Ποιος δεν έχει διαβάσει τη συγκινητική ιστορία του Ροβινσώνα Κρούσου; Πόσες και πόσες γενιές δε δάκρυσαν με τις περιπέτειες του ατυχούς εκείνου ναυαγού, που τον ξέβρασαν τα κύματα σ’ ένα ερημικό νησάκι, για να ζήσει εκεί ολομόναχος για 28 ολόκληρα χρόνια;
Πόσοι είναι, όμως, εκείνοι που γνωρίζουν ότι η δημοφιλής αυτή ιστορία δεν είναι ένα φανταστικό μυθιστόρημα, αλλά ότι ο συγγραφέας της, ο Άγγλος Daniel Defoe, την άκουσε από τον ίδιο τον ναυαγό, τον ήρωα του βιβλίου του, και κατόπιν, πρόσθεσε και ο ίδιος τις δικές του πινελιές, ώστε να γίνει η ιστορία αυτή ακόμα πιο θελκτική και καθηλωτική;
Αλλά ας διηγηθούμε εν συντομία την πραγματική ιστορία του Ροβινσώνα Κρούσου και του παραδεισένιου νησιού του.
Το καλοκαίρι του 1539, λοιπόν, ο Ισπανός εξερευνητής και τρανός θαλασσοπόρος Juan Fernandez ανακάλυψε στον Ειρηνικό Ωκεανό μια συστάδα νησιών, τριών τον αριθμό, των οποίων η βλάστηση και η τοποθεσία τον μάγεψαν. Στο μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος, το Isla Mas a Tierra, εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του και ζούσε εκεί ευτυχισμένος και μακάριος για πολλά χρόνια, σαν απόλυτος μονάρχης ενός επίγειου παραδείσου.
Όμως, διάφοροι πολιτικοί λόγοι τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει το πανέμορφο νησί του και να επιστρέψει πίσω στη γενέτειρά του, την Ισπανία. Έκτοτε, τα τρία αυτά νησιά πήραν το όνομά του και είναι γνωστά ως τα Νησιά του Αρχιπελάγους Juan Fernandez. Είναι ηφαιστειογενή, κατάφυτα και βρίσκονται 670 χιλιόμετρα δυτικά της Χιλής.
Φεύγοντας ο Ισπανός θαλασσοπόρος για την πατρίδα, άφησε πίσω στο μικρό βασίλειό του, μεταξύ άλλων και μερικές κατσίκες, οι οποίες, όμως, με τον καιρό πολλαπλασιάστηκαν και αργότερα απέβησαν οι σωτήρες, μα και οι πιστοί σύντροφοι του ναυαγού Ροβινσώνα.
Ο Ροβινσώνας Κρούσος δε λεγόταν έτσι στην πραγματικότητα, αλλά Alexander Selkirk. Μετά από 50 ολόκληρα χρόνια, τα νησιά αυτά ανακαλύφθηκαν εκ νέου από πειρατές και χρησιμοποιήθηκαν από αυτούς ως ορμητήρια. Αλλά και η παντοδυναμία των θαλασσοπειρατών κάποτε έφτασε στο τέλος της. Κι έπειτα, τα τρία αυτά νησάκια απέμειναν και πάλι έρημα μέσα στην απεραντοσύνη του Ειρηνικού Ωκεανού.
Έτσι, πέρασαν άλλα 200 χρόνια περίπου και μια μέρα περνούσε από κει ένα άλλο πειρατικό καράβι, το αγγλικό «Cinque Ports», στο πλήρωμα του οποίου ανήκε και ο Ροβινσώνας Κρούσος, δηλαδή ο Σκωτσέζος κουρσάρος Alexander Selkirk. Μα, ο αρχιπειρατής του «Cinque Ports» δεν ήταν ευχαριστημένος με τη διαγωγή του νεαρού Selkirk. Έτσι, δίχως να χάσει καιρό και δίχως να διστάσει, τον παράτησε στο Isla Mas a Tierra, για να τον ξεφορτωθεί, αδιαφορώντας για την τύχη του. Ο Alexander βρέθηκε ολομόναχος στο νησί του Juan Fernandez, παλεύοντας για την επιβίωσή του μέσα στην ερημιά και στην απομόνωση.
Αφού έμεινε εκεί για κάμποσα χρόνια, μια μέρα έτυχε να περάσουν από το νησί Άγγλοι ναυτικοί και τον περισυνέλεξαν, φέρνοντάς τον πίσω στην Αγγλία. Κάποτε, λοιπόν, ο συγγραφέας Daniel Defoe συνάντησε όλως τυχαίως τον Σκωτζέζο πειρατή Alexander Selkirk και άκουσε με μεγάλη προσοχή τις περιπέτειές του. Από τη διήγηση αυτή προέκυψε το αθάνατο έργο του, που συγκαταλέγεται σήμερα μεταξύ των αριστουργημάτων της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Μάλιστα, λεγόταν ότι ο Alexander Selkirk δεν μπορούσε πλέον να ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους της Αγγλίας και προσπάθησε πολλές φορές να ξαναγυρίσει πίσω στο νησάκι του. Μα, δεν κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την επιθυμία του. Πέθανε σε ηλικία 45 ετών, μαραζωμένος από τη νοσταλγία της μικρής του «Εδέμ». Αναπολούσε τις κατσίκες του, τους παπαγάλους του και τα υπόλοιπα ζωάκια, που τον συντρόφευαν τόσο πιστά κατά το διάστημα της εξορίας του στο μαγευτικό Isla Mas a Tierra, που ήταν ακριβώς 4 χρόνια και 4 μήνες.
Αργότερα, οι Ισπανοί προσπάθησαν ανεπιτυχώς να αποικίσουν τα τρία αυτά νησιά του Αρχιπελάγους Juan Fernandez.
Πέρασαν και πάλι αρκετά χρόνια. Κανένας δε μιλούσε και δεν ενδιαφερόταν για τα νησιά του Ισπανού θαλασσοπόρου, μέχρις ότου μια μέρα ένα γαλλικό ιστιοφόρο εξώκειλε στα βράχια ενός νησιού, όπου και τσακίστηκε. Από το πλήρωμα σώθηκε μόνο ένας, που κατάφερε να βγει στον Κόλπο Cumberland του Isla Mas a Tierra. Ο Γάλλος αυτός ναυαγός, που ονομαζόταν Σαρπαντιέ, διηγήθηκε αργότερα ότι είχε απορήσει και εκπλαγεί, όταν είδε εκεί μια ολόκληρη κοινότητα με αρχηγό κάποιον Κόμη Αλφρέδο ντε Ροδ.
Το χωριουδάκι αυτό στο Isla Mas a Tierra είχε το όνομα Σαν Χουάν Μπατίστα. Άλλοι από τους κατοίκους έλεγαν πως ο αρχηγός τους ήταν κάποιος Ελβετός και άλλοι, κάποιος Γάλλος. Ο ίδιος, όμως, ο Σαρπαντιέ ισχυριζόταν με βεβαιότητα πως ιδιοκτήτης του νησιού ήταν ο Αρχιδούκας της Αυστρίας Johann Salvator Orth, ο οποίος είχε κηρυχθεί νεκρός, όταν εξαφανίστηκε μυστηριωδώς τον Ιούλιο του 1890, μαζί με τη σύζυγό του, καθώς το πλοίο τους έπεσε σε σφοδρή κακοκαιρία κοντά στο Ακρωτήριο Χορν.
Κανένας δεν είχε πιστέψει, όμως, ότι ο Αυστριακός Αρχιδούκας είχε πέσει θύμα κάποιου μοιραίου ατυχήματος. Εκείνη την περίοδο, διαδιδόταν σε ολόκληρη την Ευρώπη ότι υπήρχαν σοβαρότατοι πολιτικοί και οικογενειακοί λόγοι, που εξώθησαν τον Johann Salvator Orth να εξαφανιστεί από προσώπου γης, αλλάζοντας όνομα και προσωπικότητα, αλλά και τρόπο ζωής συνάμα.
Γιατί, λοιπόν, να μην είχε προτιμήσει ο Αρχιδούκας το ειδυλλιακό και γεμάτο περιπέτειες νησάκι του Ροβινσώνα Κρούσου, προκειμένου να γλιτώσει από τις αναταράξεις μιας πολύπλοκης αστικής ζωής, γεμάτης πολιτικές ίντριγκες και κοινωνικούς συμβιβασμούς;
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ», στις 25/08/1939…
