Μία από τις πολλές μυστηριώδεις εκδηλώσεις της μετεωρικής σταδιοδρομίας της Ζαν ντ’ Αρκ, η πλέον ανεξήγητη ίσως, ήταν η προέλευση των οραμάτων της, οι «φωνές», όπως έλεγε η ίδια.

Ήταν άραγε υστερική ή παράφρων;

Δύο Βρετανοί επιστήμονες, το 1958, διαφωνούσαν με αυτή την άποψη. Ο John και η Isobel-Ann Butterfield, χάρις στην πρωτότυπη όσο και επίπονη εργασία τους, η οποία πήγαζε από τον θαυμασμό τους προς το πρόσωπο της Γαλλίδας ηρωίδας, που πολέμησε κατά των συμπατριωτών τους, οδηγήθηκαν στην ανακάλυψη άγνωστων μέχρι τότε στοιχείων, ίσως ακόμη και για την ίδια τη Ζαν ντ’ Αρκ.

Όταν η Isobel-Ann Butterfield διάβασε τις σύγχρονες ερμηνείες των οραμάτων και εν γένει του μεγαλείου της Ζαν ντ’ Αρκ, εξοργίστηκε τόσο, ώστε άρχισε να ερευνά τα αρχεία. Ζήτησε ακόμη τη βοήθεια του συζύγου της, καθηγητή της πειραματικής Ιατρικής στο νοσοκομείο Guy του Λονδίνου, για την τεχνική έρευνα.

Ο σύζυγός της, όχι μόνο την βοήθησε, αλλά και ενδιαφέρθηκε τόσο, ώστε άρχισε μία ιατροδικαστική έρευνα. Τα συμπεράσματα του ζεύγους Butterfield από την επίπονη αυτή έρευνα ήταν απολύτως πειστικά και έδιναν μία απολύτως νέα ερμηνεία.

Η πρώτη ένδειξη των ασυνήθιστων χαρισμάτων της Ζαν ντ’ Αρκ εμφανίστηκε, όταν ήταν σε ηλικία 12 ετών. Άρχισε τότε να έχει το «μικτό συναίσθημα ήχου και οράματος από τα δεξιά, μαζί με μία αίσθηση οσμής και αφής. Το συναίσθημα αυτό συνοδευόταν συνήθως και από ένα λαμπρό φως.»

Η σύγχρονη νευρολογία αποδίδει τα συμπτώματα αυτά σε μόλυνση του κροταφικού λωβού, που μπορεί να επιδρά επί των νευρικών κέντρων πολλών αισθήσεων.

Η μόλυνση αυτή μπορεί να προκληθεί από ελαφρά ημιπληγία ή από όγκο. Αν και σπάνιο στην εποχή μας, ήταν πολύ συνηθισμένο μεταξύ των χωρικών του Μεσαίωνα, που ζούσαν μαζί με τα κοπάδια τους, ένα είδος όγκου που ονομάζεται «τουμπερικούλωμα» και προκαλείται από τον βάκιλλο της φυματίωσης των βοοειδών. Δεδομένου μάλιστα ότι είχε υποστεί βλάβη το δεξιό τμήμα των αισθήσεων της Ζαν ντ’ Αρκ, ο όγκος θα έπρεπε να βρισκόταν στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου της.

Ποιες άλλες ενδείξεις υπήρχαν όμως ότι η Ζαν ντ’ Αρκ έπασχε από φυματίωση;

Μία σαφής ένδειξη ήταν ότι δεν είχε έμμηνο ρύση. Επίσης, όταν είχε κλειστεί στις φυλακές της Ρουέν, φαινόταν να είχε κάποια πάθηση των νεφρών. Και αν υπήρχε κάτι στον κροταφικό λοβό, τότε ασφαλώς ήταν «τουμπερικούλωμα», γιατί όταν πήδησε από τον πύργο του Beaurevoir, ύψους περίπου 20 μέτρων, δεν έπαθε αιμορραγία, που οφείλεται σε αυτόν ακριβώς τον όγκο. Τέλος, ο δήμιος που την εκτέλεσε, ανέφερε ότι και η πιο δυνατή φωτιά δεν κατόρθωσε να αποτεφρώσει τα εντόσθιά της.

Παρά τις διαπιστώσεις τους, όμως, αυτές, οι Butterfield δεν επιχειρούσαν να μειώσουν την προσωπικότητα της Ζαν ντ΄Αρκ. Όπως οι ίδιοι ανέφεραν, «θα κάναμε μεγάλο σφάλμα αν αποδίδαμε τη μεγαλοσύνη της Ζαν ντ’ Αρκ σε μία οργανική πάθηση μόνο… Δεν ήταν τα οράματα και οι φωνές, αλλά το θάρρος, η ευφυία και η ικανότητά της να επιτυγχάνει μεγάλα πράγματα και ο αγώνας της για την ανεξαρτησία του πνεύματός της, ήταν εκείνα τα οποία την διακρίνουν και την κατατάσσουν μεταξύ των μεγάλων γυναικών.»

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 22/11/1958…