«Η Ντόροθι ζούσε ανάμεσα στα μεγάλα λιβάδια του Κάνσας, μαζί με τον θείο Χένρι, ο οποίος ήταν αγρότης, και την θεία Εμ, η οποία ήταν γυναίκα αγρότη. Το σπίτι τους ήταν μικρό, μια και η ξυλεία για να το χτίσουν έπρεπε να μεταφερθεί για πολλά μίλια». Εκατόν δεκαεπτά χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του παιδικού βιβλίου «Ο θαυμάσιος μάγος του Οζ» του Λ. Φρανκ Μπάουμ, η Ντόροθι έγινε είκοσι χρονών και ο κόσμος του Οζ ενηλικιώθηκε μαζί της, για να γίνει πιο σκοτεινός και βίαιος.
Όλα αυτά, στη νέα παραγωγή της Universal Television για το NBC, “Emerald City”, το οποίο έκανε πρεμιέρα στις αρχές του μήνα (στην Ελλάδα προβάλλεται από την COSMOTE TV). Η καινούργια σειρά έχει μετατρέψει το παιδικό παραμύθι του Μπάουμ σε ένα παραμύθι για ενήλικες, μάλλον για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι η προσέλκυση μεγαλύτερου κοινού.
Ο δεύτερος είναι η αποφυγή των περιορισμών του copyright. Βλέπετε, το βιβλίο μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1939, με τίτλο «Ο Μάγος του Οζ», και θα παραμείνει υπό καθεστώς προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας για 95 χρόνια. Η Warner Bros. φυλάει με μεγάλη επιμέλεια τα δικαιώματα που της ανήκουν (με άλλα λόγια είναι έτοιμη να μηνύσει όποιον τα παραβιάσει) και το NBC φρόντισε η παραγωγή του να διαφοροποιείται σε τέτοιο βαθμό από την ταινία του 1939, ώστε να μην προκύψει κάποια δικαστική μάχη.
Αφού, λοιπόν, η Ντόροθι (Άντρια Αρχόνα) ξεπέρασε τον σκόπελο της πνευματικής ιδιοκτησίας, άρχισε να εργάζεται σε ένα νοσοκομείο, φιλοδοξώντας να γίνει γιατρός. Μία ημέρα, όμως, που επισκέπτεται τη μητέρα της (την οποία είχε να δει από τότε που ήταν μωρό), παρασέρνεται από έναν κυκλώνα και μεταφέρεται σε έναν μυστηριώδη κόσμο, χωρίς smartphones και ασφαλτοστρωμένους δρόμους, αλλά με μπόλικες δόσεις μαγείας. Επίσης, διαμορφώνεται ένα γοητευτικό δίπολο μεταξύ μαγείας και επιστήμης: και οι δύο διεκδικούν τα πρωτεία, και οι δύο μπορούν να έχουν δυσάρεστα αποτελέσματα. Η αντιπαράθεσή τους μάλλον θα διατρέξει ολόκληρη την ιστορία.
Η Ντόροθι ασφαλώς και δεν είναι ικανοποιημένη με τη… χώρα υποδοχής και παίρνει τον δρόμο για τη Σμαραγδένια Πόλη, για να βρει τον Μάγο του Οζ (Βίνσεντ Ντ’ Ονόφριο), μπας και καταφέρει να τη στείλει πίσω. Ο Μάγος του Οζ, από την πλευρά του, έχει μάθει για την έλευση ενός ξένου στη χώρα του, η οποία μάλιστα αποτελεί προπομπό για μεγάλα προβλήματα και αναζητά με τη σειρά του την Ντόροθι, αλλά για άλλους λόγους.
Το “Emerald City” είναι η πρώτη καθαρόαιμη σειρά fantasy της χρονιάς και ενδείκνυται για τους λάτρεις του είδους, αλλά και για όσους εκτιμούν τα βιβλία με τον Μάγο του Οζ. Οι δημιουργοί της σειράς έχουν πειράξει τόσο πολύ το σύμπαν του Μπάουμ, που σε κάνει να θέλεις να δεις μέχρι πού μπορούν να φτάσουν - το σίγουρο είναι ότι δεν θα σταματήσεις να εκπλήσσεσαι ευχάριστα. Οι εξωτικές τοποθεσίες, οι περίτεχνες εφευρέσεις και τα κοστούμια αιχμαλωτίζουν το μάτι.
Μια και κινείται στον χώρο του fantasy, η σειρά δεν γλίτωσε τις συγκρίσεις με το “Game of thrones”. Κληθείσα, μάλιστα, να απαντήσει σε έναν τέτοιο παραλληλισμό, η πρωταγωνίστρια Άντρια Αρχόνα έδειξε κάπως ενοχλημένη, εξηγώντας ότι δεν της αρέσει αυτή η σύγκριση επειδή ο «Ταρσέμ [Σινγκ, ο σκηνοθέτης του πρώτου κύκλου, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει επίσης το “Κελί” και τους “Αθάνατους”] δημιούργησε έναν ξεχωριστό, πανέμορφο μαγικό κόσμο». Από την άλλη πλευρά, ο Ντέιβιντ Σούλνερ, ένας από την πολυπληθή ομάδα των παραγωγών, διευκρίνισε: «Ανήκουμε στο ίδιο είδος, όμως ελπίζω ότι η σειρά μας θα είναι πανέμορφη και λιγότερο ζοφερή και με λιγότερους βιασμούς κατά 100%». Η απουσία σεξουαλικής βίας είναι και το μόνο ελαφρυντικό που δίνουν οι δημιουργοί στους ήρωές τους, μια και η βία γενικά δεν απουσιάζει από το ρεπερτόριο.
Όσο για το κάστ, η Άντρια Αρχόνα είναι ιδιαίτερα ευχάριστη στον ρόλο της Ντόροθι -που ούτως ή άλλως δεν έχει υψηλές απαιτήσεις-, ενώ όπως πάντα ο Βίνσεντ Ντ’Ονόφριο υποδύεται με μία αύρα αριστοτέχνη -καίτοι ολίγον βαριεστημένου εν προκειμένω- τον ρόλο του, ως Μάγος του Οζ, ο οποίος εκ πρώτης όψης δεν φαίνεται τόσο ευχάριστος όσο ο αντίστοιχος του βιβλίου. Ίσως την καλύτερη δουλειά στη σειρά κάνει η Άνα Ουλάρου στον ρόλο της μάγισσας της Δύσης, που αρέσκεται να κρύβει μυστικά και να χειραγωγεί ανθρώπους.
Παρά το γεγονός ότι διαθέτει καλές πρώτες ύλες, το “Emerald City” φαίνεται να πάσχει λίγο στην εξιστόρηση. Σίγουρα, το διπλό πρώτο επεισόδιο σε κρατά μέχρι τέλους, μια και προσφέρει ένα σωρό εκπλήξεις, διατηρώντας συνεχώς το ενδιαφέρον σου. Στη συνέχεια όμως φαίνεται πως ρίχνει ρυθμούς, εστιάζοντας περισσότερο στα στοιχεία εντυπωσιασμού και λιγότερο στην αφήγηση.
