Φτάνοντας με τα ταχύπλοα της Sea Jet στα νησιά της άγονης γραμμής του Αιγαίου και κάνοντας άπειρα χιλιόμετρα με το Citroen Air Cross, σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας για τα καλά και τα κακά αυτών των νησιών που έχουν τις δικές τους ξεχωριστές ομορφιές.
Τα νησιά της άγονης γραμμής έχουν μια άλλη γοητεία. Έχουν μια μοναχική απλότητα που μόνο αυτοί που είναι ψαγμένοι μπορούν να αφουγκρασθούν τη μαγεία της ελευθερίας και να περάσουν όμορφα μακριά από τους ρυθμούς στης σύγχρονης ανάπτυξης.
Για να επισκεφτείς τα όμορφα νησιά του Αιγαίου που στα λιμάνια τους δεν φθάνουν καθημερινά πλοία – για αυτό και τα λένε νησιά στη άγονη γραμμή- υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις.
Όσοι παίρνουν λίγες ημέρες άδεια θα πρέπει να αποφύγουν αυτά τα νησιά. Γιατί χρειάζονται χρόνο αν θέλουν να ανακαλύψουν τις ομορφιές τους. Σ αυτά τα νησιά που τα αεροπλάνα τα βλέπεις μόνο όταν διασχίζουν τον ουρανό, χρειάζεσαι ένα καλό αυτοκίνητο που να είναι κάπως ψηλό και ένα ταχύπλοο που να σε μεταφέρει γρήγορα και με ασφάλεια στον προορισμό σου.
Για φέτος διάλεξα δυο νησιά της άγονης γραμμής. Την Ανάφη και τη Σίκινο. Και για να κάνω και τις αντίστοιχες συγκρίσεις επισκέφθηκα και δύο κοσμοπολίτικα νησιά αγαπητά όχι μόνο από τους Ευρωπαίους τουρίστες αλλά και από τους Ασιάτες. Την Πάρο και τη Σαντορίνη.
Για το οδοιπορικό μου διάλεξα ένα από τα πιο αξιόπιστα οικογενειακά αυτοκίνητα στην κατηγορία του, το Citroen Air Cross, με κινητήρα πετρελαίου (1.6 BlueHDi,που αποδίδει 100 ίππους) στην έκδοση Shine . Άριστο στην οδήγηση , με ικανοποιητικούς αποθηκευτικούς χώρους και φυσικά οικονομικό στην κατανάλωση. Η ένδειξη Air Cross στα πλαϊνά και στο πίσω μέρος του αυτοκίνητου υπενθυμίζει ότι είναι πιο ψηλό και μπορεί να κινηθεί άνετα ακόμη και στους χωματόδρομους.
Για να φθάσω στα νησιά που είχα προγραμματίσει για το οδοιπορικό μου η καλύτερη λύση ήταν τα Sea Jet της Ilio Lines που αναχωρούν για την άγονη γραμμή από την Πάρο.
Σημαντικό για τα πλοία αυτά είναι ότι ταξιδεύουν γρήγορα, παίρνουν αυτοκίνητα, δεν κουνάνε και φθάνουν στον προορισμό τους ανθρώπινες ώρες. Και το λέω αυτό γιατί κάποια άλλα πλοία που αναχωρούν για την άγονη γραμμή από τον Πειραιά εκτός από το μεγαλύτερο ταξίδι σε χρόνο, φθάνουν απάνθρωπες ώρες στα νησιά. Είναι άλλο να φτάνεις στις τρεις τα ξημερώματα και άλλο στις πέντε το απόγευμα.
Αν το δείτε και από πλευράς εξόδων ο Πειραιάς κοστίζει περισσότερο για έναν οικογενειάρχη αφού πληρώνει για μια βραδιά δυο διανυκτερεύσεις. Μια για την καμπίνα και μια για το δωμάτιο στο νησί αφού θα το χρειασθεί όταν το πλοίο φθάσει στις 4 τα ξημερώματα.
Το οδοιπορικό μου ξεκίνησε από τη Ραφήνα με το Tera Jet της Ilio Lines, ένα τεράστιο πλοίο, που σε λιγότερο από 4 ώρες έφθασε στην Πάρο. Ο καπετάνιος Γιάννης Βουτσελάκος, είναι ένας νέος άνθρωπος που αγαπάει τη δουλειά του. ‘Όση ώρα το πλοίο ταξίδευε δεν κουνήθηκε από τη θέση του.
‘Έλεγχε τα όργανα, τις κάμερες από τα αμπάρια, τα παρκινγκ, την ταχύτητα του ανέμου και φυσικά πάντα ξέκλεβε μια ματιά για να δει τη φωτογραφία που είχε μπροστά του. Τη φωτογραφία της οικογένεια του.
Από τη Ραφήνα μέχρι την Τήνο είχε σταθερή ταχύτητα 35 μιλίων και από εκεί μέχρι την Πάρο πήγαινε με 28 μίλια. Σημαντικό ήταν ότι παρά τα 6 μποφόρ το ταχύπλοο Ferry Boat δεν κούναγε.
Φτάσαμε στην Πάρο χωρίς να το καταλάβουμε. Το νησί γεμάτο κόσμο με τουρίστες όλων των βαλαντίων. Εκεί η νεολαία δεν πλήττει. Η διασκέδαση συνεχίζεται μέχρι πρωίας. Και φυσικά τα αλκοτέστ δεν σταματούν. Καλά κάνουν με τα αλκοτέστ γιατί οι περισσότεροι νέοι βγαίνουν από τα κλαμπ τύφλα στο μεθύσι.
Η Πάρος είναι ένα νησί που τα έχει όλα. Όσοι θέλουν διασκέδαση θα την βρουν εξαιρετική. Όσοι θέλουν κάτι διαφορετικό, κάτι πιο φυσικό, πιο αγνό , τότε η λύση είναι η Ανάφη.
Με ένα πιο μικρό από το Tera Jet ταχύπλοο, το Andros Jet ξεκινήσαμε πριν το μεσημέρι και φτάσαμε στην Ανάφη το απόγευμα αφού «πιάσαμε» σε τουλάχιστον επτά λιμάνια.
Η Ανάφη, μπορεί να μην έχει τις ανέσεις της Μυκόνου η της Σαντορίνης έχει όμως κάτι πιο σημαντικό. Την υπέρτατη πολυτέλεια της απλότητας. Το φρέσκο ψάρι που το βγάζει ο ψαράς από τα δίχτυα του, όταν φτάνει με την βάρκα του. Έχει πεντακάθαρα νερά. Ακόμη και αν κολυμπήσεις δίπλα στο λιμάνι.
Οι άνθρωποι εκεί σε χαιρετούν γιατί έτσι το αισθάνονται. Δεν σε χαιρετούν για να σου πάρουν τα λεφτά. Σε χαιρετούν , σου χαμογελούν κι ας μη σε ξέρουν. Στη βόλτα στη χώρα, με τα μικρά θολωτά σπιτάκια και τα ασβεστωμένα δρομάκια, κυκλοφορούν όλοι με σορτσάκια και σαγιονάρες.
Οι επισκέπτες δεν κάνουν επίδειξη πλούτου ούτε τους αρέσει να λένε ποιοι είναι. Φέτος είδα δυο μουσικοσυνθέτες αλλά και τον άνθρωπο που έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στη Ολυμπιάδα του 2004. Δεν γράφω περισσότερα. Γιατί όλοι τον ξέρετε. Και όμως κυκλοφορούσε ανάμεσα στους Αναφιώτες λες και ήταν μόνιμος κάτοικος. Μπορεί όλοι να τον ξέρουν λίγοι όμως γνωρίζουν την ιστορία του.
Γενικά οι Αναφιώτες σου μιλάνε και σε κάνουν να νοιώθεις ντόπιος.
Οι νέοι που διαλέγουν την Ανάφη δεν έχουν τρελές απαιτήσεις. Δεν ψάχνουν ούτε μπαράκια που να κλείνουν με την ανατολή του ηλίου αλλά ούτε ξαπλώστρες με ομπρέλες.
Εκείνο όμως που λατρεύουν είναι το μπάνιο στα καθαρά νερά της πιο ξακουστής παραλίας του νησιού, στο Ρούκουνα. Μια παραλίας που χωρίζεται στα δύο.
Δεξιά όπως φτάνουμε στη θάλασσα η περιοχή κάτω από τα λιγοστά δένδρα ,γεμίζει από σκηνές . Ακόμη και οικογενειάρχες στήνουν τις σκηνές τους για να χαρούν όσο περισσότερο γίνεται τη μαγεία που τους προσφέρει απλόχερα η φύση.
Αριστερά φτάνουν καθημερινά επισκέπτες . Όλοι λίγο πολλοί γνωρίζονται. Εκεί δεν στήνεις ούτε σκηνή ούτε επιτρέπεται ο γυμνισμός.
Το σημαντικό είναι ότι όλοι σέβονται αυτό που ελεύθερα τους προσφέρουν και φροντίζουν ο χώρος που βρίσκονται να είναι πεντακάθαρος. Οι περισσότεροι τουρίστες επισκέπτονται το νησί κάθε καλοκαίρι για αυτό οι περισσότεροι γνωρίζονται μεταξύ τους.
Με το Citroen Air Cross έκανα πολλά χιλιόμετρα στο νοτιοανατολικότερο νησί των Κυκλάδων, την Ανάφη. Κάθε διαδρομή είχε τη δικιά της σφραγίδα. Από το Μοναστήρι όπου το συντηρούν μόνο δύο καλόγριες μέχρι το σημείο όπου σε λίγα χρόνια η Ανάφη θα έχει το δικό της αεροδρόμιο.
Το πρωί, την ημέρα που έφευγα από την Ανάφη με κατεύθυνση την Σαντορίνη, το Andros Jet καθυστέρησε λίγο να φθάσει στο λιμάνι. Δυστυχώς η Ανάφη δεν έχει ούτε λιμάνι που να προστατεύει τα πλοία από τους ισχυρούς ανέμους. Και ο πλοίαρχος προτίμησε να ρίξει άγκυρα πίσω από ένα ξερονήσι για να προστατεύσει το πλοίο του από τους ανέμους.
Αποχαιρέτησα την Ανάφη και λίγες αργότερα βρέθηκα στη Σαντορίνη. Καμιά σχέση το ένα νησί με το άλλο. Εκεί χιλιάδες τουρίστες φθάνουν καθημερινά από θαλάσσης και αέρος. ‘Άλλου είδους τουρισμός. Πιο ακριβά τα δωμάτια, απλησίαστα τα ξενοδοχεία μπροστά στα βράχια με θέα τη θάλασσα και φυσικά καμιά σχέση με την ποιότητα των φαγητών. Από την άλλη υπάρχουν χιλιάδες ασιάτες που φτάνουν στη Σαντορίνη για να κάνουν πιο ειδυλλιακές τις διακοπές τους. Η μεγαλύτερη βιομηχανία μετά την εκμετάλλευση με τα γαϊδουράκια του νησιού είναι οι γάμοι μέσα στους απόκρημνους βράχους .
Δεν θα πω περισσότερα για τη Σαντορίνη. Με το ίδιο ταχύπλοο της Ilio lines,τρείς ημέρες αργότερα, ξεκίνησα για τη Σίκινο. Το νησί αυτό αν και διαφημίστηκε από τους φυσιολάτρες βρίσκεται σε έναν άλλον κόσμο. Με το που έφτασε το Andros Jet στο λιμάνι της Αλοπρόνοιας, καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος έχει παγώσει και οι άνθρωποι έχουν κρατήσει αναλλοίωτο το παραδοσιακό κυκλαδίτικο χρώμα.
Τη Σίκινο θα την λατρέψουν αυτοί που αγαπούν την πεζοπορία. Αγαπούν τη φύση. Δεν κουράζονται ακόμη και αν κάνουν 15 και 20 χιλιόμετρα την ημέρα. Για τους ψαγμένους περιπατητές υπάρχουν και χαραγμένες διαδρομές αρκετών χιλιομέτρων.
Λίγο πριν τη δύση, η χώρα αρχίζει να γεμίζει. Τρεις ταβέρνες όλες και όλες και πέντε μικρά μπαράκια το ένα δίπλα στο άλλο, αρκούν για να εξυπηρετήσουν τους τουρίστες του νησιού. Τα μικρά σοκάκια γεμίζουν. Και οι φιλόξενοι Σικινιώτες πάντα με το χαμόγελο στα χείλη προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Η Σίκινος - κατοικείται από την Προϊστορική Εποχή- είναι ένα μικρό νησί στις νότιες Κυκλάδες, με περίπλου 17 ναυτικών μιλίων και πληθυσμό 238 κατοίκων. Βρίσκεται πολύ κοντά στη Φολέγανδρο (μόλις 5 ½ μίλια) . Στο ύψωμα της Αγίας Μαρίνας βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Πόλης . Όσοι κάνετε μια βόλτα θα πρέπει να φοράτε μποτάκια. Λένε ότι κυκλοφορούν πολλοί σκορπιοί και δύο διαφορετικά είδη φιδιών. Ευτυχώς όσο βρισκόμουν στο νησί δεν συνάντησα κανένα ερπετό.
Σήμερα η Χώρα που κατοικείται αποτελείται από δύο οικισμούς εξαιρετικής κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής. Είναι το Κάστρο και το Χωριό. Στον όρμο της Αλοπρόνιας υπάρχει τρίτος οικισμός, προβλήτας και μικρό αλιευτικό καταφύγιο. Αξιοθέατα είναι η Επισκοπή και το ταφικό μνημείο του 2ου – 3ου αι. μ.Χ. μετασκευασμένο σε χριστιανικό ναό και το κάστρο- μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής (1690). Το Κάστρο, χτισμένο στο χείλος του γκρεμού 280 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, είναι παλιός οχυρωμένος οικισμός του 15ου αιώνα.
Τις ημέρες που βρισκόμουν στη Σίκινο κατά την διάρκεια των εργασιών αποκατάστασης του μνημείου της Επισκοπής ανακαλύφθηκε στην Επισκοπή Σικίνου ένας ασύλητος τάφος μιας επιφανούς γυναίκας. Όπως καταλαβαίνεται στο νησί έφθασαν και από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού αλλά και από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων. Από το υπουργείο Πολιτισμού ανακοινώθηκε ότι βρέθηκε κιβωτιόσχημος τάφος, η γυναίκα φορούσε πάρα πολλά κοσμήματα. Πρέπει να ήταν πολλά γιατί έφθασαν και αστυνομικοί από άλλα νησιά για να προστατέψουν την ανακάλυψη από τους τυμβωρύχους.
Στη Σίκινο υπάρχει και μια οινοποιία που τα απογεύματα γεμίζει από κόσμο. Άλλοι για να δοκιμάσουν τις ποικιλίες των κρασιών και άλλοι για να δειπνήσουν. Όμως όλοι συνδυάζουν την επίσκεψή τους στο οινοποιείο για να απολαύσουν και την δύση του ηλίου.
Όσοι επισκέπτονται τη Σίκινο έχουν συγκεκριμένο σκοπό. Θέλουν ηρεμία και πεζοπορία. Αν ψάχνετε για όμορφες παραλίες, ατυχήσατε. Θα δυσκολευτείτε να φτάσετε ακόμη και με το αυτοκίνητο. Η απόλυτη ερημιά. Το μόνο που θα χαρείτε είναι τα πεντακάθαρα νερά. Τίποτα άλλο.
