Το νέο τεύχος του περιοδικού ΠΟΛΕΜΟΣ & ΙΣΤΟΡΙΑ με αφιέρωμα στις Μεγάλες Μάχες του Ελληνισμού, κυκλοφορεί σήμερα δωρεάν με τον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής.

Ο δεύτερος κύκλος του Βυζαντίου από τον 11ο αιώνα μέχρι την Αλωση του 1453 μ.Χ. ήταν μια ατέλειωτη σειρά μαχών, σε μια αυτοκρατορία που φυσικά διατηρούσε τον πολυεθνοτικό χαρακτήρα της, αλλά η κεντρική της διοίκηση και η "καρδιά" της, η Κωνσταντινούπολη, είχαν πλέον ελληνοποιηθεί πλήρως, σε σημείο που όλοι οι ξένοι πλέον αναφερόντουσαν στους "Ελληνες", όταν μιλούσαν για τους Βυζαντινούς.

Η ήττα στο Ματζικέρτ το 1071 μ.Χ. από τους Σελτζούκους Τούρκους, η πρώτη άλωση της Πόλης το 1204 από τους Σταυροφόρους της Δ'Σταυροφορίας και η τελική άλωση του 1453 μ.Χ. ήταν μερικές μόνο από τις μεγάλες μάχες του βυζαντινού Ελληνισμού στα περίπου 450 χρόνια που μεσολάβησαν από την δυναστεία των Μακεδόνων, μέχρι τον ολικό αφανισμό της αυτοκρατορίας

Η πτώση του ελληνικού Βυζαντίου έχει χρονικά τις ρίζες της ήδη στις αρχές του 12ου αιώνα μ. Χ. Ουσιαστικά τότε οι βυζαντινοί αυλικοί επιβλήθηκαν στην ηγεσία του βυζαντινού στρατού αποκτώντας τον πλήρη έλεγχο της αυτοκρατορικής εξουσίας, με αποτέλεσμα την απαρχή της στρατιωτικής παρακμής της ελληνικής, πλέον, αυτοκρατορίας.

Οι ιερωμένοι και οι μοναχοί στο Βυζάντιο αποτελούσαν μια ξεχωριστή πολυπληθής κοινωνική τάξη, και ήταν πρόσωπα ιερά και απαραβίαστα και απολάμβαναν μια σειρά από κοινωνικά και οικονομικά προνόμια. Συγκεκριμένα οι μοναχοί και οι ιερωμένοι δεν φορολογούνταν και ήταν απαλλαγμένοι από στρατιωτικές υποχρεώσεις.  

Όταν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο ΙΑ’ Δραγάσης Παλαιολόγος ζητούσε εναγωνίως υπερασπιστές για την Πόλη, βρίσκοντας μόνο 4.000 Βυζαντινούς και 6-7.000 Γενουάτες, στα μοναστήρια της βυζαντινής περιοχής που δεν είχε τεθεί ακόμα υπό οθωμανικό έλεγχο, υπήρχαν 80.000 καλόγεροι σε ηλικία στράτευσης οι οποίοι είχαν αποφύγει εντέχνως να υπηρετήσουν! Μόνο ένα ποσοστό από αυτούς αρκούσε για να σώσει την Πόλη από τους Τούρκους...