Σε μια συνέντευξη που μίλησε για πολλά, ο Γιάννης Μπέζος αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στο κοινό που παρακολουθεί το Πέτα την φριτέζα, στα ριμέικ των ελληνικών σίριαλ και στις Άγριες Μέλισσες. Όλα αυτά στο τηλέραμα και την Αθηνά Ζαχαράκη…

Ήταν περίπου αναμενόμενο για σας πως η «Φριτέζα» θα ανανεωνόταν για μία ακόμα σεζόν; «Οι προτάσεις ανανέωσης γίνονται πάντα σύμφωνα με την τηλεθέαση. Εάν μια σειρά “ριζώνει”, αυτό σημαίνει πως το κοινό ενδιαφέρεται να ξαναεπικοινωνήσει μαζί της. Βέβαια το θέμα δεν είναι μόνο το τι θέλει το κοινό, αλλά και το αν υπάρχει υλικό για δεύτερη χρονιά. Πολλές φορές γίνονται επιτυχίες μεγάλες, αλλά δεν υπάρχουν ούτε διάθεση ούτε υλικό για συνέχεια. Στη συγκεκριμένη σειρά υπήρχαν όλα αυτά, άρα συνεχίζουμε και διαπιστώνουμε πως υπάρχουν ανταπόκριση και πιστό κοινό, το οποίο μάλιστα είναι περισσότερο αντρικό».

Δηλαδή οι γυναίκες δεν σας βλέπουν; 

«Οι γυναίκες συνήθως παρακολουθούν αυτές τις αρλούμπες με τα μοντέλα… Πολλά παράξενα και περίεργα πράγματα σε αυτή τη χώρα θεωρούνται νορμάλ, αλλά δεν ανήκουν στη σφαίρα της κανονικότητας. Συνηθίσαμε, βλέπετε, στον χαβαλέ και στη σαχλαμάρα. Αποστολή λοιπόν δική μας, έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον ύστερα από τόσα χρόνια, είναι η αντίσταση στη σαχλαμάρα, κάνοντας τη δουλειά μας όσο το δυνατόν καλύτερα».

Η πίεση της τηλεθέασης σας αγχώνει; 

«Δεν με αγχώνει τίποτα πλέον. Η τηλεθέαση μετράει την ποσότητα, αλλά όχι την ποιότητα. Και αυτό είναι πρόβλημα. Αν κάτι αξίζει, καταγράφεται τελικά στον χρόνο, όχι στη στιγμή μόνο. Εγώ θέλω οι σειρές όπου συμμετέχω να έχουν μια διαδρομή και να τις βλέπει ο κόσμος και στο μέλλον».

Καθώς στο παρελθόν έχετε κάνει επιτυχημένες σειρές, περνά από το μυαλό σας ένα ριμέικ, όπως είναι της μόδας; «Όχι! Δεν έχουν κανένα νόημα αυτά τα πράγματα… Είναι σαν να προσπαθείς να υποδυθείς τον νέο. Δεν είναι σοβαρό, κάνει κακό και στο πρωτότυπο, στο πρωτογενές υλικό. Είναι ωραία μεν, αλλά καλύτερα να παραμένουν στη μνήμη μας, να μας ζεσταίνουν, και μέχρι εκεί. Κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται να γίνονται καινούρια πράγματα και πιο τολμηρά. Στα παλιά πηγαίνουμε μάλλον από ανασφάλεια. Άλλο το να μαζευτούμε να κάνουμε ένα επεισόδιο, έτσι, για να θυμηθούμε και να διασκεδάσουμε, κι άλλο να κάνεις μια ολόκληρη σεζόν. Είναι παρακινδυνευμένο και χωρίς νόημα».

Τι βλέπετε και τι δεν αντέχετε στην τηλεόραση φέτος; 

«Βλέπω “Άγριες μέλισσες” όταν επιστρέφω αργά το βράδυ, γιατί έχουν πολύ ενδιαφέρον. Όσο για το τι δεν βλέπω… Πολλά πράγματα δεν μου αρέσουν: κάτι διαγωνιστικά, κάτι ανόητες συνεντεύξεις… Σαν να γίνεται συναγωνισμός χαμηλού γούστου. Αλλά δεν θέλω να ονομάσω συγκεκριμένα, γιατί θα μπω στο επίπεδο του κουτσομπολιού. Ας πούμε πως υπάρχει μια τάση προς την ανοησία, κάτι που προκαλεί εθισμό. Η ανοησία, επειδή είναι εύκολη και καταναλώσιμη, είναι πολύ εθιστική, δυσκολεύεσαι να της ξεφύγεις. Γίνεται και μόδα. Αλλά υπάρχουν κι αυτά, δεν γίνεται να μην υπάρχουν. Είναι τόσο μεγάλο το πρόγραμμα, που δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Μπορείς όμως να τα εντοπίζεις και να μην τα αφήνεις να περνούν έτσι».