Μια νοικοκυρά από το Μίσιγκαν των ΗΠΑ μπορούσε να αναγνωρίσει τα χρώματα μες στο σκοτάδι με τις άκρες των δαχτύλων της, υποστήριζε ένας ψυχολόγος.

Άρχισαν, επομένως, να διεξάγονται μελέτες, ώστε να εξακριβωθεί εάν αυτή η μυστηριώδης ικανότητα ήταν κοινή, σε κάποια αναλογία, σε όλον τον πληθυσμό κι αν μπορούσε ενδεχομένως να χρησιμοποιηθεί για να διαβάζουν οι τυφλοί.

Ο Δρ. Richard Youtz, καθηγητής της Ψυχολογίας στο Barnard College, δοκίμασε για 60 ολόκληρες ώρες την «όραση» των ακροδακτύλων της νοικοκυράς. Ο καθηγητής Ψυχολογίας πίστευε ότι η συγκεκριμένη γυναίκα διέθετε μια πρωτόγνωρη ικανότητα, που μέχρι τότε δεν είχε εξηγηθεί από κανέναν φυσικό ή ψυχολογικό μηχανισμό.

Το 1964, ο Δρ. Youtz επεξέτεινε την έρευνά του σε 155 σπουδαστές του Barnard College, για να διαπιστώσει αν μπορούσαν, έως έναν βαθμό, να διακρίνουν χρώματα δια της αφής. Τα προκαταρκτικά αποτελέσματα καταδείκνυαν ότι περίπου το 5-15% των σπουδαστών που εξετάστηκαν, τελικά μπορούσαν να ονομάσουν τα χρώματα, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά την αφή τους.

Έτσι, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Πνευματικής Υγείας αποφάσισε να χρηματοδοτήσει περαιτέρω έρευνες, ώστε να αποφανθούν εάν θα μπορούσαν να αναπτυχθούν τα ανάλογα μηχανήματα, με απώτερο σκοπό να βοηθηθούν οι τυφλοί.

Έναν χρόνο νωρίτερα, οι Σοβιετικοί ερευνητές ανέφεραν ότι είχαν εντοπίσει μια νεαρή γυναίκα, ηλικίας 22 ετών, τη Rosa Kuleshova, η οποία μπορούσε να διαβάζει συνηθισμένα έντυπα μόνο με τα δάκτυλά της, έχοντας δεμένα τα μάτια της. Η περίπτωση αυτή επιβεβαιώθηκε από τη Σοβιετική Ακαδημία Επιστημών.

Περαιτέρω σοβιετικές έρευνες έδειχναν ότι περίπου ένα στα έξι άτομα διέθεταν την ικανότητα να «βλέπουν» με τα ακροδάκτυλά τους, δηλαδή και να διακρίνουν χρώματα, αλλά και να διαβάζουν ολόκληρα έντυπα.

Όταν κατέφτασαν οι πρώτες ειδήσεις από τη Σοβιετική Ένωση, οι Αμερικανοί επιστήμονες τις αντιμετώπισαν με επιφύλαξη και σκεπτικισμό.

Ανάμεσα στους σκεπτικιστές υπήρξε και ο Δρ. Youtz, που τού φάνηκε υπερβολικό να μπορεί κάποιος να διαβάζει ένα κείμενο μόνο με την αφή του. Συζητώντας το θέμα με τους συναδέλφους του στο Πανεπιστήμιο που εργαζόταν, εξεπλάγη όταν μία συνάδελφός του, Οικονομολόγος, τούς ανέφερε ένα επεισόδιο που συνέβη, όταν εκείνη δίδασκε στο Γυμνάσιο του Όβενσμπορν το 1939.

Μια φίλη της καθηγήτρια, που δίδασκε το μάθημα της Υγιεινής, έβαλε τις μαθήτριές της να αναγνωρίσουν διάφορα κοινά αντικείμενα, αγγίζοντάς τα με δεμένα μάτια. Μία μαθήτριά της, η Patricia Stanley, πέτυχε μια εξαιρετική επίδοση, καθώς αναγνώρισε και το σχήμα, αλλά και το χρώμα του κάθε αντικειμένου που άγγιζε. Δε δόθηκε συνέχεια, αλλά η καταπληκτική ικανότητα της μαθήτριας εντυπωσίασε τους πάντες.

Τότε, ο Δρ. Youtz αποφάσισε να εξετάσει το ζήτημα και ξεκίνησε τις προσπάθειες για τον εντοπισμό της. Αφού τη βρήκε τελικά, διαπίστωσε ότι η Patricia εξακολουθούσε να αναγνωρίζει τα χρώματα με τα δάκτυλά της κι έτσι, εργάστηκε μαζί της για 60 ώρες.

Ο Δρ. Richard Youtz χρησιμοποίησε ένα κουτί από κόντρα πλακέ, βαμμένο μαύρο μέσα κι έξω, όπου ήταν προσαρμοσμένα μανίκια από μαύρο βελούδο. Η Patricia Stanley έβαζε τα χέρια της μέσα στο κουτί κι έτσι, αναγνώριζε τα χρώματα κάτω από διάφορες πειραματικές συνθήκες.

Ο καθηγητής Ψυχολογίας δε μπόρεσε να δώσει καμιά εξήγηση. Αρχικά, υπέθεσε ότι μπορούσε να είναι κάποιο χημικό ή ηλεκτροστατικό ή φωτοηλεκτρικό φαινόμενο. Αλλά οι ενδείξεις δε φανέρωναν ότι έστεκαν αυτές οι θεωρίες.

Η Patricia έτριβε τα χρώματα με τα δάκτυλά της για περίπου 30 δευτερόλεπτα έως δύο λεπτά, για να τα αναγνωρίσει. Σε μερικά πειράματα, χειριζόταν χρωματιστά τετράγωνα από ύφασμα. Σε άλλα, έτριβε τα δάχτυλά της σε πλαστικά ή γυάλινα σκεπάσματα, τοποθετημένα πάνω σε χρωματιστό χαρτί. Αυτό συνέβαινε ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να αναγνωρίζει τα χρώματα από κάποια απειροελάχιστη διαφορά στην υφή.

Ο Δρ. Youtz περιέγραψε ένα από τα πιο εντυπωσιακά του πειράματα. Τοποθέτησε σ’ ένα κουτί 14 κομμάτια από ύφασμα, ανά δύο κόκκινα, κίτρινα, πράσινα, γαλάζια, βυσσινί, μαύρα και άσπρα. Τα υφάσματα ανακατεύθηκαν μέσα στο κουτί. Η γυναίκα πέρασε τα χέρια της μέσα στα μανίκια, ανακάτεψε κι εκείνη τα υφάσματα με τη σειρά της και κατόπιν ξεκίνησε η αναγνώριση.

Το πείραμα αυτό διεξήχθη τρεις φορές. Στην πρώτη δοκιμή, η Patricia αναγνώρισε σωστά τα 11 από τα 14 κομμάτια, στην επόμενη, τα 13 από τα 14 και στην τελευταία, τα 12 από τα 14.

Ο Δρ. Richard Youtz υπολόγισε ότι η πιθανότητα της εντελώς τυχαίας αναγνώρισης ήταν ένα προς πολλά εκατομμύρια, ενώ τα λάθη της οφείλονταν στη σύγχυση ανάμεσα στο κίτρινο και στο λευκό χρώμα.

Όταν τα χρώματα ήταν σκεπασμένα με γυαλί, η ικανότητα αναγνώρισης της Patricia ελαττωνόταν, αν το γυαλί ήταν παχύ. Μπορούσε, όμως, να εντοπίσει με ακρίβεια τα χρώματα, όταν το γυαλί είχε πάχος μέχρι τρία χιλιοστά της ίντσας.

Φαινόταν ότι η θερμοκρασία των δακτύλων έπαιζε σημαντικό ρόλο. Όταν τα δείγματα είχαν θερμοκρασία κάτω των 24 βαθμών Κελσίου ή όταν αυτά τοποθετούνταν σε πολύ ζεστό νερό, τότε μόνο η ικανότητα της μηδενιζόταν.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», στις 29/03/1964…