Μεταξύ των διασημότερων λαίμαργων ανθρώπων που αναφέρει η Ιστορία, εξέχουσα θέση κατέχει ασφαλώς ο Γάλλος Ταράρ, που έζησε τον δέκατο όγδοο αιώνα και που η ζωή του ήταν σαν τις θεομηνίες, που πέφτουν επάνω στις συγκομιδές.

Η ιστορία του πάντοτε πεινασμένου και ουδέποτε χορτάτου αυτού πολυφαγά είχε ως εξής:

Πολύ νέος ο Ταράρ έφυγε από το πατρικό του σπίτι διωγμένος από τους γονείς του, τους οποίους είχε ρημάξει κυριολεκτικώς με την απύθμενη κοιλιά του. Για πολύ καιρό περιφερόταν στην ιδιαίτερη πατρίδα του, άλλοτε ζητιανεύοντας και άλλοτε κλέβοντας ό,τι φαγώσιμο έβρισκε μπροστά του.

Λυμαίνονταν την ύπαιθρο, τα χωράφια, τα αμπέλια και τα περιβόλια και πολλές φορές οι αγροφύλακες τον πυροβόλησαν μες στο σκοτάδι χωρίς να μπορέσουν να τον σκοτώσουν. Στο τέλος, πολλοί πίστεψαν πως ήταν ο ίδιος ο Σατανάς, γιατί όπου έμπαινε, κατέστρεφε κι αφάνιζε τα πάντα.

Επειδή, όμως, είχε τελειώσει η σοδειά στο μέρος εκείνο, ο Ταράρ αναγκάστηκε να ακολουθήσει ένα μπουλούκι σαλτιμπάγκων, από εκείνους που γύριζαν στα πανηγύρια και παρουσίαζαν διάφορες κωμωδίες.

Έτσι, αποκαλύφθηκε όλο το πρωτοφανές και τρομακτικό… ταλέντο του. Προκαλούσε, δηλαδή, τους θεατές να τον… χορτάσουν, αν μπορούσαν! Οι χωρικοί, βέβαιοι ότι θα κέρδιζαν το στοίχημα, δέχονταν και του κουβαλούσαν τα τρόφιμα με τα κοφίνια. Ο Ταράρ, όμως, τα καταβρόχθιζε αμέσως και ζητούσε κι άλλα! Έτσι, έτρωγε τσάμπα και κέρδιζε παράλληλα αρκετά χρήματα.

Μια μέρα, έφαγε δύο κιλά μήλα και δεκατέσσερις οκάδες πατάτες άβραστες! Ύστερα όμως από αυτό το κατόρθωμά του, κανείς δεν τολμούσε να στοιχηματίσει μαζί του, γιατί νόμιζαν ότι κάποια ταχυδακτυλουργία έκανε και τους εξαπατούσε.

Ο δυστυχής, όμως, Ταράρ πεινούσε, πεινούσε φριχτά. Κι άρχισε πια να τρώει ό,τι αχρείαστο, ό,τι σκουπίδι του πετούσαν: πεπονόφλουδες, λεμονόκουπες, χόρτα, φελλούς από μπουκάλια, σαλιγκάρια, γαϊδουράγκαθα και κολοκύθια άβραστα. Εκείνο που τον χόρταινε κάπως ήταν οι πατάτες, οι οποίες στα μέρη εκείνα υπήρχαν άφθονες και φτηνές. Εκτός αυτού άλλωστε, μπορούσε και να τις κλέβει τη νύχτα από τα χωράφια.

Το περίεργο ήταν ότι ο άνθρωπος αυτός, με το απύθμενο στομάχι, ήταν μετρίου αναστήματος, χωρίς κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στη σωματική του διάπλαση, που να μαρτυρά την πολυφαγία, εκτός της κοιλιάς του, η οποία φούσκωνε σαν μπαλόνι ύστερα από κάθε γεύμα.

Κατά τα τέλη του 1790, ο Ταράρ κατετάγη στρατιώτης σ’ ένα τάγμα εθελοντών, γιατί δεν έβρισκε πια πώς να ικανοποιήσει την πείνα του. Στον στρατώνα, ο Ταράρ αναλάμβανε καθημερινά να κάνει αυτός τις μικροαγγαρείες οχτώ-δέκα συναδέλφων του, για να τους τρώει τη μερίδα τους. Εκτός αυτού, όμως, επειδή από τις δέκα μερίδες δεν χόρταινε, είχε τοποθετήσει σε μία γωνιά του στρατώνα ένα μικρό καζάνι, μέσα στο οποίο παρακαλούσε τους στρατιώτες του λόχου του να ρίχνουν τα υπολείμματα της καραβάνας τους. Η εποχή αυτή ήταν η καλύτερη, η πιο ευτυχισμένη για τον Ταράρ.

Μία μέρα στοιχημάτισε με τον Διοικητή του Λόχου του να φάει το ένα τέταρτο ενός βοδιού! Αν κέρδιζε το στοίχημα, θα ήταν υποχρεωμένος ο Λοχαγός να του παρέχει κάθε Σαββατόβραδο αυτή την ποσότητα κρέατος. Αν έχανε, θα υφίστατο τον εξευτελισμό από τους συναδέλφους του. Αλλά ο Ταράρ δεν έχασε. Έφαγε το κρέας μέσα σε έξι ώρες, χωρίς να αισθανθεί το παραμικρό βαρυστομάχιασμα.

Μετά το απίστευτο αυτό γεύμα, η κοιλιά του πρήστηκε σαν μπαλόνι και τον έπιασε ένας ύπνος, που με ελάχιστες διακοπές κράτησε δεκαοκτώ ώρες!

Πολλές φορές ο Ταράρ, για να διασκεδάσει τους φίλους του και να χορτάσει συγχρόνως την πείνα του, έτρωγε κάργιες, κουνέλια και βατράχια.

Όταν κάποτε αρρώστησε και μπήκε στο στρατιωτικό νοσοκομείο Soultz-Haut-Rhin, ένας χειρούργος που τον γνώριζε, του έδωσε τέσσερις μερίδες από το συσσίτιο για να χορτάσει. Εκτός αυτού, διέταξε και του έφτιαξαν σ’ ένα μεγάλο ταψί μία πίτα από τα περισσεύματα του φαγητού των άλλων ασθενών. Επιπλέον, μάζεψαν για να τον χορτάσουν κι ό,τι ξεροκόμματα ψωμιού είχαν περισσέψει μετά το γεύμα. Και μ’ όλα αυτά, όμως, ο Ταράρ δεν χόρτασε. Το στομάχι του ήταν καταβόθρα.

Όταν νύχτωσε, λοιπόν κι όλοι κοιμήθηκαν, μπήκε κρυφά στην φαρμακαποθήκη του νοσοκομείου, ανακάλυψε εκεί μισό σακί λιναρόσπορο που τον είχαν για καταπλάσματα και… συμπλήρωσε το γεύμα του.

Μια άλλη μέρα, οι νοσοκόμοι ανέφεραν, με αποτροπιασμό και φρίκη στους γιατρούς του νοσοκομείου, ότι τον είχαν δει να πίνει το αίμα, που προερχόταν από τις αφαιμάξεις των ασθενών.

Άλλοτε, πάλι, τον έπιασαν μέσα στην αίθουσα της ανατομίας να τρώει… πτώματα!

Μια εβδομάδα αργότερα, χάθηκε το πτώμα ενός παιδιού δεκατεσσάρων μηνών από το ανατομικό τραπέζι κι όλοι υποπτεύθηκαν ότι το έφαγε ο Ταράρ. Τον έδιωξαν λοιπόν από το νοσοκομείο το 1794 και από τότε ούτε ξανακούστηκε, ούτε ξαναφάνηκε πουθενά. ‘Ολοι όσοι τον γνώριζαν, πίστεψαν τότε ότι ο καταβροχθιστής των πάντων θα είχε πεθάνει από την πείνα.

Το 1798 όμως, ένας άγνωστος μεταφέρθηκε σε κακή κατάσταση στο δημοτικό νοσοκομείο των Βερσαλλιών. Ήταν ο Ταράρ. Ήταν τρομερά καταβεβλημένος και ύστερα από λίγο καιρό, πέθανε από φυματίωση. Λίγες στιγμές μετά τον θάνατό του, το πτώμα του βρισκόταν σε κατάσταση τέλειας αποσύνθεσης. Μ’ όλη τη φρικώδη δυσωδία, όμως, που έβγαζε, οι γιατροί αποφάσισαν να του κάνουν νεκροψία, για να εξηγήσουν το καταπληκτικό φαινόμενο της πολυφαγίας του. Το στομάχι του ήταν σουρωμένο σε πολλές πτυχές και τόσο ελαστικό, που μπορούσε να τεντώσει και να γίνει μεγάλο σαν βαρέλι! Επίσης, τα έντερά του, αντί να είναι όπως όλων των ανθρώπων, ελικοειδώς τοποθετημένα, σχημάτιζαν ένα S από τη βάση του στομάχου ως κάτω.

Μ’ άλλα λόγια, το στομάχι και τα έντερα του Ταράρ ήταν όμοια σχεδόν με των σαρκοβόρων θηρίων, του λιονταριού και της τίγρης. Αυτό εξηγούσε κάπως την άμετρη και πάντα ανικανοποίητη πείνα του δυστυχούς αυτού ανθρώπου.

Οι τροφές μέσα στο στομάχι του δεν χωνεύονταν ποτέ τέλεια και εντός του κανονικού χρονικού διαστήματος, αλλά έπαιρναν πολύ πιο γρήγορα το δρόμο τον άγοντα προς την εκκένωση, της οποίας η συχνότητα ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά του τρομερού πολυφάγου, του μεγαλύτερου ίσως πολυφάγου του κόσμου…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», στις 08/10/1936…