Τον Ιανουάριο του 1962, μεταξύ Μόσχας και Λονδίνου ξεκίνησε ένας ιδιότυπος πόλεμος, πολύ διαφορετικός από αυτούς που γνωρίζουμε. Ένας πόλεμος λογοτεχνικός, του πνεύματος, αλλά και των πνευμάτων.
Αφορμή για τη συγκεκριμένη έντονη διαμάχη αποτέλεσε η Πατρίσια Τζούντρυ, ραδιοφωνική παραγωγός και συγγραφέας της Βρετανικής τηλεόρασης. Μάλιστα, είχε γράψει κι ένα θεατρικό έργο με τον τίτλο «Μεσημέρι πριν από το σκοτάδι», που το παρουσίασε το Θέατρο Τέχνης του Λονδίνου.
Η Πατρίσια Τζούντρυ, στην προσπάθειά της να καθιερωθεί στο καλλιτεχνικό στερέωμα, απέστειλε μερικά θεατρικά της έργα στη Μόσχα, προκειμένου να παιχθούν στα τοπικά θέατρα. Στην επιστολή της, όμως, που συνόδευε τα έργα της, δήλωνε στους Σοβιετικούς θιασάρχες ότι τα συγκεκριμένα έργα δεν ήταν δικά της. Κατά τους ισχυρισμούς της, «της τα υπαγόρευσαν τα πνεύματα του Μπέρναρντ Σω και του Άντον Τσέχοφ».
Η Πατρίσια Τζούντρυ θεωρούνταν μια σοβαρή, εργατική και ηθική γυναίκα, μητέρα τριών παιδιών, όμως με μεγάλο πάθος της τον πνευματισμό. Η ίδια ήταν ένα εξαιρετικό μέντιουμ και μπορούσε να επικοινωνεί με το Υπερπέραν.
Σε ένα από αυτά τα πνευματικά ταξίδια της, συνάντησε τους μέγιστους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, Τζορτζ Μπέρναρντ Σω και Άντον Τσέχοφ, οι οποίοι υπαγόρευσαν στην Αγγλίδα συγγραφέα τη θεατρική παραγωγή τους, που ετοίμασαν μετά θάνατον. Αν ενστερνιστεί κανείς τα λεγόμενα της Πατρίσια Τζούντρυ, τόσο ο Τσέχοφ, όσο κι ο Σω, υπήρξαν γονιμότατοι καλλιτεχνικά και έγραψαν, μάλιστα, ο καθένας από 17 θεατρικά έργα.
Ο σύζυγός της, Τζον Στηλ, θέλησε να εκμεταλλευτεί τις πνευματιστικές ικανότητες της Πατρίσια, γι’ αυτό προσπάθησε να λανσάρει τα θεατρικά της έργα, που είχαν υπαγορευθεί από τους Σω και Τσέχοφ, στα διάφορα θέατρα του Λονδίνου και της Μόσχας.
Όταν κάποια στιγμή βρέθηκε στο Λονδίνο ο γαμπρός του Νικίτα Χρουστσόφ, Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, η Πατρίσια τον πληροφόρησε για τα νέα έργα του Τσέχοφ, που είχαν συνταχθεί από το χέρι της. Τότε, εκείνος, αν και ιδιαιτέρως έκπληκτος, μιας κι ο Τσέχοφ είχε πεθάνει το 1904, της πρότεινε να τα στείλει στη Μόσχα.
Η Πατρίσια έκανε αυτό που της είπαν. Τα 17 θεατρικά έργα που έγραψε ο Άντον Τσέχοφ μετά τον θάνατό του, στάλθηκαν στη Μόσχα, με την υποσημείωση ότι είχε στη διάθεσή της ακόμα και τα 17 έργα του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, που όπως τους εξήγησε αυτοί οι δύο είχαν αναπτύξει μια σπουδαία φιλία στον κόσμο των πνευμάτων.
Οι Σοβιετικοί θεατρικοί παραγωγοί περιήλθαν σε δύσκολη θέση. Τελικώς, της απάντησαν ότι θα κρατούσαν τα χειρόγραφα, προκειμένου να τα μελετήσουν, αλλά δε σκόπευαν με κανένα τρόπο να τα ανεβάσουν στη θεατρική σκηνή.
Εν πάση περιπτώσει, το περιστατικό αυτό προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση και πολλές αντεγκλήσεις μεταξύ Λονδίνου και Μόσχας.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΝΕΟΛΟΓΟΣ ΠΑΤΡΩΝ», στις 28/01/1962…
