Στο περιοδικό People και τη Γεωργία Χαλκιά έδωσε συνέντευξη ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο οποίος μίλησε, μεταξύ άλλων, και για τα παιδικά του χρόνια.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην κατοχική Αθήνα, σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά, εκεί όπου η Φίνος Φιλμ εγκαταστάθηκε το 1955 και έγραψε ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο. Οι αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων ανεξίτηλες, γεμάτες πόνο, αλητεία, πορνεία. Εκείνος, όμως, κοίταζε από απόσταση αυτή τη φθορά. Γύριζε την πλάτη όπως κάνει μέχρι και σήμερα.
«Τα παιδικά μου χρόνια ήταν θλιβερά. Θύμιζαν τους Άθλιους του Βίκτωρος Ουγκώ. Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου, μια αμόρφωτη γυναίκα, καθώς η μητέρα μου, Νίτσα Φιλοσόφου, ήταν ηθοποιός και έλειπε συχνά σε περιοδείες. Ήταν δύσκολα χρόνια. Ζήσαμε τον Εμφύλιο, τους νεκρούς. Υπήρχε μεγάλη πείνα. Τα παιδιά φέρονταν περίεργα, έκλεβαν περίπτερα, κυνηγούσαν ζώα και τα σκότωναν. Αγρίμια της Κατοχής, που είχαν στερηθεί τα πάντα.
Ήμουν τόσο πολύ εναντίον όλων αυτών που πήγαινα σπίτι μου. Εγώ και ο φίλος μου, ο Δημήτρης Καλλιβωκάς, ξεφύγαμε από τις αλητοπαρέες. Στη γειτονιά υπήρχαν 40 οίκοι ανοχής και στον καθένα από 10 γυναίκες. Εκεί μέσα γαλουχήθηκα. Αυτή η εποχή μού άφησε σημάδια και δεν σου κρύβω πως καμιά φορά ανακαλύπτω στον εαυτό μου κατάλοιπα. Σε καμία περίπτωση δεν είναι εποχή που χαίρεσαι να θυμάσαι», είπε ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
