Οι επιστήμονες θεωρούν ότι η επόμενη υπερήπειρος μορφή της Γης θα σχηματιστεί στα 200-250 εκατομμύρια χρόνια.

Το εξωτερικό στρώμα της Γης, ο στερεός φλοιός πάνω στον οποίο βαδίζουμε, αποτελείται από σπασμένα κομμάτια, σαν το κέλυφος ενός σπασμένου αυγού.

Αυτά τα κομμάτια, οι τεκτονικές πλάκες, κινούνται στον πλανήτη σε ταχύτητες λίγων εκατοστών το χρόνο.

Κάποτε συναντιούνται και δημιουργούν μία υπερήπειρο, η οποία παραμένει για μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν σπάσει ξανά.

Οι πλάκες διασκορπίζονται στη συνέχεια και απομακρύνονται μεταξύ τους, μέχρι να επανέλθουν ξανά μαζί, μετά από άλλα 400-600 εκατομμύρια χρόνια.

Η τελευταία υπερήπειρος, η Παγγαία σχηματίστηκε πριν από περίπου 310 εκατομμύρια χρόνια και άρχισε να διαλύεται περίπου 180 εκατομμύρια χρόνια πριν.

Οι επιστήμονες θεωρούν ότι η επόμενη υπερήπειρος μορφή της Γης θα σχηματιστεί στα 200-250 εκατομμύρια χρόνια, οπότε βρισκόμαστε περίπου στα μισά της φάσης διάσπασης του τρέχοντος κύκλου ενέργειας. Το ερώτημα είναι: πώς θα διαμορφωθεί η επόμενη υπερήπειρος και γιατί;

Υπάρχουν τέσσερα θεμελιώδη σενάρια για το σχηματισμό της επόμενης υπερηπείρου: Novopangea, Pangea Ultima, Aurica και Amasia.

Κάθε μορφή εξαρτάται από διαφορετικά σενάρια, αλλά τελικά συνδέεται με τον τρόπο διαχωρισμού της Παγγαία και τον τρόπο με τον οποίο οι ηπείρους του κόσμου κινούνται σήμερα.

Η διάλυση της Παγγαία οδήγησε στο σχηματισμό του Ατλαντικού ωκεανού, ο οποίος εξακολουθεί να ανοίγει και να διευρύνεται σήμερα.

Κατά συνέπεια, ο Ειρηνικός ωκεανός κλείνει και γίνεται στενότερος.

Ας δούμε τα τέσσερα σενάρια που οι επιστήμονες πιστεύουν πως θα επικρατήσουν:

1. Novopangea

Εάν υποθέσουμε ότι οι σημερινές συνθήκες παραμένουν, έτσι ώστε ο Ατλαντικός να συνεχίσει να ανοίγει και ο Ειρηνικός να κλείνει, έχουμε ένα σενάριο όπου η επόμενη υπερήπειρος σχηματίζεται στους αντίποδες της Παγγαία.

Η Αμερική θα συγκρουόταν με την βορειοδυτική Ανταρκτική και μετά με την ήδη ενωμλενη Αφρική-Ευρώπη.

Η υπερήπειρος που θα διαμορφωνόταν τότε έχει ονομαστεί Novopangea ή Novopangaea.

2. Pangea Ultima

Ωστόσο, το άνοιγμα του Ατλαντικού μπορεί να επιβραδυνθεί και να αρχίσει να κλείνει στο μέλλον.

Τα δύο μικρά τόξα καταβύθισης στον Ατλαντικό θα μπορούσαν ενδεχομένως να εξαπλωθούν σε όλο το μήκος των ανατολικών ακτών της Αμερικής, οδηγώντας σε μια μεταμόρφωση της Παγγαία καθώς η Αμερική, η Ευρώπη και η Αφρική θα ερχόντουσαν κοντά σε μια νέα υπερήπειρο που θα ονομάζονταν Pangea Ultima.

Αυτή η νέα υπερήπειρος θα περιβαλλόταν από έναν υπερ -Ειρηνικό Ωκεανό.

3. Aurica

Ωστόσο, εάν στον Ατλαντικό αναπτύσσονταν νέες ζώνες καταβύθισης - κάτι που μπορεί να συμβαίνει ήδη - τόσο ο Ειρηνικός όσο και ο Ατλαντικός Ωκεανός μπορεί να ήταν μοιραίο να κλείσουν. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα θαλάσσια λεκάνη για την αντικατάστασή τους.

Σε αυτό το σενάριο η πανασιατική ρωγμή -που σήμερα περνάει από την Ασία από τη Δυτική Ινδία μέχρι την Αρκτική- ανοίγει για να σχηματίσει τον νέο ωκεανό.

Το αποτέλεσμα είναι ο σχηματισμός της υπερσύγχρονης Aurica.

Λόγω της σημερινής μετατόπισης της, η Αυστραλία θα ήταν στο κέντρο της νέας ηπείρου, καθώς η Ανατολική Ασία και η Αμερική θα κλείσουν τον Ειρηνικό από τις δύο πλευρές.

Οι ευρωπαϊκές και αφρικανικές πλάκες θα ενωθούν με την Αμερική καθώς κλείνει ο Ατλαντικός.

4. Αmasia

Το τέταρτο σενάριο προβλέπει μια τελείως διαφορετική τύχη για τη μελλοντική Γη.

Αρκετές από τις τεκτονικές πλάκες κινούνται προς τον βορρά, συμπεριλαμβανομένης της Αφρικής και της Αυστραλίας.

Αυτή η μετατόπιση πιστεύεται ότι οδηγείται από ανωμαλίες που άφησε ο Παγγαία, βαθιά μέσα στο εσωτερικό της Γης, στο τμήμα που ονομάζεται μανδύας.

Λόγω αυτής της βόρειας απόκλισης, μπορεί κανείς να προβλέψει ένα σενάριο όπου οι ηπείροι, εκτός από την Ανταρκτική, συνεχίζουν να παρασύρονται προς το βορρά.

Αυτό σημαίνει ότι τελικά θα συγκεντρωθούν γύρω από τον Βόρειο Πόλο σε μία υπερήπειρο επονομαζόμενη Amasia.

Σε αυτό το σενάριο, τόσο ο Ατλαντικός όσο και ο Ειρηνικός θα παραμείνουν ανοικτοί.

Από αυτά τα τέσσερα σενάρια πιστεύεται ότι το Novopangea είναι το πιο πιθανό.

Πρόκειται για μια λογική εξέλιξη των σημερινών κατευθύνσεων των ηπειρωτικών πλακών, ενώ οι άλλες τρεις υποθέτουν ότι θα ξεκινήσει μια άλλη διαδικασία.