Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, τι συμβαίνει όταν τραβάτε το καζανάκι στην τουαλέτα ενός αεροπλάνου; Οι ακαθαρσίες διαχέονται στον αέρα ή συγκεντρώνονται κάπου μέσα στο αεροπλάνο;
Σε αντίθεση με τις τουαλέτες στο σπίτι μας, τα αεροπλάνα δεν μπορούν να βασίζονται σε δεξαμενές νερού για να δημιουργήσουν παθητική αναρρόφηση για να αντλούν απόβλητα από τη λεκάνη.
Εκτός από το κόστος της μεταφοράς εκατοντάδων λίτρων νερού, δεν είναι πρακτικό να αφήνουμε στάσιμο νερό σε ένα περιβάλλον που κουνάει το εσωτερικό του σαν μια γυάλινη χιονόμπαλα!
Αρχικά, τα αεροπλάνα χρησιμοποίησαν ένα ηλεκτρονικό σύστημα αντλίας που μετακινούσε τα απόβλητα μαζί με ένα αποσμητικό υγρό. Αυτή η μέθοδος λειτούργησε, αλλά η μεταφορά του αποσμητικού υγρού ήταν ανεπιθύμητη για τους ίδιους λόγους με την αποθήκευση νερού: αύξανε το κόστος των καυσίμων και προσέθετε βάρος στα αεροσκάφη που θα μπορούσαν να είχε διατεθεί για τους επιβάτες.
Τη δεκαετία του 1980, τα αεροπλάνα άρχισαν να υιοθετούν μια άλλη πρακτική για τη λειτουργία της τουαλέτας τους. Χρησιμοποίησαν ένα κενό για να απορροφήσουν υγρά και στερεά κάτω και μακριά από το προσάρτημα.
Μόλις πατήσετε το καζανάκι, ανοίγει μια βαλβίδα στο κάτω μέρος της τουαλέτας, επιτρέποντας στο κενό να εισχωρήσει στο περιεχόμενο και μεταφέροντάς το σε μια συγκεκριμένη δεξαμενή αναρρόφησης ή συγκράτησης στο πίσω μέρος του αεροσκάφους.
Η κάθε δεξαμενή του αεροπλάνου έχει χωρητικότητα περίπου 76 λίτρων αποβλήτων, ενώ συνολικά όλες μαζί περίπου 800 λίτρα. Αυτό σημαίνει ότι ο αριθμός των επιβατών σε κάθε πτήση είναι συγκεκριμένος, ώστε να μην υπάρξει περίπτωση υπερχείλισης των συγκεκριμένων δεξαμενών.
Μόλις το αεροπλάνο φτάσει στον προορισμό του, τα απόβλητα αποστραγγίζονται και οι δεξαμενές ξεπλένονται με απολυμαντικό.
