Ο Βασιλιάς της Ισπανίας Αλφόνσος ΙΒ’ είχε στην κατοχή του ένα δαχτυλίδι, του οποίου η ιστορία ήταν αλλόκοτη και τρομερή. Το δαχτυλίδι τούτο το χάρισε στη σύζυγό του, τη Μερσέντες, που πέθανε ακριβώς ένα μήνα, αφότου το πρωτοφόρεσε.

Μετά τον θάνατο της Μερσέντες, ο περίλυπος Αλφόνσος δώρισε το περίφημο δαχτυλίδι στην αδερφή του, Πριγκίπισσα Μαρία, που όλως παραδόξως βρήκε κι εκείνη έναν απαίσιο θάνατο. Πέθανε μέσα σε λίγες μέρες από την ημέρα, που το καταραμένο δαχτυλίδι στόλισε τα κομψά της χέρια.

Ο Αλφόνσος απέκτησε και πάλι το δαχτυλίδι εκείνο, που είχε αρχίσει να χαράζει τη δική του μοίρα. Για να γλιτώσει από το βάρος της κατοχής του και από τον φόβο που του προξενούσε, το χάρισε στην Πριγκίπισσα Χριστίνα, πιστεύοντας ότι ίσως εκείνη τη φορά δε θα συνέβαινε τίποτε το τραγικό. Παρά την αρχική του αισιοδοξία, η Πριγκίπισσα Χριστίνα απεβίωσε τρεις μόλις μήνες μετά την απόκτησή του.

Μόλις ο Βασιλιάς συνειδητοποίησε, ιδιαιτέρως ταραγμένος, τις δολοφονικές ιδιότητες του καταραμένου εκείνου πολύτιμου κοσμήματος, πήρε την άστοχη απόφαση να το κρατήσει για τον εαυτό του. Δυστυχώς, ο θάνατος τον βρήκε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Απαρηγόρητη η Βασιλομήτωρ Ισαβέλλα Β’, που έχασε τον αγαπημένο της γιο, πήρε το ολέθριο δαχτυλίδι, που έσπερνε μονάχα τον θάνατο και τη θλίψη, και έψαχνε να βρει τι να το κάνει, ώστε να γλιτώσει η ίδια, αλλά και οι οικείοι της από τη βαριά συμφορά του.

Αφού το σκέφτηκε αρκετά, αποφάσισε να λάβει δραστικά μέτρα, τα οποία, όμως, θα μπορούσαν να κατευνάσουν την κατάρα, που κουβαλούσε. Έτσι, το πέρασε σε βαρύτιμη χρυσή αλυσίδα και το κρέμασε ευλαβικά στον λαιμό της Παναγίας της Αλμουδένας, στη Μαδρίτη.

Σε μια άλλη περίπτωση, η ρωσική παράδοση είχε το δικό της μαγικό δαχτυλίδι. Ο Τσάρος Νικόλαος ο Β’ φημολογούνταν ότι είχε ένα δακτυλίδι, που το θεωρούσε πολυτιμότατο και στο οποίο απέδιδε κάθε ευτύχημα που του συνέβαινε. Χωρίς το τυχερό του δαχτυλίδι, δεν έβγαινε ποτέ από τα ανάκτορα.

Λεγόταν πως το κόσμημα εκείνο περιείχε ένα μικρό κομμάτι γνήσιου «Τιμίου Ξύλου», δηλαδή ψήγμα ξύλου από τον Σταυρό, πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός. Το δαχτυλίδι ήταν οικογενειακό κειμήλιο, που άλλαζε χέρια από γενιά σε γενιά.

Ο θρύλος υποστηρίζει πως την ημέρα που ξέχασε να το φορέσει στο δάχτυλό του, την ημέρα εκείνη ο Τσάρος Νικόλαος ο Β’ εκτελέστηκε.

Μετά το ναυάγιο του «Τιτανικού», κυκλοφόρησε μια φήμη πως κάποιος εύπορος επιβάτης είχε στην κατοχή του ένα εξαιρετικά σπάνιο και μοναδικό διαμάντι, από τα μεγαλύτερα του κόσμου, αλλά τρομερά δυσοίωνο, το οποίο κατέληξε στα βάθη του ωκεανού. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που απέδωσαν το ναυάγιο του «αβύθιστου» πλοίου, με τις εκατοντάδες νεκρούς, στο καταραμένο διαμάντι, που σαν μαγνήτης, έσυρε στην ανυπαρξία τόσους αθώους ανθρώπους.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», στις 25/01/1925…