Η πυγμαχία («πυγμή») στην αρχαία Ελλάδα ήταν σκληρότερη ακόμη και από το σημερινό επαγγελματικό box. Στην αρχαία πυγμαχία δεν υπήρχαν ούτε κατηγορίες βαρών, ούτε γύροι με ενδιάμεσα διαλείμματα, ούτε βαθμοί, ούτε νίκη ή ήττα στα σημεία, ούτε διακοπή σε περίπτωση αιμορραγίας των αθλητών.

Νικητής αναδεικνύονταν εκείνος που θα έθετε νοκ άουτ τον αντίπαλο ή θα τον εξανάγκαζε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Σε περίπτωση μεγάλης διάρκειας του αγώνα και μη ανάδειξης νικητή εφαρμόζονταν, με συμφωνία και των δύο αντιπάλων, η φοβερή «κλίμαξ».Στην κλίμακα ο πυγμάχος περίμενε χωρίς άμυνα τη γροθιά του αντιπάλου

Ήταν κάτι σαν τη διαδικασία των πέναλτι στο ποδόσφαιρο. Καθένας από τους δύο αντιπάλους καθόταν εντελώς ακίνητος και δεχόταν ένα χτύπημα στο πρόσωπο, χωρίς να κάνει καμία κίνηση να το αποφύγει! Η σειρά των χτυπημάτων καθορίζονταν με κλήρο και νικητής αναδεικνυόταν αυτός που θα έμενε όρθιος! Υπήρχαν περιπτώσεις που πυγμάχοι σκοτώθηκαν, κατά τη διάρκεια της «κλίμακος», δεχόμενοι τρομερά χτυπήματα. Άλλωστε εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα γάντια πυγμαχίας που αμβλύνουν τα χτυπήματα.

Μοναδικό μέσο προστασίας ήταν δερμάτινες λωρίδες («ιμάντες») με τις οποίες οι αθλητές τύλιγαν τα δάκτυλά και τον καρπό τους για να καταστήσουν τις αρθρώσεις τους πιο σταθερές και όχι για να ελαττώσουν την ισχύ του χτυπήματος.

Οι πυγμάχοι που έμειναν στην ιστορία 

Φυσικό είναι πως ο πρωταθλητισμός σε ένα τέτοιο σκληρό άθλημα απαιτούσε τεράστια αποθέματα σωματικών και ψυχικών δυνάμεων. Στην ιστορία έμειναν μερικοί υπερπρωταθλητές πυγμάχοι που θα έκαναν τους σημερινούς επαγγελματίες να το σκεφτούν πολύ πριν αγωνιστούν εναντίον τους.

Ο Σπαρτιάτης Ιπποσθένης κέρδισε την πρώτη θέση σε πέντε συνεχόμενους ολυμπιακούς αγώνες. Αυτό σημαίνει ότι για 16 συναπτά έτη ασκείτο και πυγμαχούσε στο ανώτερο επίπεδο πρωταθλητισμού!

Ο Ροδίτης Διαγόρας, νικητής μια φορά σε Ολυμπιακούς, τέσσερις στα Ίσθμια και δύο στα Νέμεα, ήταν πάνω από δύο μέτρα ύψος και πυγμαχούσε χωρίς καμία προσπάθεια αποφυγής των χτυπημάτων του αντιπάλου!

O Μελαγκόμας από την Καρία της Μικράς Ασίας ακολουθούσε την εντελώς αντίθετη τακτική. Ήταν τόσο ευλύγιστος και γρήγορος, ώστε απέφευγε με ευκολία τα χτυπήματα του αντιπάλου του. Ο τελευταίος συνήθως εγκατέλειπε εξαντλημένος τον αγώνα χωρίς να έχει ρίξει ούτε μια γροθιά αλλά και χωρίς να δεχθεί, καθώς ο ευγενής Μελαγκόμας ενδιαφερόταν μόνο να αποφύγει τα χτυπήματα και όχι να τα ανταποδώσει!

Πάντως ο αθλητής με το περισσότερο θάρρος ήταν ο Ευρυδάμας από την Κυρήνη. Σε έναν αγώνα ο αντίπαλος του έσπασε τα δόντια, αλλά εκείνος τα κατάπιε προκειμένου να μην το καταλάβει ο άλλος. Στη συνέχεια με συντριπτικά χτυπήματα τον έβγαλε νοκ άουτ. Είναι σίγουρο ότι ο Μάικ Τάισον θα νικούσε κάποιον από τους παραπάνω;

Νίκος Γιαννόπουλος

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr