Οι διασημότεροι πνευματιστές ήταν κατ’ αρχάς δύσπιστοι κι ενίοτε αντίπαλοι του πνευματισμού. Όμως, αφού μελέτησαν ευσυνείδητα σοβαρά έργα και πειραματίστηκαν και οι ίδιοι, πείσθηκαν από τα γεγονότα και διακήρυξαν την αλήθεια της ισχύος του πνευματισμού.

Μεταξύ των διάσημων πνευματιστών, συγκαταλέγονται ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Marie Francois Sadi Carnot, η Βασίλισσα Βικτώρια, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αβραάμ Λίνκολν, ο φυσικός Sir Oliver Joseph Lodge , ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο Κόναν Ντόυλ.

Τη δεκαετία του 1950, κάθε Παρασκευή διεξάγονταν πνευματιστικά πειράματα στη Γαλλική Πνευματιστική Ένωση. Μπορούσε να δει κανείς πειράματα του στρεφόμενου τραπεζιού από το μέντιουμ Λυσιέν Σολμπάκ, που το έκανε να μετακινείται, να αιωρείται και να στέκεται στο ένα μόνο πόδι του. Επιπλέον, μπορούσε να δει αποδείξεις της ύπαρξης του ανθρώπινου ρευστού, που συντελούνταν από τον διάσημο πνευματιστή της εποχής, Ανρί Ρενό.

Ο Ανρί Ρενό έπαιρνε μια συνηθισμένη λάμπα, ακόμα και καμένη, και την έτριβε στα χέρια του, ώσπου εκείνη γινόταν τόσο φωτεινή, σαν να επρόκειτο να πυρακτωθεί, κάθε φορά που ο πειραματιστής την έτριβε με το χέρι του, καλώντας τα άτομα που συνέρρεαν για να τον παρακολουθήσουν, να τον βοηθήσουν στο πείραμά του. Τους εξηγούσε πρώτα ότι υπάρχουν άνθρωποι ιδιαιτέρως ευαίσθητοι στην επίδραση του ρευστού, ενώ άλλοι επηρεάζονται ελάχιστα κι άλλοι καθόλου.

Το πρώτο υποκείμενο του πειράματος βρέθηκε μπροστά στον Ρενό, με την πλάτη γυρισμένη προς αυτόν. Ο Ρενό τέντωσε τα δυο του χέρια με τα δάχτυλα ανοιχτά, χωρίς όμως να έχει καμιά σωματική επαφή με τον άνθρωπο που στεκόταν μπροστά του.

Το υποκείμενο ήταν υπερευαίσθητο. Το σώμα του άρχισε να ταλαντεύεται λίγο προς τα εμπρός κι έκανε ένα βήμα, χωρίς να τον αγγίξει κανείς, σύμφωνα πάντα με τις κινήσεις των χεριών του πνευματιστή, τον οποίο δεν μπορούσε να δει. Τα χέρια, που τον έσπρωχναν αόρατα, μαζεύονταν σαν να ήθελαν να τον τραβήξουν. Τότε, το σώμα του υποκειμένου έγερνε προς τα πίσω, σαν να ήταν μια κατευθυνόμενη μαριονέτα, δεμένη με άφαντα σχοινιά.

Ο Ρενό πειραματίστηκε και με άλλους. Μια νέα κοπέλα ήταν εξαιρετικά ευαίσθητη. Ο Ανρί Ρενό την παρακάλεσε να σηκώσει τα μαλλιά της, ώστε να αποκαλύψει τον λαιμό της. Το ρευστό φαινόταν πως την είχε διαποτίσει και την κατηύθυνε. Ο πνευματιστής στάθηκε απέναντί της. Εκείνη οπισθοχώρησε και κάθισε φυσικότατα σε μια καρέκλα, που δεν γνώριζε καν την ύπαρξή της και χωρίς να εκδηλώνει την παραμικρή έκπληξη ή αγωνία μήπως σωριαζόταν στο πάτωμα.

Όταν τελείωναν οι πολυπληθείς συνεδρίες, ο κόσμος αποχωρούσε από την κατάμεστη αίθουσα, βουβός και προβληματισμένος.

Κατά τους ισχυρισμούς του Ρενό, οι πνευματιστές του κύκλου του ήταν πολύ αυστηροί με τον έλεγχο των πειραμάτων τους και δε δέχονταν ποτέ ένα φαινόμενο, που μπορούσε να εξηγηθεί με τρόπο φυσικό, σαν να προέρχεται από το υπερπέραν. Ενώ η θρησκεία πίστευε ότι υπάρχουν φύλακες-άγγελοι, οι πνευματιστές φρονούσαν ότι υπάρχουν «αόρατοι φίλοι», που εκδήλωναν την παρουσία τους με φαινόμενα, τα οποία αλλιώς θα ήταν παντελώς ανεξήγητα. Οι «αόρατοι φίλοι» δύναται να εισδύσουν μέσα μας μόνο όταν είμαστε «άδειοι», όπως ακριβώς κάνουν τα μέντιουμ, που χάνουν όλες τις προσωπικές τους αισθήσεις.

Ο πνευματισμός είναι πανάρχαιος και το ενδιαφέρον γι’ αυτόν αναζωπυρώθηκε ιδιαίτερα το 1848, ύστερα από τα φαινόμενα που διαπίστωσαν οι αδερφές Φοξ από τη Νέα Υόρκη.

Οι μελέτες για τον πνευματισμό έλαβαν συγκεκριμένη μορφή στα έργα του Allan Kardec, Leon Denis, Gabriel Delanne και Camille Flammarion, οι οποίοι θεωρούνται οι τέσσερις μεγάλοι διδάσκαλοι του πνευματισμού.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 29/03/1950…