπότε έπαιρναν το αεροπλάνο για να επιστρέψουν. Οι φοιτητές δούλευαν σε ομάδες των τριών και μπορεί σε ένα βράδυ να έπαιζαν ταυτόχρονα μέχρι και 10 διαφορετικές ομάδες. Κανείς δεν τους είχε πάρει είδηση, γιατί τους προφύλασσαν οι ειδικοί ρόλοι που είχαν αναλάβει.

Πολλά επιτυχημένα μέλη της ομάδας MIT Blackjack εξοικιώθηκαν με την πολυτελή ζωή, καθώς τα σαββατοκύριακα έμεναν σε πολυτελείς σουίτες και μετακινούνταν με τεράστιες λιμουζίνες που πρόσφεραν τα καζίνο σε όλους τους παίχτες που πόνταραν πολλές χιλιάδες δολάρια. Μάλιστα λάμβαναν και ιδιαίτερα δώρα, που κυμαίνονταν από ολόχρυσα ρόλεξ μέχρι και τη διοργάνωση ενός γάμου στην ταράτσα ενός από τα δημοφιλέστερα ξενοδοχεία. Κάποια στιγμή όμως, η καλή τους τύχη στέρεψε.

Μετά από ένα χρόνο και σχεδόν ένα εκατομμύριο σε καθαρά κέρδη, η ασφάλεια των καζίνο άρχισε να τους παρατηρεί πιο προσεκτικά. Μια ιδιωτική έρευνα διατάχθηκε από τα καζίνο του Λας Βέγκας για να εντοπίσει τα μέλη της ομάδας. Οι υπεύθυνοι ασφαλείας βρήκαν τις φωτογραφίες και τα στοιχεία των παιχτών μέσω των πανεπιστημίων και έφτιαξαν μια λίστα με τους “ανεπιθύμητους” παίκτες. Πολλά μέλη μεταμφιέζονταν, ένας ντύθηκε ακόμα και γυναίκα, αλλά τους εντόπιζαν αμέσως και κρατούσαν τα κέρδη τους, τα οποία είχαν μειωθεί αισθητά, καθώς το άγχος τους χαλούσε τη συγκέντρωση. Παράλληλα, πολλά μέλη διαμαρτύρονταν για το χαμηλό ποσοστό των κερδών που έφτανε σε αυτά και παραιτούνταν, ενώ άλλα πρόδιδαν τους συμπαίκτες τους όταν πιάνονταν.

Τελικά, η ομάδα ΜΙΤ Blackjack δεν ήταν πλέον βιώσιμη και επειδή τα πράγματα έγιναν αρκετά επικίνδυνα, διαλύθηκε. Η καταμέτρηση φύλλων εξακολουθεί να είναι τεχνικά νόμιμη σε πολλές χώρες, αλλά τα περισσότερα καζίνο κάνουν ότι μπορούν για να την αποτρέψουν.

Οι ιστορίες των φοιτητών του MIT που «κέρδισαν» τα καζίνο του Λας Βέγκας έχουν εμπνεύσει πλήθος βιβλίων και ταινιών, από απλούς οδηγούς μέχρι και λογοτεχνικά έργα. Το διασημότερο είναι το βιβλίο του Μπεν Μέζριτζ, «Bringing Down the House», που περιέχει όμως πολλές ανακρίβειες και φανταστικές ιστορίες.