Τον Λευκό Πύργο τον ξέρουμε όλοι. Είναι το σύμβολο της συμπρωτεύουσας. Τόν κόκκινο; Κι όμως στην οδό Βασ. Όλγας, στον αριθμό 110 υπάρχει και κόκκινος, στο χρώμα του έρωτα, γιατί ακριβώς τον έρωτα εκφράζει, το παράφορο πάθος του Δημήτρη Ιωαννίδη Τσακιρντέκη για την γυναίκα του Ευτυχία.

Η μεγάλη χρυσή επιγραφή «Chateau mon bonheur» ( ο πύργος της Ευτυχίας μου) που υπήρχε στην έξω θύρα αποτελεί την έμπρακτη απόδειξη ενός μεγάλου έρωτα. Χτίστηκε το 1890 σε ένα παραθαλάσσιο οικόπεδο απέναντι από την εκκλησία της Αναλήψεως , στην τότε συνοικία των εξοχών πλάι σε άλλα πανέμορφα κτίρια , που αποτελούσαν τις θερινές κατοικίες των ιδιοκτητών τους.

Σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Φρειδερίκο Σαγιό και αποτελείται από δυο κτίσματα μεσαιωνικού ρυθμού. Ένα μέγαρο με δύο πατώματα κι ένα καφενείο με σάλα και δωμάτια γύρω γύρω. Την εικόνα συμπληρώνουν ένα σκεπαστό θερμοκήπιο κοντά στη θάλασσα και τα τραπεζάκια του καφενείου εκεί που σκάει το κύμα. Οι ενετικές επάλξεις και τα κόκκινα τούβλα που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του εξηγούν , γιατί η περιοχή αποκαλείται «Κόκκινοι Πύργοι», από την τοπική κοινωνία.

Μεταγενέστερα ο πύργος της Ευτυχίας έμελλε να γίνει οικοτροφείο από τα εκπαιδευτήρια Σχοινά, να φιλοξενήσει πρόσφυγες και να χρησιμοποιηθεί από τους προσκόπους. Με την αποχώρηση των τελευταίων το κτίριο εγκαταλείφθηκε στη φθορά του χρόνου. Τίποτα δεν θυμίζει πια το άλλοτε επιβλητικό κτίριο που δημιουργήθηκε , για να υμνήσει τον έρωτα.

Το 1984 ο κόκκινος πύργος λόγω του εξαιρετικού αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος που παρουσιάζει κρίθηκε με υπουργική απόφασή διατηρητέος. Μάλιστα σύμφωνα με την Εφορία Νεώτερων Μνημείων, παρά τις μεταγενέστερες προσθήκες που έχει δεχθεί το κυρίως κτίσμα , είναι δυνατή η επαναφορά του στην αρχική του μορφή.

Όμως σήμερα ο Πύργος ,που ανήκει εξ αδιαιρέτου στο Ιωαννίδειο ίδρυμα, αλλά και σε ιδιώτες και σε άλλα σωματεία φιλανθρωπικού χαρακτήρα, έχει εγκαταλειφθεί στη λήθη του χρόνου, αφού οι ιδιοκτήτες δεν μπορούν να συμφωνήσουν για τη μελλοντική χρήση του.