Ένας νέος καθισμένος σε μια καρέκλα φαινόταν να κοιμάται. Στο κεφάλι του φορούσε μια παράξενη δερμάτινη κάσκα, που συνδεόταν με ηλεκτρικά καλώδια. Ο νέος θα έπαιζε τον ρόλο του «πομπού ανθρωπίνων κυμάτων», τα οποία θα άναβαν εξ αποστάσεως μια κόκκινη λάμπα.

Στην πραγματικότητα, η λάμπα ήταν ένας δέκτης, που θα επιβεβαίωνε τη λήψη των ανθρωπίνων κυμάτων, ανάβοντας ένα μικρό κόκκινο λαμπάκι. Πράγματι, η λάμπα αναβόσβηνε, χωρίς καμιά επέμβαση, υπακούοντας τυφλά στις διαταγές του νέου: «Άναψε! Σβήσε!»

Δεν υπήρχε πια καμιά αμφιβολία! Ηλεκτρικές λάμπες και μηχανήματα μπορούσαν να τεθούν σε λειτουργία, χωρίς κουμπιά και μοχλούς, με μόνη τη δύναμη της σκέψης!

Αυτό το εκπληκτικό πείραμα δεν είχε καμιά σχέση με τον πνευματισμό ή με την ύποπτη τέχνη των ταχυδακτυλουργών. Πραγματοποιήθηκε στο Γαλλικό Κέντρο Ηλεκτρονικής, μπροστά σε πολλούς επιστήμονες και τεχνικούς. Αποτελούσε μια νέα και συγκλονιστική εφαρμογή των εγκεφαλικών σημάτων, που χρησιμοποιούνταν ευρύτατα σε νοσοκομειακά ιδρύματα για τη λήψη εγκεφαλογραφημάτων.

Στα μέσα του 1700, ο Άγγλος φυσικός John Canton, βυθίζοντας δυο μεταλλικά καρφιά στον εγκέφαλο ενός νεκρού πιθήκου, παρατήρησε ότι από το ένα καρφί στο άλλο κυκλοφορούσε ηλεκτρικό ρεύμα. Ο ζωντανός ακόμη εγκέφαλος συμπεριφερόταν όπως μια ηλεκτρική στήλη.

Χρειάστηκαν να περάσουν πολλά χρόνια, ώστε να εξακριβωθεί η φύση των «ρευμάτων του εγκεφάλου» από τον διακεκριμένο Γερμανό ψυχίατρο και εφευρέτη του εγκεφαλογραφήματος, Hans Berger. Ως συμπέρασμα των ερευνών του, ο Καθηγητής Hans Berger δημοσίευσε μια έκθεση, στην οποία αποδείκνυε ότι τα ζωτικά ρεύματα του εγκεφάλου δεν έμοιαζαν με το απλό ηλεκτρικό ρεύμα της ηλεκτρικής στήλης ενός φακού τσέπης. Ήταν κύματα, των οποίων η φύση εξαρτιόταν από τη δραστηριότητα της σκέψης. Τα πειράματα που ακολούθησαν ήρθαν να επιβεβαιώσουν την άποψη του Berger.

Λίγα χρόνια αργότερα, η επιστημονική έρευνα κατέδειξε ότι μπορούμε να συλλάβουμε αυτά τα κύματα με τη βοήθεια μιας μικρής κεραίας. Αλλά, τότε, αυτά τα προσωπικά κύματα, που εκπέμπονται από τον εγκέφαλό μας, ώστε να προκαλέσουν αντιδράσεις στον εγκέφαλο των άλλων, δεν είναι η εξήγηση της τηλεπάθειας και της μεταβίβασης της σκέψης;

Όχι ακριβώς. Κανένας δεν είπε ότι τα εγκεφαλικά κύματα είναι η ίδια η σκέψη, έδρα της οποίας είναι ο εγκέφαλος. Διαπιστώθηκε μόνο ότι αυτά τα κύματα εξαρτιόνταν από την εγκεφαλική δραστηριότητα και μπορούσαν, συνεπώς, να προμηθεύσουν τους ιατρούς με πολύτιμες ενδείξεις για την καλή ή κακή λειτουργία του εγκέφαλου-πομπού.

Το βασικό ανθρώπινο κύμα, το λεγόμενο «κύμα ανάπαυσης» ή «κύμα άλφα» είναι αρκετά αργό και μπορούμε να το συλλάβουμε με τη βοήθεια μεταλλικών ηλεκτροδίων, που στερεώνονται στο τριχωτό της κεφαλής. Άλλωστε, με τη λέξη «ανάπαυση», εννοούμε μια κατάσταση διανοητικής ατονίας, βαθιάς αφηρημάδας, χαλάρωσης των νεύρων και οπτικής αδράνειας.

Αλλά, αν ξυπνούσαμε τον νεαρό άντρα του παραπάνω πειράματος, παρουσιάζοντάς του ένα ζωηρό φως, για παράδειγμα, τότε θα παραγόταν ένα χαρακτηριστικό φαινόμενο. Το «κύμα άλφα» θα εξαφανιζόταν, για να παραχωρήσει τη θέση του σε κάποιο «κύμα βήτα», περίπου κατά τέσσερις φορές ασθενέστερο, αλλά ταχύτερου ρυθμού. Εδώ βρίσκεται το μυστικό της μεθόδου. Όταν ο νεαρός, που έως εκείνη τη στιγμή ήταν μισοκοιμισμένος, συγκεντρώσει τη σκέψη του, λέγοντας: «Θέλω να ανάψει η λάμπα!», το «κύμα βήτα» αντικαθιστά το «κύμα άλφα» και θέτει σε λειτουργία τον μηχανισμό της ηλεκτρικής λάμπας.

Οπωσδήποτε, η σύγχρονη επιστήμη δεν θα πάψει να μας εκπλήσσει με τα επιτεύγματά της. Το πείραμα με την ηλεκτρική λάμπα, που άναβε με τη δύναμη της σκέψης, ήρθε να αποδείξει για ακόμα μια φορά ότι ο άνθρωπος μπορεί να κατορθώσει τα πάντα και ότι ο σημερινός μας πολιτισμός πολύ σύντομα θα θεωρείται απαρχαιωμένος.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 19/01/1963…