«Αποδέχτηκα πως ποτέ δεν θα αποκτήσω δικά μου τραγούδια, ποτέ δεν θα γίνω γνωστή στο ευρύ κοινό και ποτέ δεν θα κάνω επιτυχία. Τότε, ήρθαν όλα από μόνα τους. Με έναν μαγικό τρόπο. Και τα καλοδέχτηκα…», εκμυστηρεύεται η Γιώτα Νέγκα σε συνέντευξή στο περιοδικό PEOPLE.
Για χρόνια εμφανιζόσουν σε μικρομάγαζα. Είχες αποδεχτεί το γεγονός ότι μάλλον θα τραγουδάς τα τραγούδια των άλλων; Τραγουδάω επαγγελματικά από το 1990, πολλά χρόνια πριν να έρθει στη ζωή μου το πρώτο τραγούδι δισκογραφικά, το «Με τα μάτια κλειστά» του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου (σ.σ. κυκλοφόρησε το 2003). Περνούσαν τα χρόνια και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι «Γιωτάκι, πάρ’ το απόφαση! Ούτε δικά σου τραγούδια θα πεις, ούτε γνωστή στο ευρύ κοινό θα γίνεις». Είχαμε φτιάξει με φίλους μουσικούς και έναν χώρο στο Μοσχάτο, το Έμμετρο, και τραγουδούσα σταθερά εκεί…
Είπες τότε «Γιωτάκι, σε φάγανε τα κυκλώματα»; Ποια κυκλώματα, καλέ; Δεν τα είχα γνωρίσει καν… (γέλια).
Άκουσες την ατάκα «Δεν θα τα καταφέρεις»; Μια φορά, από έναν πολύ γνωστό και έμπειρο συνθέτη. Ναι, δεν θα το ξεχάσω αυτό. Είναι κάτι που δεν έχω ξαναπεί… Με άκουσε να τραγουδάω και του άρεσα. Συναντηθήκαμε κάποια στιγμή και ζητούσε να μάθει για την πορεία μου. Όταν διαπίστωσε πως, ενώ είμαι αρκετά χρόνια στον χώρο, δεν έχω γίνει ακόμη γνωστή, μου είπε: «Δεν έχεις άστρο, πάρ’ το απόφαση». Σοκαρισμένη του απάντησα πως «Με όλο τον σεβασμό, δεν με ενδιαφέρει το άστρο. Όσο μου επιτρέπει ο Θεός να τραγουδάω και να γεμίζω την ψυχή μου, θα το κάνω. Σας ευχαριστώ για την επισήμανση». Δεν τον ξαναείδα, έκτοτε. Εκείνος σίγουρα με έχει ξαναδεί, όμως…
Είσαι παράδειγμα του «Αν θέλεις κάτι πολύ, στο τέλος θα τα καταφέρεις»… Το πιστεύω ακράδαντα αυτό! Το μόνο που χρειάζεται είναι πίστη σε αυτό, σταθερή πορεία και όχι εκπτώσεις. Έτσι, τουλάχιστον, το νιώθω εγώ. Σε όλη μου τη ζωή ήθελα να κοιτάζω πίσω και να χαμογελάω, να μην ντρέπομαι. Υπήρξαν στιγμές που συνειδητά έκανα κάποιες δουλειές που σε άλλη περίπτωση δεν θα ήταν η πρώτη μου επιλογή, αλλά χρειαζόμουν τα χρήματα. Δεν ένιωσα ενοχές όμως μέσα μου και δεν έκανα εκπτώσεις του τύπου “Αντί να πάρω μια δραχμή, να πάρω εκατό”. Όχι, εκείνη τη μία δραχμή χρειαζόμουν για να καλύψω τις ανάγκες μου, να κάνω αυτό που αγαπώ και να κοιμάμαι ήσυχη. Δεν ήθελα να με γλυκάνει το χρήμα, γιατί θα έχανα τον δρόμο μου. Θα έχανα τον εαυτό μου και αν δεν έχω τον εαυτό μου, δεν έχω τίποτα.
