Η Γη, όπως και όλοι οι πλανήτες, είναι Κούφια! Ο φλοιός της, δεν αποτελεί το 0,473% της μάζας της αλλά το 100%! Δεν υπάρχει κανένα στρώμα μανδύα και φυσικά δεν υπάρχει εσωτερικός ή εξωτερικός πυρήνας!

Αντίθετα στους πόλους της Γης υπάρχουν δύο τρύπες διαμέτρου 1920 χιλιομέτρων όπου οδηγούν στο κέντρο αυτής της γιγάντιας κούφιας σφαίρας, εκεί που… αιωρείται ένας εσωτερικός ήλιος! Ένας ήλιος ο οποίος δίνει φως και ενέργεια στους… υποχθόνιους γείτονές μας!!

…Παράνοια… Το μεγαλείο σου!!

Και όμως, οι υποστηρικτές της θεωρίας έχουν να παραθέσουν ισχυρά επιχειρήματα υπέρ αυτής της ριζοσπαστικής αντιεπιστημονικής άποψης. Θα ήθελα να δώσω την δική μου οπτική γωνία από τον πρόλογο αυτού του κειμένου: πιστεύω λοιπόν και το δηλώνω ξεκάθαρα ότι ο πλανήτης μας είναι εν μέρη κούφιος και μάλιστα πιθανότατα το εσωτερικό του να κατοικήθηκε στο παρελθόν από διάφορες οντότητες που ίσως κάποιες από αυτές να παραμονεύουν ακόμα και σήμερα σε ένα απόλυτο σκοτάδι κάτω από το χώμα. Την άποψη αυτή πρόκειται να αναλύσω στο παρών άρθρο αφού πρώτα θέσω αντιμέτωπα, όχι όλα άλλα όσα πιστεύω ότι είναι άξια αναφοράς από τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της κοίλης Γης και τις ακλόνητες απαντήσεις της επιστήμης.

Ποιες είναι οι γνώσεις μας για το εσωτερικό της Γης;

«Οι φυσικοί δεν έχουν ακόμη καταφέρει να διατυπώσουν μια ικανοποιητική θεωρία που να προβλέπει πόσο πυκνό θα πρέπει να είναι το υλικό στις συνθήκες πίεσης που αναμένονται στο εσωτερικό της Γης. Με άλλα λόγια, δεν έχουμε καταφέρει να προσδιορίσουμε πολύ καλά τις ιδιότητες της ύλης υπό αυτές τις συνθήκες. Οι γνώσεις μας για τη Γη είναι πολύ λιγότερες σε σχέση με τις αντίστοιχες γνώσεις μας για την κατάσταση της ύλης στα άστρα. Τα μαθηματικά που υπεισέρχονται είναι αρκετά δύσκολα, προς το παρόν, αλλά ίσως πολύ σύντομα συνειδητοποιήσει κανείς ότι πρόκειται για ένα σημαντικό πρόβλημα και ασχοληθεί σοβαρά με την εξεύρεση κάποιας λύσης. Το άλλο πρόβλημα ασφαλώς είναι πως, ακόμη και αν γνωρίζαμε την πυκνότητα, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε υπολογισμούς για τα ρεύματα κυκλοφορίας. Ούτε θα μπορούμε ουσιαστικά να προσδιορίσουμε τις ιδιότητες των πετρωμάτων σε υψηλές πιέσεις. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε πόσο γρήγορα υποχωρούν τα πετρώματα. Όλα τα παραπάνω πρέπει να απαντηθούν μέσω πειραμάτων». [Richard P. Feynman (1918-1988) (βραβευμένος με Νόμπελ Φυσικής)]

Η αλήθεια είναι ότι οι επιστήμονες μέχρι πρότινος δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν με σαφήνεια μια τεκμηριωμένη άποψη για το εσωτερικό της Γης. Αυτό ενθάρρυνε τις θεωρίες που υποστήριζαν ότι η Γη είναι κούφια. Σήμερα όμως, με τα τελευταία τεχνολογικά επιτεύγματα, η θεωρία αυτή διαψεύδεται καθημερινά από τα γεωφυσικά ινστιτούτα όλου του κόσμου, τα οποία κάθε στιγμή καταγράφουν την ύπαρξη τελουρικών κυμάτων που διαδίδονται σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Χάρη σ’ αυτά τα δεδομένα είμαστε σήμερα σε θέση να υπολογίσουμε όχι μόνο την ακριβή ποσότητα της ύλης από την οποία αποτελείται ο πλανήτης μας αλλά και τη σύνθεση και τη μέση πυκνότητά του, η οποία είναι ίση με τρία γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό στην επιφάνεια και δεκατρία στο κέντρο. Ο στερεός φλοιός φτάνει σε βάθος τα 2.800 χμ. Κάτω απ’ αυτόν υπάρχει ένας ρευστός μεταλλικός πυρήνας, ο οποίος αποτελείται κυρίως από σίδηρο, ενώ στο κέντρο του υπάρχει ένας δεύτερος στερεός πυρήνας που στερεοποιήθηκε λόγω της τεράστιας πίεσης.

Το άρθρο θα μπορούσε πολύ απλά να είχε τελειώσει εδώ… Παρά όμως τα λεγόμενα των επιστημόνων κάποιοι ισχυρίζονται ακόμα πως έχουν απτά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η Γη είναι κούφια, και όσο υπάρχουν αμφισβητήσεις για κάποιο θέμα άποψή μου είναι ότι η έρευνα πρέπει να συνεχίζεται…

Το ισχυρότερο επιχείρημα: Μύθοι, παραδόσεις, μαρτυρίες.

Σήμερα, εν έτη 2003, οποιοσδήποτε και αν μιλήσει δημοσίως με σκοπό να θέσει επί τάπητος το θέμα κατά πόσο είναι δυνατό να κατοικηθεί ο πλανήτης μας όχι μόνο από την εξωτερική του πλευρά αλλά και στο εσωτερικό του, αυτομάτως θα θεωρηθεί παράφρων. Αυτά όμως, εν έτη 2003, στους περισσότερους λαούς της αρχαιότητας υπήρχε η πεποίθηση ότι όντως υπάρχουν είσοδοι για εσωτερικό του πλανήτη, εκεί είτε κατοικούσαν «μυθικά» όντα είτε ήταν ο τόπος όπου πήγαιναν οι άνθρωποι μετά το θάνατό τους. Για τους αρχαίους ο χώρος αυτός δεν είχε μία αφηρημένη ή μεταφυσική σημασία, μα ήταν υλικός και έμοιαζε με τον δικό μας κόσμο.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα εξής: Στην Αρχαία Ελλάδα οι νεκροί οδηγούνταν στον ’δη ή «Κάτω Κόσμο» που βρισκόταν στα πέρατα της Γης. Ο Δίας είχε τιμωρήσει τους Τιτάνες φυλακίζοντάς τους στο εσωτερικό της Γης. Γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με την «μυθολογία» ο Οδυσσέας αλλά και ο Ηρακλής ξεπερνώντας πολλά εμπόδια κατάφεραν και έφτασαν στον ’δη. Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν περιγράψει λεπτομερώς τον Κάτω Κόσμο και μιλούσαν και για έναν ιδιαίτερο ήλιο στα Ηλύσια Πεδία, πως θα ήταν δυνατό να περιγράφουν τόσο αναλυτικά κάτι που δεν έχουν αντικρίσει; Ο Όμηρος στην Ηλιάδα γράφει για το δύσκολο ταξίδι του Οδυσσέα στον Κάτω Κόσμο, ενώ στην Οδύσσεια περιγράφεται πως ο Ερμής οδήγησε τις ψυχές των φονευθέντων μνηστήρων στον ’δη, οι αναφορές για διεισδύσεις θεών ή ανθρώπων στον ’δη είναι πραγματικά πάρα πολλές. Οι είσοδοι για τον ’δη ήταν επίσης γνωστές στους αρχαίους και ήταν πάνω από 15 στον αριθμό τους ενώ κάθε μία συνοδευόταν και από κάποιο «μύθο».

Ο Πλάτων και ο Σωκράτης είχαν πιθανολογήσει για την ύπαρξη της Κοίλης Γης, ο πρώτος είχε μιλήσει στην Δημοκρατία του για «το θεό που κάθεται στο κέντρο, στον ομφαλό της Γης και είναι ο ερμηνευτής της θρησκείας για την ανθρωπότητα» ενώ έγραψε επίσης για τα «τεράστια υπόγεια ρεύματα και για τις φαρδιές ή στενές στοές στο εσωτερικό της Γης». Ο Σωκράτης μίλησε ομοίως για τεράστιες κοιλότητες μέσα στη Γη οι οποίες κατοικούνται από τον άνθρωπο και για απέραντες σπηλιές όπου ρέουν ποταμοί.

Οι παραδόσεις των Σουμέριων επίσης μιλούν για τον «Κάτω Κόσμο» που τον ονόμαζαν Κουρ (Ξένη Χώρα) και πίστευαν ότι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της Γης. Ακόμα ο Γκιγαλμές ιστορικός ήρωας των Σουμέριων είχε πάει μέσα στη Γη. Σε έναν υπόγειο κόσμο πιστεύουν οι Ινδουιστές και οι Θιβετιανοί που ισχυρίζονται ότι ο πρώτος Δαλάι Λάμα έλαβε τις διδασκαλίες του από τον κυβερνήτη μια υπόγειας αυτοκρατορίας. Ανάλογες παραδόσεις προέρχονται από τους Εσκιμώους, τη Βόρεια Ευρώπη, την Μογγολία, την Περσία, την Κίνα, την Καππαδοκία όπου διατηρούνται υπόγειες πόλεις, αλλά και από την Βόρεια και Νότια Αμερική όπου οι αυτόχθονες λαοί έχουν παρεμφερείς παραδόσεις, και αλλού.

Εκτός όμως από τις παραδόσεις αυτές υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες που αναφέρονται σε όλες σχεδόν τις χώρες και μιλούν για παράξενους «ανθρώπους» που έρχονται από το εσωτερικό της Γης στην επιφάνειά της και δίνουν κάποιες πληροφορίες και μετά είτε χάνονται για πάντα είτε μένουν στην επιφάνεια. Ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι βρήκαν είσοδο για το εσωτερικό της Γης και ταξίδεψαν μέσα της.

Οι κυριότερες από αυτές τις ιστορίες είναι του Τζον Γιούρι Λοντ που το 1895 κυκλοφόρησε το γνωστό βιβλίο Ετινόρφα (ή Ητίδορφα) όπου περιγράφει το ταξίδι του μέσα στη Γη, και του Όλαφ Τζάνσεν που κυκλοφόρησε ένα παρόμοιο βιβλίο το 1908. Επίσης ιδιαίτερα γνωστός είναι ο Αμερικανός ναύαρχος Μπιρντ για τα ταξίδια που έκανε (ή επιχείρησε να κάνει) στο εσωτερικό της Γης. Τέλος ίσως ο λόγος που άρχισε το θέμα της κούφιας Γης να απασχολεί σημαντικά τους ερευνητές ήταν η ξεκάθαρη δήλωση το 1692 του διάσημου αστρονόμου Έντμουντ Χάλεϋ ότι ο πλανήτης μας είναι κούφιος.

«Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά» λέει η παροιμία, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που ο καπνός είναι πιο πυκνός από την ίδια τη φωτιά. Όσα αναφέρθηκαν είναι συλλογικά ένα πολύ σημαντικό στοιχείο και ένα «δυνατό χαρτί» στα χέρια των υποστηρικτών της θεωρίας καθώς είναι απίστευτα δύσκολο να δεχτεί κανείς πως όλοι αυτοί οι «μύθοι» «κατασκευάστηκαν» τυχαία παγκοσμίως. Όμως μία νέα κοσμοθεωρία δεν μπορεί να στηθεί και να στοιχειοθετηθεί ελλείψει επιστημονικών στοιχείων! Οι παραδόσεις δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν βάση για μια θεωρία που αφορά στο σύμπαν ολόκληρο εκτός εάν υπάρχουν τα στοιχεία αυτά που είναι ικανά να αμφισβητήσουν τη σύγχρονη επιστήμη.

Πλεονεκτήματα και επιστημονικά στοιχεία των υποστηρικτών της θεωρίας.

Χωρίς πρόλογο αφήνω να ξεκινήσει το debate μεταξύ των δύο αντίπαλων πλευρών, των «υποχθόνιων μυστηρίων» και των αντιλήψεων που σχετίζονται με τις φυσικές επιστήμες.

Υδροπονική και αεροπονική.

Οι θεωρητικοί της Κούφιας Γης χρησιμοποιούν ένα επιστημονικό επίτευγμα για να αποδείξουν ότι είναι δυνατή η ανάπτυξη οργανισμών μέσα στη Γη, και τα καταφέρνουν! Η υδροπονική και η αεροπονική είναι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για να επιβιώνουν και να αναπαράγονται οργανισμοί με απουσία χώματος ή φωτός. Οι μέθοδοι αυτοί έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο σε φυτά ή βακτήρια, ενώ στη Ρουμανία έχει ανακαλυφτεί ένα ολόκληρο οικοσύστημα που περιλαμβάνει αράχνες, σκορπιούς, βδέλλες και σαρανταποσαδούσες μέσα σε μια σπηλιά η οποία απεκόπη από την επιφάνεια πριν 5,5 εκατομμύρια χρόνια (η πληροφορία δεν είναι διασταυρωμένη).

Έστω ότι με τις μεθόδους αυτές ήταν δυνατή η ανάπτυξη ενός υπερπολύπλοκου οργανισμού όπως ο άνθρωπος και εν συνεχεία η ανάπτυξη πολιτισμού. Για να πραγματοποιηθούν όλα αυτά χρειάζεται να είναι δεδομένος ο χώρος και κανείς δεν είναι πεπεισμένος ότι υπάρχει μέσα στη Γη…

Γήινος μαγνητισμός και Κούφια Γη.

Η σχετική διαφορά γωνιακής ταχύτητας περιστροφής ανάμεσα στον εσωτερικό κεντρικό ήλιο και στο φλοιό της παράγει το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της Γης θα βροντοφωνάξουν οι θεωρητικοί της Κούφιας Γης. Πράγματι εάν υποθέσουμε ότι ο πλανήτης είναι κοίλος και υπάρχει ο εσωτερικός ήλιος, το μαγνητικό πεδίο της Γης θα μπορούσε να παραχθεί με αυτόν τον τρόπο και δεν θα χρειάζονταν πολύπλοκες αναλύσεις και τεχνολογικά ανεπτυγμένα μηχανήματα για να αποδειχτεί ο ισχυρισμός.

Οι επιστήμονες πάλι που έχουν θέσει διαφορετική υπόθεση στην έρευνά τους, και δεν αποδέχονται την κοιλότητα της Γης ακολουθούν άλλο δρόμο για να αποδείξουν τον γήινο μαγνητισμό.

Το γεγονός ότι η Γη έχει ένα μαγνητικό πεδίο αποτελεί μια ανεξάρτητη ένδειξη για ένα λιωμένο, υγρό πυρήνα. Η Γη δεν μπορεί να είναι ένας τεράστιος μόνιμος μαγνήτης, επειδή τα μαγνητικά ορυκτά χάνουν τη μαγνήτισή τους αν θερμανθούν πάνω από τους 500 βαθμούς Κελσίου. Δεδομένου ότι σχεδόν όλη η Γη είναι θερμότερη, ο μόνος τρόπος να δημιουργηθεί ένα μαγνητικό πεδίο είναι με ηλεκτρικά ρεύματα που κυκλοφορούν στο εσωτερικό της. Η περιστροφική κίνηση και τα θερμικά ρεύματα του ηλεκτρικά αγώγιμου ρευστού σιδήρου στον εξωτερικό πυρήνα της Γης παράγουν το μαγνητικό πεδίο της Γης. Για να δημιουργηθεί το μαγνητικό πεδίο, τα θερμικά ρεύματα πρέπει να είναι σχετικά γρήγορα, (πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι είναι στον εύπλαστο μανδύα), συνεπώς ο πυρήνας πρέπει να είναι υγρός.

Εδώ υπάρχουν δύο συγκρουόμενες απόψεις, που ερμηνεύουν όμως και οι δύο το μαγνητικό πεδίο της Γης. Μία από τις δύο ξεκινώντας από λάθος υπόθεση οδηγείται τυχαία σε σωστό συμπέρασμα. [Υπόθεση 5 = -5 (άτοπο)

Τετραγωνίζοντας και τα δύο μέλη έχω αποτέλεσμα 25=25 που είναι δεκτό.]

Οι οπαδοί της Κούφιας Γης για να αποδείξουν ότι η θεωρία των επιστημόνων είναι λανθασμένη είπαν ότι αφού η θεωρία τους στηρίζεται στα ρεύματα μεταφοράς ο πλανήτης σιγά σιγά θα πάγωνε και αυτό είναι κάτι που μοιάζει σωστό. Επειδή όμως το μαγνητικό πεδίο της Γης δημιουργείται από τις ακανόνιστες μορφές ροής στον πυρήνα, αλλάζει κατεύθυνση κατά άτακτα χρονικά διαστήματα. Στην πρόσφατη γεωλογική ιστορία πρέπει να έχει αλλάξει κατεύθυνση ανά 20.000 χρόνια περίπου. Κάθε είδος γεωλογικών αποθεμάτων (πχ. Ροή λάβας, στρώματα λάσπης) που αποθέτονται με την πάροδο του χρόνου σε διαφορετικές χρονικές περιόδους θα μαγνητίζονται με αντίθετες διευθύνσεις, καταγράφοντας έτσι τη φορά του μαγνητικού πεδίου που επικρατούσε όταν το στρώμα αυτό στερεοποιήθηκε. Οι Γεωφυσικοί μπορούν και μετρούν τις αλλαγές στην κατεύθυνση της μαγνήτισης των πετρωμάτων και φτιάχνουν έτσι τη μαγνητοστρωματογραφία των διαφόρων υλών που αποτέθηκαν.

Συνεπώς το μαγνητικό πεδίο της Γης αν και προβάλλεται σαν επιχείρημα, στην ουσία δεν μπορούν να βγουν ασφαλή συμπεράσματα από αυτό.

Το Σέλας ως απόδειξη ύπαρξης του εσωτερικού Ήλιου.

Κύματα φωτός υψώνονται στον ουρανό και αναμειγνύονται το ένα με το άλλο. Δίνουν την εντύπωση ότι κινούνται σαν να φυσά απαλό αεράκι. Τα φωτεινά κύματα σχηματίζουν μια τεράστια κουρτίνα στον ουρανό, όπου κυριαρχεί το πράσινο ή το κόκκινο χρώμα. Αυτό το μαγευτικό φαινόμενο, που δίνει αχνό φως στις πολικές περιοχές, καλείται «πολικό σέλας» ,ή επικρατέστερα «βόρειο σέλας» (aurora borealis), επειδή παρατηρείται συχνότερα στο Βόρειο Πόλο, στο Νότιο (aurοra australis) παρουσιάζεται κυρίως σε ακατοίκητες περιοχές.

Οι οπαδοί της θεωρίας της Κούφιας Γης υποστηρίζουν ότι τόσο το Βόρειο όσο και το Νότιο σέλας είναι το θαμπό φως του εσωτερικού ήλιου της Γης που έρχεται στην επιφάνεια από τα πολικά ανοίγματα.

Η συγκεκριμένη άποψη όμως προκαλεί το γέλιο στους επιστήμονες που εύλογα ρωτούν: «αν κάτι τέτοιο ίσχυε γιατί το σέλας να μην εμφανίζεται συνεχώς αλλά κατά περιόδους;» «Μήπως το φως του εσωτερικού ήλιου δεν είναι συνεχόμενο;». Φυσικά αυτό είναι από απίθανο έως αδύνατο! Η απάντηση για το τι είναι το σέλας έχει δοθεί και δεν χρίζει αμφιβολίας, την εξήγηση αυτή θα προσπαθήσω να παρουσιάσω εδώ όσο πιο συνοπτικά γίνεται και χωρίς να διεισδύσω στα επιστημονικά θέματα ώστε να γίνει κατανοητή από όλους.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα η ερμηνεία του φαινομένου παρουσίαζε δυσκολίες, ιδιαίτερα όσον αφορά στο σχηματισμό του, μέχρι που το 1958 άρχισαν να δίνονται οι πρώτες ερμηνείες. Η πρώτη λοιπόν μερική εξήγηση δόθηκε όταν παρατηρήθηκε συσχετισμός με την περιοδικότητα της ηλιακής δράσης. Αποδείχτηκε δηλαδή ότι οι μεταβολές του ενδεκαετούς κύκλου συμπίπτουν με τις εμφανίσεις του φαινομένου. Όταν αργότερα έγινε δυνατή η μελέτη του Ήλιου με τη βοήθεια του φασματοσκοπίου, διαπιστώθηκε ότι ένα πολικό σέλας εμφανίζεται πάντα μετά την πάροδο πολλών ωρών από μία ηλιακή έκρηξη. Η αιτία του φαινομένου λοιπόν αναζητήθηκε στην ηλιακή ακτινοβολία.

Το σέλας δημιουργείται συνήθως σε ύψος από 80 ως 400 km και οφείλεται σε φορτισμένα σωμάτια υψηλής κινητικής ενέργειας, κυρίως ηλεκτρόνια και πρωτόνια της γήινης μαγνητόσφαιρας τα οποία, ακολουθώντας τις δυναμικές γραμμές του μαγνητικού πεδίου της Γης, ιονίζουν με κρούσεις τα αέρια της ανώτερης ατμόσφαιρας. Ακολουθεί η επανασύνδεση των ιόντων με ηλεκτρόνια και η εκπομπή φωτός, στο οποίο κυριαρχούν οι φασματικές γραμμές εκπομπής του οξυγόνου (πράσινο) και του αζώτου (κόκκινο), στοιχείων που είχαν ιονιστεί. Οι εξάρσεις του φαινομένου παρατηρούνται συχνά, δύο περίπου ημέρες μετά από ισχυρές ηλιακές εκλάμψεις, οπότε η πυκνότητα και η ταχύτητα των σωματίων του ηλιακού ανέμου που φτάνουν στην περιοχή της Γης αυξάνουν κατά πολύ την πίεση και διεγείρουν τη μαγνητόσφαιρα.

Το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έντονο όταν το μαγνητικό πεδίο του ηλιακού ανέμου έχει συνιστώσα προς το νότο, ευνοώντας με αυτό τον τρόπο τη δημιουργία γεωμαγνητικών καταιγίδων και την εμφάνιση σέλαος. Επειδή οι ηλιακές εκλάμψεις εκδηλώνονται στα κέντρα δράσης της επιφάνειας του Ήλιου, είναι φανερό ότι η συχνότητα της εμφάνισης του σέλαος σχετίζεται με την 27-ήμερη περίοδο περιστροφής του ‘Ήλιου, καθώς και με την 11-ετή περίοδο δράσης του.

Με άλλα λόγια, το Βόρειο και Νότιο Σέλας είναι σωματίδια του ηλιακού ανέμου (γαλαξιακές κοσμικές ακτίνες) που πέφτουν σαν φωτεινή καταιγίδα στους πόλους.

Παρέμεινε όμως το ερώτημα γιατί αυτά τα φωτεινά φαινόμενα εμφανίζονται μόνο στους πόλους και όχι ομοιόμορφα σε όλη τη γήινη επιφάνεια. Το γήινο μαγνητικό πεδίο δεν καλύπτει ισομερώς όλη τη Γη. Παρουσιάζει τρύπα στους πόλους ενώ καλύπτει ικανοποιητικά τον Ισημερινό. ’ρα ο ηλιακός άνεμος δεν συναντάει μεγάλα εμπόδια στα ασθενή σημεία του μαγνητικού πεδίου της Γης κι έτσι εκεί γίνεται ορατή η τριβή του νέφους των ιόντων με την ατμόσφαιρα.

Το πολικό σέλας δεν χαρακτηρίζει μόνο τη Γη. Όλοι οι πλανήτες που διαθέτουν μαγνητικό πεδίο και δέχονται βροχή από ηλεκτρικά φορτισμένα σωματίδια παρουσιάζουν ανάλογα φαινόμενα – π.χ. ο Δίας, λόγω σωματιδίων που εκτοξεύονται από την Ιώ, ως αποτέλεσμα ηφαιστειακών εκρήξεων.
Ομοίως ο Κρόνος, όπου μάλιστα καταγράφηκε και έκλυση υπεριώδους ακτινοβολίας κοντά στους πόλους.

Κατεψυγμένα μαμούθ και άλλα θηλαστικά από το εσωτερικό της Γης.

Το 1846 η ανακάλυψη ενός δασύτριχου, κατεψυγμένου μαμούθ στον πάγο της Σιβηρίας χρησιμοποιήθηκε ως απόδειξη της Κούφιας Γης. Από τότε έχουν καταγραφεί και άλλες παραπλήσιες περιπτώσεις ζώων που έχουν βρεθεί καλά διατηρημένα μέσα σε παγόβουνα. Οι οπαδοί της θεωρίας της Κούφιας Γης υποθέτουν ότι τα ζώα αυτά προέρχονται από ήπειρο του εσωτερικού του πλανήτη μας και περνώντας μέσα από το πολικό άνοιγμα ψύχονται και σε αυτή τη κατάσταση βρίσκονται από ανθρώπους στις περιοχές γύρω από τους πόλους.

Εάν ένα παγόβουνο με ένα κατεψυγμένο μαμούθ έπλεε στη Μεσόγειο θάλασσα στις ακτές τις Λιβύης σίγουρα θα αποτελούσε είδηση, τώρα όμως που αναφερόμαστε στις πολικές περιοχές δεν θεωρώ το γεγονός παράλογο. Κατά την αρχαιότητα οι περιοχές αυτές ήταν κατοικήσιμες από γιγάντια μαμούθ, κάποια από αυτά είναι λογικό να παγιδεύτηκαν μέσα στους πάγους και να πέθαναν εκεί ή μετά το θάνατό τους ο πάγος να μην επέτρεψε στο σώμα τους να αλλοιωθεί… Με τον ίδιο τρόπο βρίσκονται και τα υπόλοιπα σημερινά ζώα μέσα σε παγόβουνα που πλέουν γύρω από τους πόλους. Αυτή η διατήρηση του σώματος μέσα στο πάγο είναι αποδεδειγμένα δυνατή να γίνει και έχει βρεθεί ακόμα και ανθρώπινο σώμα στις ’λπεις όπου οι επιστήμονες, που τον ονόμασαν «Ότζι», υποστηρίζουν ότι άφησε την τελευταία του πνοή πριν από χιλιάδες χρόνια.

Είναι η τρύπα του όζοντος αποτέλεσμα της Κούφιας Γης;

Οι θεωρητικοί της Κοίλης Γης δέχονται την άποψη ότι η «τρύπα» του όζοντος είναι αποτέλεσμα αερίων της ατμόσφαιρας του εσωτερικού του πλανήτη που βγαίνουν από τα πολικά ανοίγματα και σπρώχνουν το στρώμα του όζοντος. Δεν έχω σκοπό να γράψω εδώ την άποψη των επιστημόνων για το θέμα καθώς πιστεύω ότι όλοι λίγο ή πολύ την γνωρίζουμε. Απλά θα κάνω μια ρητορική ερώτηση και τα συμπεράσματα ας είναι δικά σας. Εάν όντως η τρύπα δημιουργήθηκε κατά αυτόν τον τρόπο γιατί παρουσιάστηκε τώρα και δεν έχει γίνει από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της γήινης ατμόσφαιρας;

Οι δορυφορικές φωτογραφίες ικανές να μπερδέψουν…

Συχνά οι φωτογραφίες από δορυφόρους που απεικονίζουν τα πολικά τοπία της Γης είναι ικανές να παραπλανήσουν κάποιον που δε γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίο έχουν τραβηχτεί ή που δεν γνωρίζει τι ακριβώς απεικονίζουν. Έτσι με μια πρώτη ματιά μπορεί να πιστέψει ότι στη φωτογραφία φαίνεται ξεκάθαρα μια είσοδος για το εσωτερικό της Γης, φυσικά δεν είναι έτσι τα πράγματα, ακολουθούν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Και όμως τα φαινόμενα απατούν!

Αρχικά, σύννεφα για ευνόητους λόγους είναι απόλυτα φυσικό να βρίσκονται συνεχώς πάνω από τους πόλους αλλά πέρα από αυτό δεν αποτελούν πρόβλημα για τις φωτογραφίες καθώς όλοι οι δορυφόροι είναι εφοδιασμένοι με φωτογραφικές μηχανές υπερύθρων και έτσι οι φωτογραφίες δεν επηρεάζονται, όσες εικόνες όμως δείχνουν έναν πλανήτη χωρίς τρύπες δεν είναι αποδεκτές από τους υποστηρικτές της θεωρίας της Κούφιας Γης. Εκείνοι υποστηρίζουν ότι είτε οι φωτογραφίες αυτές διορθώνονται από τους επιστήμονες για να μην φανεί η αλήθεια είτε ότι υπάρχουν γιγάντιες οθόνες στα άκρα του χείλους της τρύπας που δημιουργούν ένα ολόγραμμα από πάνω της!!

Τώρα σε ότι έχει να κάνει με φωτογραφίες όπως αυτές που παρέθεσα δεν εμπεριέχεται κάτι το «μεταφυσικό» ή το διαφορετικό από ότι πιστεύουν οι επιστήμονες. Στις περισσότερες εικόνες απλά αχνοφαίνεται μια σκουρόχρωμη κηλίδα πάνω στον πόλο που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μετεωρολογικό φαινόμενο που είναι γνωστό ως το Χαμηλό Βαρομετρικό των Aleutian.

Σχετικά με την πρώτη εντυπωσιακή φωτογραφία η εξήγηση για την μεγάλη «τρύπα» είναι απλή: Η τρύπα που φαίνεται δεν μπορεί να είναι ένα πολικό άνοιγμα, εφόσον αυτή είναι φανερά μία σύνθεση πολλών φωτογραφιών που πήρε ο δορυφόρος. Καθώς ο δορυφόρος περιστρεφόταν γύρω από τη Γη, οι λαμβανόμενες φωτογραφίες δεν εκτείνονταν μέχρι τους πόλους, γιατί η πολική περιοχή ήταν έξω από τη γραμμή οράσεώς του από την Ισημερινή του τροχιά. Συνεπώς, όταν συναρμολογούνται όλες οι ληφθείσες φωτογραφίες στη φωτογραφία ενός σύνθετου μωσαϊκού, αυτή η περιοχή γύρω από τους πόλους αφήνεται έξω από τη συναρμολογημένη εικόνα. Παρατηρήστε την επικάλυψη των ηπείρων και ότι η Γροιλανδία εκτείνεται πολύ ψηλά μέσα στην «τρύπα».

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να προσθέσω ότι στους πόλους οργανώνονται συνέχεια τόσο τουριστικά ταξίδια όσο και εκδρομές από λάτρεις της περιπέτειας αλλά κανένας δεν έχει αναφέρει να έχει πέσει στην αντίληψή τους κάποια είσοδος για το εσωτερικό της Γης. Ενώ είναι αρκετές οι φορές που ομάδες ατόμων πήγαν σε αυτά τα μέρη με μόνο σκοπό να ανακαλύψουν τα ανοίγματα και έμειναν εκεί για έρευνες χρόνια αλλά όλοι τους γύρισαν άπρακτοι (με εξαίρεση φυσικά τα ονόματα που ανέφερα πιο πριν).

Στη φωτογραφία απεικονίζεται ο Βόρειος γεωγραφικός πόλος της Γης, ο Βόρειος μαγνητικός πόλος της Γης βρίσκεται περίπου 200 μέτρα μακριά (κάποιοι από τους οπαδούς της θεωρίας της Κούφιας Γης ισχυρίζονται ότι ο μαγνητικός πόλος βρίσκεται πολύ μακρύτερα).

Αποδεικνύει η σεισμολογία την κοιλότητα της Γης;

Ένα από τα πιο πολύπλοκα στη κατανόησή τους επιστημονικά επιχειρήματα που προβάλουν οι οπαδοί της θεωρίας της Κούφιας Γης στηρίζεται στην σεισμολογία και ειδικότερα στην επονομαζόμενη «ζώνη σκιάς» που παρατηρείται στη διάσωση των σεισμικών κυμάτων.

Οι δύο τύποι σεισμικών κυμάτων που υπάρχουν συμπεριφέρονται διαφορετικά, ανάλογα με το υλικό που διασχίζουν. Τα κύματα πίεσης (διαμήκη) ή αλλιώς Ρ κύματα διαδίδονται και διαθλώνται τόσο σε υγρά όσο και σε στερεά υλικά. Τα διατμητικά κύματα (εγκάρσια) ή αλλιώς S κύματα δεν μπορούν να διαδοθούν σε ρευστά όπως ο αέρας και το νερό. Στα ρευστά δεν μπορεί το ένα σωμάτιο ν’ ασκήσει δυνάμεις στο γειτονικό του σωμάτιο κάθετες στη διεύθυνση που τα ενώνει, και γι αυτό δεν διαδίδονται S κύματα.

Οι σεισμολόγοι παρατήρησαν ότι οι καταγραφές από ένα σεισμό που συνέβη κάπου στον πλανήτη, άλλαζαν ριζικά όταν ο σεισμός και η καταγραφική συσκευή απείχαν πάνω από μια ορισμένη απόσταση. Πιο συγκεκριμένα αν το σημείο του σεισμού, το κέντρο της Γης και ο σεισμογράφος σχηματίζουν γωνία μεγαλύτερη των 105 μοιρών. Μετά τις 105 μοίρες τα κύματα εξαφανίζονται σχεδόν τελείως, τουλάχιστον ώσπου τα αργά επιφανειακά κύματα να φτάσουν στο σεισμογράφο από τον ορίζοντα.

Η περιοχή σε απόσταση άνω των 105 μοιρών σχηματίζει μια ζώνη σκιάς. Σε μεγαλύτερες ακόμη αποστάσεις, φθάνουν κάποια Ρ κύματα, αλλά πάντως όχι S. Αυτό δείχνει ότι η Γη έχει ένα λιωμένο ρευστό πυρήνα ο οποίος εξηγεί την έλλειψη των S κυμάτων και την κάμψη των Ρ κυμάτων και τη ζώνη σκιάς.

Εδώ πολλοί από τους υποστηρικτές της Κούφιας Γης θα διαφωνήσουν. Ισχυρίζονται λοιπόν ότι τον ρευστό πυρήνα, μέσα από τον οποίο δεν διαδίδονται τα κύματα, μπορεί να αντικαταστήσει το κενό.

Σκέψη λογική. Σύμφωνα όμως με τους ίδιους η Γη αποτελείται μόνο από τον φλοιό της που ως γνωστόν έχει πολύ μικρότερο πάχος από το πάχος του μανδύα, συνεπώς ο χώρος όπου μέσα θα διαδίδονται τα κύματα είναι ιδιαίτερα περιορισμένος. Έτσι τα κύματα σε αυτή την περίπτωση θα ανακλώνταν συνεχώς και η συχνότητα με την οποία θα επέστρεφαν στην επιφάνεια θα γινόταν τεράστια με αποτέλεσμα αδιανόητες καταστροφικές συνέπειες. Επίσης σε μία τέτοια περίπτωση σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους της φυσικής και της Νευτώνειας βαρύτητας [που αμφισβητείται από τους υποστηρικτές της θεωρίας των κοίλων πλανητών και θα μιλήσω πιο κάτω γι’ αυτό] η ζώνη σκιάς δεν θα γινόταν παρατηρήσιμη.

Μπορείτε να πάρετε μια χοντρική εκτίμηση του μεγέθους του γήινου πυρήνα υποθέτοντας απλά ότι το τελευταίο S κύμα πριν αρχίσει η ζώνη σκιάς στις 105 μοίρες , ταξιδεύει σε ευθεία γραμμή. Γνωρίζοντας ότι η Γη έχει ακτίνα 6350 χιλιόμετρα, έχετε ένα ορθογώνιο τρίγωνο όπου το συνημίτονο της μισής γωνίας των 105ο ισούται με την ακτίνα του πυρήνα διαιρεμένη δια την ακτίνα της Γης.

Η θεωρία της βαρύτητας και η Κούφια Γη.

Ένα επιχείρημα που σκέφτηκαν οι υποστηρικτές της Κοίλης Γης είναι ότι ενώ γνωρίζουμε ότι στον ισημερινό η επιτάχυνση της βαρύτητας είναι μικρότερη από την επιτάχυνση της βαρύτητας στους πόλους θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Με άλλα λόγια ότι θα έπρεπε να ζυγίζουμε περισσότερο στον Ισημερινό από ότι στους πόλους. Και αυτό επειδή στον ισημερινό η Γη είναι εξογκωμένη, άρα υπάρχει μεγαλύτερη μάζα, άρα η έλξη θα είναι μεγαλύτερη. Κάτι τέτοιο όμως δεν βρίσκει αντιστοιχία στην πραγματικότητα διότι ο παγκόσμιος τύπος της Νευτώνειας φυσικής μας διαβεβαιώνει ότι η βαρυτική έλξη είναι αντιστρόφως ανάλογη του τετραγώνου της αποστάσεως ενός σώματος από το κέντρο βάρους της Γης και η ζώνη του Ισημερινού απέχει πιο πολύ από το κέντρο της Γης λόγω του σχήματος της έλλειψης που έχει ο πλανήτης μας.

Ακόμα και αυτό όμως αμφισβητείται και θεωρείται σίγουρο για τους υποστηρικτές ότι η Γη δεν έχει κέντρο βάρους, διαβάστε και θα καταλάβετε τι εννοώ…

Κάθε λογικός άνθρωπος θα αναρωτιόταν αφού σύμφωνα με τη θεωρία της Κοίλης Γης υπάρχουν τόσο μεγάλα πολικά ανοίγματα και μέσα ο πλανήτης είναι κούφιος πως και δεν αδειάζει το νερό των ωκεανών…

Οι οπαδοί της θεωρίας απαντούν: Απλώς το κέντρο βάρους της Γης δεν είναι στο κέντρο της, όπως πιστεύουν οι επιστήμονες, αλλά στο φλοιό της και δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο, αλλά μία ολόκληρη σφαιρική επιφάνεια όπου μηδενίζεται η βαρύτητα. Με άλλα λόγια, η κεντρική σφαίρα βάρους στο φλοιό έλκει το νερό ομαλά προς την εσωτερική επιφάνεια του φλοιού δημιουργώντας έτσι τις θάλασσες και τους ωκεανούς της εσωτερικής Γης. Τα νερά λοιπόν του εξωτερικού ωκεανού δεν τραβιούνται μέσα από την κατακόρυφη τρύπα ή «λούκι» που δημιουργήθηκε από τη φυγόκεντρη δύναμη την περίοδο της δημιουργίας της Γης, απλώς και μόνο επειδή αυτή η τρύπα περνάει από το κέντρο της Γης και οι επιστήμονες δέχονται ότι εκεί εστιάζεται τελικά η δύναμη της βαρύτητας. Η τρύπα παραμένει συνεχώς άδεια, γιατί το ελκτικό κέντρο είναι έξω από αυτήν.

Το επιχείρημα αυτό υποτιμά την νοημοσύνη κάθε ανθρώπου με ελάχιστες γνώσεις των φυσικών επιστημών! Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι κάθε σώμα όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι, όσο απλή ή πολύπλοκη και αν είναι η δομή του, όποιο και αν είναι το σχήμα του έχει ένα και μόνο σημείο που λειτουργεί ως κέντρο βάρος τους σώματος!

Το κέντρο βάρους κάθε σφαίρας βρίσκεται στο κέντρο της και έτσι και το κέντρο βάρους της Γης βρίσκεται στο κέντρο της. Και λέω ότι κανένας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει διότι και ένα παιδί μπορεί να αποδείξει θεωρητικά ότι το κέντρο βάρους μίας σφαίρας βρίσκεται στο κέντρο της. Φανταστείτε μία μεγάλη σφαίρα όπου με βάση το νόμο της παγκόσμιας έλξης των σωμάτων κάθε σημείο της δημιουργεί ένα βαρυντικό πεδίο γύρω του. Ποιο είναι το σημείο μέσα ή γύρω από τη σφαίρα όπου το βαρυτικό πεδίο του συστήματος μηδενίζεται; Μα φυσικά το κέντρο της όπου οι δυνάμεις αλληλοεξουδετερώνονται. Με βάση αυτό το σημείο υπάρχει σήμερα η επιστήμη της αρχιτεκτονικής και εκεί στηρίζονται πολλές εφαρμογές της αστρονομίας, της φυσικής, των μαθηματικών και της γεωλογίας.

Το μοναδικό αντεπιχείρημα των υποστηρικτών της θεωρίας της Κούφιας Γης είναι ότι όταν έγιναν οι πρώτες προσπάθειες να σταλούν οχήματα στην Σελήνη αυτά συντρίφτηκαν πάνω της γιατί δεν είχαν γίνει σωστοί υπολογισμοί. Υποτίθεται όπως λένε ότι τα κέντρα βάρους Γης και Σελήνης δεν είναι στο κέντρο του κάθε πλανήτη αλλά στο φλοιό τους (Σε ποιο ακριβώς σημείο του φλοιού έπρεπε να υπολογίζουν δηλαδή οι επιστήμονες;). Οι πρώτες αυτές προσπάθειες έγιναν πριν δεκαετίες και με την τότε τεχνολογία το παράλογο θα ήταν ένα τέτοιο εγχείρημα να είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία…

Οι υποστορικτές της θεωρίας βέβαια μη μπορώντας να δικαιολογήσουν την θεωρία τους αμφισβητούν γενικά όλη τη Νευτώνεια θεωρία για τη βαρύτητα! Υποστηρίζουν μάλιστα μια θεωρία όπου βασίζεται στον αιθέρα, που πιστευόταν ότι υπήρχε το 19ο αιώνα, και αμφιβάλλουν για το αν υπάρχει η «παγκόσμια έλξη των μαζών»! (Εδώ θα πρέπει να πω ότι στην αναζήτησή μου για να βρω πληροφορίες για τη θεωρία της Κούφιας Γης είδα πολλές φορές τους υποστηρικτές της θεωρίας να επικαλούνται την Νευτώνεια φυσική).

Δεν έχω σκοπό να υπερασπιστώ την ορθότητα των υπολογισμών του Νεύτωνα και του Αϊνστάιν (που είναι πολύ πιθανόν να παρουσιάζουν λάθη) αλλά αντίθετα θα δώσω ένα επιχείρημα των επιστημόνων που κάνει κατανοητό ότι μάλλον είχαν δίκαιο που η θεωρία της πεμπτουσίας (αιθέρα) απορρίφτηκε…

Η θεωρία αυτή πρέπει να πούμε ότι πρωτοανακαλύφθηκε το 1750 και ισχυρίζεται ότι η βαρύτητα δεν είναι μια ελκτική δύναμη, αλλά ένα «σπρώξιμο», «πίεση», ή «ώση» από το χώρο. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι υπάρχουν πολλά γυροσκοπικά σωματίδια που κινούνται στο Διάστημα με πολύ μεγάλη ταχύτητα και προς όλες τις κατευθύνσεις και τα οποία απορροφώνται μερικώς καθώς περνούν διαμέσου της ύλης.

Όταν απορροφώνται προσδίδουν στη Γη μία ορισμένη ώθηση. Ωστόσο, εφόσον το πλήθος των σωματιδίων που φτάνουν από τη μία πλευρά είναι ίσο με το πλήθος εκείνων που φτάνουν από την άλλη, όλες οι αντίστοιχες ωθήσεις θα αλληλοεξουδετερώνονται. Όταν, όμως, η Γη βρίσκεται κοντά στον Ήλιο, τα σωματίδια που κατευθύνονται προς το μέρος της απ’ την πλευρά του Ήλιου είναι λιγότερα από εκείνα που έρχονται από την άλλη πλευρά επειδή εν μέρη απορροφώνται. Κατά συνέπεια, η Γη θα νιώσει σαφή ώθηση προς τον Ήλιο, και δεν αργούμε να αντιληφθούμε ότι η συγκεκριμένη ώθηση είναι αντιστρόφως ανάλογη προς το τετράγωνο της απόστασης (χάρη στη μεταβολή της στερεάς γωνίας υπό την οποία ο Ήλιος βλέπει τη Γη, καθώς μεταβάλλουμε την απόσταση).

Πού εντοπίζεται το λάθος σε τούτη τη θεωρία;. Η συγκεκριμένη ιδέα, λοιπόν παρουσιάζει το εξής πρόβλημα: καθώς η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο, η μπροστινή πλευρά της θα προσέκρουε σε περισσότερα σωματίδια απ’ ότι η πίσω πλευρά της. (Όταν τρέχετε στη βροχή, η βροχή σας χτυπά «δυνατότερα στο πρόσωπο, παρά στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας.)

Επομένως, η πίεση που θα δεχόταν η Γη από την μπροστινή της πλευρά θα ήταν μεγαλύτερη, κι έτσι θα έβρισκε αντίσταση στην κίνησή της, ως αποτέλεσμα, θα επιβαρυνόταν καθώς θα διέγραφε την τροχιά της. Μπορούμε, μάλιστα, να υπολογίσουμε ακριβώς πόσος χρόνος θα χρειαζόταν για να σταματήσει η κίνηση της Γης εξαιτίας αυτής της αντίστασης, βρίσκουμε όντως, ότι δεν θα είναι αρκετός, και άρα συμπεραίνουμε ότι η εν λόγω θεωρία πρέπει να είναι λανθασμένη.

Πως δημιουργήθηκε η (Κούφια) Γη;

Η πληρέστερη εξήγηση για το πως είναι δυνατό να δημιουργήθηκε μία κούφια Γη δόθηκε από τον Μάρσαλ Γκάρντνερ το 1913. Σύμφωνα λοιπόν με τον Γκάρντνερ, στην αρχή πριν από 4 ή 5 δισεκατομμύρια χρόνια, όταν η Γη ήταν ακόμη μία τεράστια διασταλθείσα σφαίρα από υπέρθερμο στροβιλιζόμενο αέριο, αυτή άρχισε να συστέλλεται καθώς συνέχισε να ελαττώνει τη διάμετρο της περιστρεφόμενης σφαίρας, αλλά μόνο μέχρι μια ορισμένη τιμή. Η βαρύτητα συνέχισε να συμπυκνώνει τη Γη μέχρι αυτή να λιώσει κάτω από μια ισχυρότατη βαρυτική πίεση. Εδώ ο Γκάρντνερ εισάγει όμως έναν κρίσιμο δεύτερο παράγοντα που αρχίζει να αντισταθμίζει εν μέρη τη βαρύτητα, τη φυγόκεντρη δύναμη.

Ενώ η βαρύτητα προσπαθεί να σύρει όλο το υλικό προς το κέντρο, η φυγόκεντρη δύναμη το απωθεί μακριά από το κέντρο προς την περιφέρεια και είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση μιας ποσότητας μάζας από το κέντρο (ή τον άξονα) περιστροφής. Εξαιτίας τώρα της «αρχής διατηρήσεως της στροφορμής» ο συστελλόμενος συνεχώς πρωτοπλανήτης περιστρεφόταν γρηγορότερα καθώς μίκραινε το μέγεθός του.

Με αυτόν τον τρόπο μειώνει τη ροπή αδράνειάς του ως προς τον άξονα περιστροφής του, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η γωνιακή του ταχύτητα (για να διατηρηθεί σταθερή η αρχική στροφορμή του). Η φυγόκεντρη δύναμη κατά την εποχή εκείνη της περιστρεφόμενης πρωτογής προσπαθούσε να εκτοξεύσει όλη τη μάζα της Γης προς τα έξω, μακριά από τον άξονα περιστροφής της. Κάτω από την επίδραση των δύο αυτών ανταγωνιζόμενων μεταξύ τους δυνάμεων, της βαρύτητας και της φυγόκεντρης δύναμης, επήλθε τελικά μια ισορροπία σε μια θέση όπου η φυγόκεντρη δύναμη έγινε ίση ακριβώς με τη βαρύτητα και την εξουδετέρωσε. Από εκεί και πέρα σταμάτησε η περαιτέρω συστολή του πλανήτη. Αυτό υποτίθεται ότι συνέβη όταν η περιστρεφόμενη σφαίρα είχε ήδη συσταλθεί με μια διάμετρο 12.800 περίπου χιλιομέτρων.

Η επίδραση της φυγόκεντρης δύναμης στη μείωση του βάρους μειώνεται όσο αυτή πλησιάζει να γίνει κάθετη στην κατακόρυφη του τόπου (στη διεύθυνση του βάρους), δηλαδή όσο πλησιάζουμε προς τους πόλους. Στον ισημερινό η φυγόκεντρη δύναμη έχει την ίδια διεύθυνση με την κατακόρυφη του τόπου κι επομένως ασκεί την μέγιστη επίδρασή της.

Ας πούμε τώρα ότι η φυγόκεντρη δύναμη στον ισημερινό σταμάτησε περαιτέρω συστολή της Γης σε μια διάμετρο 12.800 περίπου χιλιομέτρων. Κοντά στους πόλους όμως, όπου η επίδρασή της είναι μικρότερη, σταμάτησε τη συστολή στα 2.240 περίπου χιλιόμετρα. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτού του φυσικού συμβιβασμού είναι ότι ο πλανήτης μας ολοκλήρωσε την ανάπτυξή του και στερεοποιήθηκε σαν μια κούφια σφαίρα διαμέτρου 12.800 χιλιομέτρων με πολικά ανοίγματα διαμέτρου 2.240 χιλιομέτρων (η σύγχρονη πάντως θεωρία της Κούφιας Γης τα δέχεται αρκετά μικρότερα).

Η προσπάθεια για επιστημονική τεκμηρίωση της δημιουργίας της Κούφιας Γης με μία πρώτη ματιά δείχνει σωστή. Η Γη όμως δεν θα είχε σφαιρικό σχήμα εάν τα πράγματα είχαν γίνει έτσι (ακόμα και αν έτσι έγιναν δεν εξηγείται η ύπαρξη του εσωτερικού ήλιου). Αν λοιπόν η θεωρία ήταν σωστή η Γη θα είχε δισκοειδές σχήμα.

Το γιατί η Γη είναι σφαιρική μπορεί εύκολα να απαντηθεί: εξαιτίας της βαρύτητας. Το σχήμα της Γης μπορεί να εξηγηθεί απλώς και μόνο μέσω της διαπίστωσης πως όλα τα σώματα έλκονται μεταξύ τους, και η Γη λοιπόν, άσκησε έλξη στον εαυτό της, όσο περισσότερο μπορούσε!

Οι πλανήτες είναι σφαιρικοί διότι το βαρυτικό τους πεδίο δρα σαν να είναι συγκεντρωμένη όλη τους η μάζα στο κέντρο τους και έλκει καθετί προς το κέντρο αυτό. Πέντε δισεκατομμύρια χρόνια πριν η Γη σχηματιζόταν με συγκέντρωση μάζας από το πλανητικό μεσοδιάστημα, ενώ συγχρόνως βομβαρδιζόταν από μετεωρίτες και κομήτες.

Το τεράστιο ποσό θερμότητας που ελευθερωνόταν από τον βομβαρδισμό αυτόν με υψηλής ταχύτητας σώματα, έλιωσε όλο τον πλανήτη, ο οποίος στη συνέχεια άρχισε να ψύχεται. Τα πυκνότερα υλικά όπως ο σίδηρος (Fe) προερχόμενα από τους μετεωρίτες, βυθίστηκαν στον πυρήνα της Γης, ενώ άλλα ελαφρύτερα υλικά όπως ενώσεις του πυριτίου (Si) με οξυγόνο (Ο) και νερό προερχόμενα από τους κομήτες ανυψώθηκαν κοντά στην επιφάνεια.

Με τη μεγάλη της μάζα και όγκο η Γη και με τις ποσότητες θερμότητας που παράγονται στο εσωτερικό της από τις ραδιενεργές διασπάσεις στοιχείων, συμπεριφερόταν ως ρευστό, και με το πέρασμα μεγάλων χρονικών περιόδων βαθμιαία η βαρυτική έλξη του ρευστού προς το κέντρο της μάζας έδωσε στο ρευστό αυτό το σφαιρικό σχήμα. Ο μόνος γεωμετρικός τρόπος να έλθει όλη η μάζα όσο πλησιέστερα γίνεται προς το κέντρο έλξης είναι ακριβώς να πάρει το σχήμα σφαίρας. Η τεχνική ονομασία αυτής της διαδικασίας είναι ” ισοστατική ρύθμιση.”

Προχωρώντας ακόμη παραπέρα, θα λέγαμε ότι η Γη δεν είναι ακριβώς σφαίρα, επειδή, λόγω της περιστροφής της, εμφανίζονται φυγόκεντρες δυνάμεις οι οποίες κοντά στον Ισημερινό αντιτίθενται στη βαρύτητα. Αποδεικνύεται ότι η Γη πρέπει να έχει ελλειπτικό σχήμα, μάλιστα, το ακριβές σχήμα της έλλειψης.

Είπα προηγουμένως ότι αν η θεωρία του Γκάρντνερ είναι σωστή η Γη θα είχε σχήμα δίσκου, και αυτό γιατί οι τρύπες στους πόλους δεν μπορούν να δικαιολογηθούν, αντίθετα η Γη απλά είναι ελλειπτική ενώ αν η φυγόκεντρη δύναμη θα ήταν μεγαλύτερη θα συνέχιζε να πλαταίνει στον Ισημερινό και να και να έρχονται πιο κοντά οι δύο πόλοι (φυσικά ούτε αυτό είναι δυνατό να συμβεί γιατί η φυγόκεντρες δυνάμεις είναι πολύ μικρότερες από την ελκτική βαρυτική δύναμη).

Αντίλογος.

Στον (παράλογο) πρόλογο του κειμένου είπα ότι πιστεύω ότι η Γη είναι εν μέρη κούφια… Δεν διευκρύνισα όμως τι εννοούσα με τη φράση «εν μέρη». Ο πλανήτης μας είναι γεμάτος στοές, κατακόμβες, σπήλαια, τούνελ ακόμα και υπόγειες πόλεις! Εδώ ανοίγει ένα δεύτερο μεγάλο κεφάλαιο στο «φαινόμενο Κούφια Γη» και επανέρχομαι στο ζήτημα των θρύλων και της μυθολογίας.

Προσωπική μου άποψη (που ελπίζω να τεκμηριώσω σε μελλοντικό άρθρο) είναι ότι πριν το μεγάλο κατακλυσμό (περίπου το 9.500 π.Χ) που περιγράφουν οι περισσότερες θρησκείες και παραδόσεις των λαών, οι πολιτισμοί στη Γη είχαν φτάσει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Κάποιος παγκόσμιος όμως ίσως πυρηνικός πόλεμος είχε καταστρεπτικές συνέπειες για τους λαούς και ο κατακλυσμός ήρθε αμέσως μετά και αποτελείωσε τους πολιτισμούς.

Όσοι επιβίωσαν βρήκαν καταφύγιο μέσα στη Γη κυρίως σε τεράστιες σπηλιές που υπάρχουν παντού πάνω στον πλανήτη μας. Κάτι παρόμοιο παρουσιάζει και η ιστορία των Τιτάνων ή Ατλάντων, ενώ οι οπαδοί της Κούφιας Γης μιλούν για τους περίφημους Ντέρο που θεωρητικά σχετίζονται με τους προηγούμενους. Έχω ήδη αναφέρει ότι το ισχυρότερο επιχείρημα όσων υποστηρίζουν τη θεωρία των κοίλων πλανητών είναι οι μύθοι.
Όλοι ξέρουμε τους καλικάτζαρους, τους νάνους και τους γίγαντες, τα ξωτικά, τα τρολς και πολλά άλλα όντα που υποτίθεται ότι είχαν την κατοικία τους μέσα στη Γη.

Στην βορειοανατολική Αριζόνα σήμερα επιβιώνουν περίπου στους 8.000 απογόνους της φυλής Χόπι. Οι άνθρωποι αυτοί ισχυρίζονται ότι οι πρόγονοί τους ζούσαν στο κέντρο της Γης και σε κάποια χρονική στιγμή ήρθαν στην επιφάνεια.

Δε χρειάζεται όμως να πάμε τόσο μακριά κάτω από το κέντρο της Αθήνας και γενικά το νομό της Αττικής υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα στοών δεκάδων χιλιομέτρων και αυτό είναι κάτι που κανείς πλέον δεν μπορεί να αμφισβητήσει αφού έχουν γίνει πλέον γνωστές πολλές από τις εισόδους για τη «μυστική Αθήνα» ενώ δεν χρειάζεται κάποιος να κουραστεί ιδιαίτερα για να βρει υπόγειο φωτογραφικό υλικό…

Όταν αναφερόμαστε σε σπήλαια στην Ελλάδα το μυαλό όλων (όσων έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με το θέμα) πηγαίνει κατευθείαν στην περίφημη σπηλιά του Νταβέλη στην Πεντέλη. Εκεί, αν και τα τελευταία χρόνια οι περισσότερες στοές που οδηγούν χιλιόμετρα μέσα στο βουνό (αλλά και προς άλλες κατευθύνσεις) συστηματικά σφραγίζονται, αν κάποιος ψάξει μπορεί να βρει ακόμα κάποιες ανοιχτές. Η περιοχή έχει συνδεθεί με τα γνωστά υποχθόνια όντα που ονομάζονται Βριλ.

Ο κ. Μάκης Ποδότας γνωστός ερευνητής του χώρου του ανεξήγητου παρατηρεί ότι «τα αρχαία κτίσματα – κατοικίες που έχουν βρεθεί σε σπήλαια και χρονολογούνται την ίδια περίπου εποχή είναι είτε ύψους γύρω στο ένα μέτρο, είτε ξεπερνούν τα τρία μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι οι αρχαίοι ήταν ή πολύ ψηλοί ή πολύ κοντοί, και ενώ οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ήταν κοντοί, τα ευρήματα σκελετών και η ελληνική Μυθολογία το διαψεύδουν. Μήπως μαζί με τους ανθρώπους έζησαν και κάποιες άλλες φυλές;» Υπάρχουν μαρτυρίες για «ιπτάμενους δίσκους» που έχουν τη βάση τους σε τεράστιες σπηλιές σε βουνά, παλιότερα είχε ακουστεί μια εικασία για τέτοιου είδους «κρησφύγετο» στο όρος Όλυμπος.

Σε σπηλιές και σε διάφορα παρεμφερή μέρη είναι γνωστό ότι συχνά γίνονται κατοικίες σήμερα από άγρια ζώα όπως για παράδειγμα οι αρκούδες.

Επιπλέον αυτοί οι τόποι είναι που επιλέγονται ανά τους αιώνες και σε κάθε θρησκεία για την τέλεση δοξασιών, εκεί γίνονταν θυσίες, φτιάχνονταν ιερά, χρησιμοποιήθηκαν από μάγους όπου έκαναν γητείες κλπ ενώ σήμερα μπορούμε να βρούμε χιλιάδες εκκλησίες.

Στην Καππαδοκία υπάρχουν υπόγειες πόλεις (κάποιες από αυτές είναι ανοιχτές για το ευρύ κοινό) που σκάφτηκαν μέσα στη Γη στα πανάρχαια χρόνια. Οι πόλεις αυτές έχουν βάθος γύρω στα 100 μέτρα με δεκάδες επίπεδα το ένα πάνω από το άλλο ενώ εκτείνονται αρκετά χιλιόμετρα σε μήκος κάτω από το χώμα. Υπολογίζεται ότι σε κάθε πόλη σε περιόδους αιχμής ζούσαν 20.000 άνθρωποι ενώ επίσης μέσα εκεί εκτρέφανε ζώα και έφτιαχναν καλλιέργειες, ακολουθούσαν γενικά το ρυθμό ζωής μιας κανονικής πόλης.

Τέλος όσοι έχουν ασχοληθεί με το caving θα γνωρίζουν πόσο απίστευτα επικίνδυνο και τρομακτικό είναι να «ταξιδεύει» κάποιος στο απόλυτο σκοτάδι μέσα σε μια δυσπρόσιτη σπηλιά.

Κανένας μύθος και καμία παράδοση δεν υπάρχει τυχαία. Θεωρώ τη θεωρία της Κούφιας Γης όπως περιγράφεται στην πρώτη παράγραφο του άρθρου εσφαλμένη, αλλά πιστεύω πως οι ιστορίες που σχετίζονται με την Κούφια Γη κρύβουν ψήγματα αλήθειας. Όλα τα παραπάνω συντελούν στο ότι στις «κοιλότητες» του φλοιού της Γης πάντα κάτι υπήρχε που φόβιζε τους ανθρώπους.

Αυτό το κάτι ποικίλει, από απλά τον φόβο του σκοταδιού και τα άγρια ζώα που συχνά θα έβγαιναν από τις φωλιές τους και θα έσπερναν τον τρόμο στους κατοίκους της γύρω περιοχής, μέχρι άλλους ανθρώπους που άργησαν να χτίσουν τις κατοικίες τους πάνω στη Γη και συνέχιζαν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό να μένουν σε πιο «βάρβαρη μορφή» μέσα στη Γη.

Φυσικά ποιος είναι σε θέση με βεβαιότητα να αποκλείσει πως παλαιότερα δεν υπήρχαν όντα, όχι ανθρώπινα, μα ούτε και σαν τα σημερινά ζώα, αυτά που αποκαλέστηκαν καλικάτζαροι, ξωτικά κλπ να υπήρξαν κάποτε και σταδιακά να εξαφανίστηκαν όπως έγινε με πολλά άλλα ζώα. Και αν υπήρξαν όντως αυτά τα πλάσματα ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι δεν υπάρχουν και σήμερα αφού δεν είναι λίγες οι αναφορές σε αλλόκοτα «ανθρωπόμορφα ζώα» που κανείς δεν έχει ξαναδεί ένα που να του μοιάζει και εμφανίζονται κατά καιρούς σε κατοικημένες περιοχές αλλά κυρίως σε απομακρυσμένα από τον πολιτισμό μέρη. Με όλα αυτά ασχολείται η κρυπτοζωολογία και φέρνει διαρκώς νέα στοιχεία στο φως της δημοσιότητας.

Έτσι λοιπόν βλέποντας οι άνθρωποι σπηλιές τεραστίων διαστάσεων και κάποιους να τις φυλάσσουν ώστε να γίνονται απρόσιτες, θεοποίησαν πολλά από όσα είδαν και με το πέρασμα των χρόνων δημιούργησαν τρανούς μύθους που αρκετοί συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Πίστεψαν ότι οι στοές κάπου θα οδηγούσαν και αφού ήταν κάτω από το χώμα, που αλλού θα μπορούσαν να πηγαίνουν εκτός από το κέντρο της Γης;

Ας μη ξεχνάμε ότι κάποτε υπήρχαν ένθερμοι υποστηρικτές της θεωρίας που περιέγραφε τη Γη επίπεδη και τον Ήλιο μια σφαίρα διαμέτρου 50 χιλιομέτρων…

Κάπου εδώ τελείωσε η περιήγησή στο μυστήριο «Κούφια Γη», που κατά τη τωρινή γνώμη μου συνεχίζει να υπάρχει και να διαιωνίζεται σε αυτό το βαθμό μόνο και μόνο για λόγους κέρδους. Αν κάποιος ψάξει στο ίντερνετ ή σε κάποιο μεγάλο βιβλιοπωλείο θα βρει πληθώρα βιβλίων που τα περισσότερα από αυτά μοιάζουν περισσότερο με κακογραμμένα μυθιστορήματα παρά με βιβλία που υποτίθεται ότι τεκμηριώνουν μια κοσμοθεωρία.

Δεν είμαι υπέρ του δογματισμού και δεν θα σταματήσω να ερευνώ το συγκεκριμένο θέμα γιατί ποιος ξέρει; Η αλήθεια μπορεί να μην είναι εκεί έξω, αλλά μέσα, μέσα στον ίδιο μας τον πλανήτη. Ίσως ο Χάλευ να είχε δίκιο, όμως αν κάποτε αποδειχτεί αυτό, πρώτα θα έχουν πεταχτεί όλα τα επιστημονικά βιβλία και θα έχουν γραφτεί από την αρχή. Για τον Ιούνιο του 2005 έχει οριστεί ταξίδι στο εσωτερικό της Γης από τον Steve Currey και την παρέα του, ενώ όποιος θέλει μπορεί από τώρα να δηλώσει συμμετοχή με κόστος γύρω στα 20.000 ευρώ. Ελπίζω να τα είστε όλοι εκεί, ακόμα και αν δε βρεθεί η πολυπόθητη είσοδος, το ταξίδι για την Ιθάκη είναι αυτό που αξίζει στο τέλος…

Π. Γιαννουλάκης : “Tα τελευταία χρόνια έχω προσωπικά καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Κούφια Γη απ’ ότι φαίνεται δεν είναι στην Κούφια Γη. Δηλαδή κατεβαίνεις εκεί κάτω αλλά μάλλον δεν πηγαίνεις στην Κούφια Γη, δηλαδή στο εσωτερικό της Γης, αλλά βρίσκεσαι αλλού, απ’ ότι φαίνεται βρίσκεσαι στην “Έξτρα-Γεωγραφία” ή δεν ξέρω που αλλού. Πάντως κάπου βρίσκεσαι, κάπου οδηγεί.

Υπάρχουν αμέτρητες ενδείξεις και ανακαλύψεις γι’ αυτό. Το μεγαλύτερο μυστήριο που ξέρω, είναι το μυστήριο της γεωγραφίας, γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο να το συζητήσουμε έτσι απλά. Όσο για τις τεράστιες κοιλότητες στο εσωτερικό της γης, και για τα δίκτυα στοών και τα μεγάλα ή τιτάνια σπηλαιώδη ανοίγματα, που κι αυτά θα μπορούσες να τα ονομάσεις Κούφια Γη, ναι, είναι ένα είδος καταφυγίου, θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως καταφύγιο για το ανθρώπινο είδος (ή για κάποια ενημερωμένα μέλη του), όπως έχει χρησιμεύσει και ως καταφύγιο γι’ αυτούς που ήδη τα χρησιμοποιούν..”