Μια έρευνα που έγινε το 1960, έβγαλε ως συμπέρασμα πως οι άνθρωποι γεννιούνται μόνο με δυο φόβους και πως όλοι οι υπόλοιποι είναι αποτέλεσμα των βιωμάτων και του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν.
Εξέτασαν την αντίληψη βρεφών από 6 έως 14 μηνών αλλά και εκείνη νεογέννητων ζώων. Οι ερευνητές τοποθέτησαν τα υποκείμενα σε μια πλατφόρμα που στην άκρη της είχε μόνο πλεξιγκλάς. Θέλησαν με αυτόν τον τρόπο να δουν πόσοι θα τολμούσαν να κάνουν το βήμα σε κάτι που φαινόταν ως «γκρεμός». Τα βρέφη και τα ζώα δεν έκαναν δεν το τόλμησαν. Ο φόβος της πτώσης είναι ενστικτώδης και είναι απαραίτητος για την επιβίωση όλων των πλασμάτων.
Όταν ακούς δυνατούς θορύβους επίσης, έχεις μια ενστικτώδη αντίδραση, να τον καλύψεις ή να τον αποφύγεις. Ονομάζεται το «ηχητικό αντανακλαστικό» και αν ο ήχος είναι πολύ δυνατός «θα προσπαθήσεις να καταβάσεις το κεφάλι σου προς τα κάτω. Οι δυνατοί θόρυβοι είναι συνήθως αιφνίδιοι. Και η αντίδραση σε αυτό είναι έμφυτη», δήλωσε ο Seth Norrholm, νευροπειστήμονας στο πανεπιστήμιο Emory. Είναι μια αντίδραση για κάποιον κίνδυνο που νομίζουμε ότι έρχεται.
Όλοι οι υπόλοιποι φόβοι είναι επίκτητοι. Τους μαθαίνουμε. Τα έντομα, το σκοτάδι, η ταχύτητα, οι περισσότεροι δημιουργούνται σε νεαρή ηλικία, από το περιβάλλον και τον πολιτισμό στα οποία ζούμε. Ένα παιδί δεν φοβάται τα έντομα από μόνο του, αλλά φιλτράρει τα σημάδια που παίρνει από τους γονείς του. Βέβαια, ο φόβος για κάτι επικίνδυνο είναι πάντα πιο πιθανός. Και όσο μεγαλώνουμε οι φόβοι αυτοί εξελίσσονται και γίνεται όλο και πιο δύσκολο να τους αποβάλλεις.
