Σύμφωνα με τον ιστορικό Τέχνης δε, Άντριου Ληρ τα αγάλματα της αρχαιότητας έχουν από μικρά έως πολύ μικρά γεννητικά όργανα, το οποία μάλιστα είναι και ως επί το πλείστων «χαλαρά».

Φαίνεται ότι αυτή η δυσαναλογία των γλυπτών ανάμεσα στα σώματα και τα μόpια τους έχει απασχολήσει πολλούς ιστορικούς Τέχνης, όμως όλοι τους συμφωνούν στο ότι οι μεγάλοι Έλληνες καλλιτέχνες που επηρέασαν τις μεταγενέστερες εποχές είχαν τους λόγους τους για αυτήν την πράξη.

«Το μικρό πέος ήταν συνώνυμο του αρχαιοελληνικού ιδεώδους για την αρρενωπή ομορφιά. Ήταν ένα δείγμα ανώτερης κουλτούρας και παράγοντας πολιτισμού»

Η εξήγηση βρίσκεται στο γεγονός ότι στον ελληνικό κόσμο της κλασικής και της ελληνιστικής περιόδου τα μεγάλα, ορθωμένα πέοι δεν ήταν ένδειξη ισχύος στα αγάλματα, που απεικονίζονταν γuμνά επειδή οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που θεώρησαν τη γύμνια ως ένδειξη ηρωισμού. Τα χαρακτηριστικά του ιδανικού άνδρα, όπως τα συνοψίζει ο Αριστοφάνης στις «Νεφέλες», ήταν το ανοιχτό και μεγάλο στή8ος, όπως και γεροδεμένοι ώμοι, το φωτεινό δέρμα, η μικρή γλώσσα, οι ισχυροί γλουτοί και μικρό μόpιο.

Όπως σημειώνει στο βιβλίο του «In Bed With Ancient Greeks» ο ιστορικός Πολ Κρίσταλ, που έχει ερευνήσει το θέμα, «το μικρό πέος ήταν συνώνυμο του αρχαιοελληνικού ιδεώδους για την αρρενωπή ομορφιά. Ήταν ένα δείγμα ανώτερης κουλτούρας και παράγοντας πολιτισμού». Αλλά αφού τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά των επιφανών ανδρών στην αρχαιοελληνική Τέχνη και αγάλματα αναδείκνυαν την αρμονία, γιατί δεν εφαρμόστηκαν τα ίδια αυτά αισθητικά κριτήρια και στα ανδρικά μόρια;

Όπως αναφέρει διάσημος ιστορικός που έχει κάνει εκτενή έρευνα πάνω στο θέμα το μικρό πέος ήταν συνώνυμο της αρρενωπής ομορφιάς για τους αρχαίους Έλληνες. Ήταν ένα δείγμα πνευματικής ανωτερότητας και αισθήματος πολιτισμού. Και μπορεί η αρμονία να ήταν ένα βασικό αισθητικό κριτήριο για τους καλλιτέχνες εκείνης της εποχής, όμως όπως αποδεικνύεται τα μεγάλα μόpια στα ανδρικά γλυπτά εκείνη την εποχή ήταν συνώνυμα της ανοησίας και τον ασυγκράτητων ορμών.

Μάλιστα, αν παρατηρήσετε τα αρχαία έργα τέχνης, μεγάλους φaλλούς είχαν οι ανεπιθύμητοι άνδρες, οι λάγνοι, οι άσχημοι και οι σάτυροι, οι οποίοι είναι δυσανάλογα μικροί με τα τεράστια μόpια τους.

Κατά την μυθολογία, τα πλάσματα αυτά ήταν τραγόμορφα και δεν είχαν καμιά αίσθηση αυτοσυγκράτησης και μετριοπάθειας, δυο αρετές πολύ σημαντικές για τους αρχαίους Έλληνες. Οι μεγάλοι φαλλοί θεωρούνταν χυδαίοι και αποτελούσαν συνώνυμα της ανοησίας και την κτηνωδίας, στοιχεία που χαρακτήριζαν κυρίως τους βάρβαρους άνδρες.

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν τον ιδανικό άνδρα ως σκεπτόμενο, λογικό, πνευματικό άνθρωπο, που ναι μεν ήταν σeξουαλικά δραστήριος, αλλά δεν είχε καμία σχέση με τους παραδομένους στις ηδονές βαρβάρους.