Πολλοί ψάχνουν στο Google πληροφορίες σχετικά με την προέλευση της τρύπας που έχουν οι λουκουμάδες.
Μία από τις πιο δημοφιλείς θεωρίες σχετικά με αυτό είναι η ιστορία του Αμερικανού ναυτικού Χάνσον Γκρέγκορι ενώ βρισκόταν στο πλοίο. Ο Γκρέγκορι δεν ήταν ευχαριστημένος με τα γλυκά που σερβίρονταν στο πλοίο. Αν και το εξωτερικό των λουκουμάδων και οι άκρες ήταν τραγανές- το κέντρα των ντόνατς ήταν πάντα λιπαρά και ωμά.
Ο Γκρέγκορι πρότεινε να τρυπήσει ένα ζυμάρι στη μέση για να δει αν θα τηγανιστεί καλύτερα - και ναι, πέτυχε!
Όταν η ζύμη τοποθετηθεί σε μια φριτέζα, η εξωτερική μεριά τηγανίζεται γρήγορα επειδή εκτίθεται στο καυτό λάδι. Για να μαγειρευτεί πλήρως το εσωτερικο της ζύμης, το ντόνατ θα έπρεπε να παραμείνει στο λάδι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, γεγονός που θα οδηγούσε στο να καεί το απ'έξω!
Έτσι μαγειρεύεται ομοιόμορφα, δημιουργώντας ένα τέλειο ντόνατ. Ωστόσο, μπορεί να υπάρχει ένας άλλος λόγος για τις τρύπες στα ντόνατς!
Τα ντόνατς έγιναν δημοφιλή στην Αμερική περίπου την ίδια στιγμή που τα μπέιγκελ άρχισαν επίσης να γίνονταν δημοφιλή. Οι αρτοποιοί και οι πωλητές του δρόμου συχνά πωλούσαν μπέιγκελ περνώντας τα από ξύλινες στέκες - έτσι ήταν πιο εύκολα στη μεταφορά.
Η άλλη θεωρία λοιπόν λέει πως οι αρτοποιοί προσπάθησαν να προωθήσουν τα ντόνατς όπως τα μπέιγκελ!
