Στις 22 Σεπτεμβρίου του 1940 η εφημερίδα «The New Times» δημοσίευσε ένα άρθρο που αποκάλυπτε για πρώτη φορά τις ανησυχίες του κοινού για τον Νίκολα Τέσλα και του επίτευγματός του »Death Ray». Το κείμενο υπογραμμίζει τη ζωτική σημασία της ανακάλυψης που έχει ήδη γίνει. Ο τίτλος του άρθρου ήταν «ακτίνα θανάτου για τα αεροσκάφη»

Στη δεκαετία του 1930 ο Σέρβος ηλεκτρολόγος μηχανικός Νίκολα Τέσλαεφηύρε ένα ισχυρό όπλο με μια ακτίνα υψηλής ενέργειας, το οποίο ονόμασε τηλεδύναμη. Σύντομα ο τύπος το μετονόμασε σε «ακτίνα θανάτου».

Ο Τέσλα υποστήριξε ότι η τηλεδύναμη θα απαρχαιώσει τα συμβατικά όπλα μέσα σε ένα βράδυ και έτσι θα κάνει τον πόλεμο άσκοπο. Σε συνέντευξη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, ο Τέσλα περιγράφει πώς μπορεί να προστατευτεί μια χώρα με έναν δακτύλιο πύργων, καθένας από τους οποίους θα φιλοξενούσε μια γεννήτρια τηλεδύναμης.

Κάθε εχθρός που θα πλησιάζει την ξηρά, τη θάλασσα ή τον αέρα θα εντοπίζεται αμέσως και κάθε πύργος θα «εκπέμπει συμπυκνωμένες δέσμες σωματιδίων μέσα από την ατμόσφαιρα, με τόσο τεράστια ενέργεια που θα μπορεί να καταρρίψει ένα στόλο με 10.000 εχθρικά αεροπλάνα σε απόσταση 400 χμ από τα σύνορα του αμυνόμενου έθνους και θα ρίχνει στρατιές με εκατομμύρια ανθρώπους νεκρούς επιτόπου όπου και αν βρίσκονται».

Ο Τέσλα πρόσφερε την ακτίνα θανάτου στους Βρετανούς και ζήτησε 3.000.000 δολάρια, δίνοντας και την υπόσχεση πως θα κάνει τα βρετανικά νησιά άτρωτα. Η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε καθώς το ποσό ήταν εξωφρενικό και ο Τέσλα έκανε την πρόταση στην Κοινωνία των Εθνών, πάλι χωρίς επιτυχία. Κατάφερε να πάρει 25.000 δολάρια από τον Στάλιν, χωρίς όμως να παραδώσει ποτέ κάτι χρήσιμο στους Σοβιετικούς.

Τηλεκατευθυνόμενη ειρήνη

Η συσκευή του Τέσλα βασιζόταν σε μια γιγαντιαία ηλεκτροστατική γεννήτρια Βαν ντε Γκραφ σε συνδυασμό με μια ημιανοιχτή λυχνία κενού, που μαζί θα μπορούσαν να επιταχύνουν μια δέσμη από μικροσκοπικά σωματίδια βολφραμίου ή υρδράργυρου με ταχύτητα περίπου 48 φορές την ταχύτητα του ήχου.
Με άλλα λόγια, η τηλεδύναμη ήταν ένα πολύ εξελιγμένο κανόνι.

Ο Τέσλα εκτιμούσε ότι οι ακτίνες θανάτου θα είχαν βεληνεκές 400 χλμ, αλλά υποστήριζε ότι θα μπορούσαν να επιδράσουν και σε πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις χωρίς απώλεια ισχύος ή ακρίβειας.

Το 1940 υπολόγισε ότι η κατασκευή κάθε σταθμού δεν θα κόστιζε περισσότερο από 2 εκατομμύρια δολάρια και η δημιουργία ενός προστατευτικού δακτυλίου γύρω από της ΗΠΑ θα μπορούσε να ολοκληρωθεί σε λίγο περισσότερο από τρεις μήνες.

Ωστόσο, η κατασκευή του όπλου εξαρτιόταν από την επίλυση μιας σειράς προβλημάτων που αποδείχτηκαν ανυπέρβλητα, ανάμεσά τους και η δημιουργία των απαραίτητων ηλεκτρικών φορτίων και η κατασκευή μιας λειτουργικής ημιανοιχτής λυχνίας κενού απ’ όπου θα έβγαινε η ακτίνα.

Νικόλα Τέσλα

Σήμερα, εκ των υστέρων, οι επιστήμονες θεωρούν τους ισχυρισμούς του Τέσλα υπερβολικούς για την εποχή εκείνη, αλλά οι σύγχρονοι του Τέσλα τους αντιμετώπισαν σοβαρά λόγω των πολλών επιστημονικών επιτευγμάτων του στην ηλεκτρολογία και τη ραδιοφωνία.

Οι συνεισφορές του ήταν τόσο σημαντικές ώστε οι σύγχρονοί του βιογράφοι έγραψαν ότι ο Τέσλα ήταν «ο άνθρωπος που εφηύρε τον 20ο αιώνα» και «ο προστάτης άγιος της σύγχρονης ηλεκτρικής ενέργειας».

Όταν παρουσίασε την ασύρματη επικοινωνία (ραδιοπομπό) το 1891, χαιρετίστηκε ως ο μεγαλύτερος ηλεκτρολόγος- μηχανικός της Αμερικής.

Το Κογκρέσο διακήρυξε ότι 0 εφευρέτης της τεχνολογίας της ραδιοφωνίας, ήταν ο Τέσλα και όχι ο Μαρκόνι.

Η εκκεντρική προσωπικότητα του Τέσλα όμως, σε συνδυασμό με τους ενίοτε, υπερβολικούς και παράξενους ισχυρισμούς του για μελλοντικές τεχνολογικές εξελίξεις, οδήγησαν στον εξοστρακισμό του από την επιστημονική κοινότητα. Πέθανε φτωχός και ανυπόληπτος σε ηλικία 86 ετών. Το 1960 αναγνωρίστηκε η πολυεπίπεδη συνεισφορά του στην επιστήμη του ηλεκτρισμού, όταν δόθηκε το όνομα Tesla στη μονάδα SI της πυκνότητας της μαγνητικής ροής.

Πόλεμος των άστρων

Παρά το γεγονός ότι η τηλεδύναμη αποδείχθηκε επιστημονική φαντασίωση, ήταν η πρώτη που χρησιμοποιούσε σωματίδια υψηλής ενέργειας. Η ιδέα του οδήγησε στην Πρωτοβουλία Στρατηγικής Άμυνας (SDI) του προέδρου Ρίγκαν το 1983.

Ο σχεδιασμός της SDI βασιζόταν σε μια πολυεπίπεδη άμυνα με εδαφικά και διαστημικά συστήματα, τα οποία θα κατέρριπταν τους σοβιετικούς πυρηνικούς βαλλιστικούς πυραύλους, πριν μπορέσουν να πλήξουν αμερικάνικο έδαφος.

Λόγω της διαστημικής συνιστώσας, το σχέδιο αυτό έγινε ευρύτερα γνωστό ως «Πόλεμος των Άστρων».

Τα όπλα, τα οποία θα ελέγχονταν από τον πιο μεγάλο υπερυπολογιστή όλων των εποχών, θα ήταν πυρηνικά λέιζερ ακτίνων Χ εγκατεστημένα στο έδαφος και στο διάστημα, όπλα υποατομικών σωματιδίων και πυροβόλα σε ηλεκτρομαγνητικά τρένα.

Όλα θα συντονίζονταν από ένα δίκτυο διαστημικών αισθητήρων και κατόπτρων, ώστε τα όπλα να στοχεύσουν τους πυραύλους.
Στο σχέδιο όμως υπήρχαν κάποιες τεχνικές, στρατιωτικές και πολιτικές ατέλειες.

Από τεχνικής πλευράς, πολλά από τα όπλα που προτάθηκαν δεν ήταν περισσότερο υλοποιήσιμα από την τηλεδύναμη του Τέσλα.

Ο «Ψυχρός Πόλεμος» έληξε το 1991 και έτσι δεν υπήρχε λόγος να συνεχιστεί το πρόγραμμα.