Πολλοί λανθασμένα πιστεύουν ότι η Κλεοπάτρα, η... τελευταία διάδοχος του ελληνιστικού βασιλείου της Αιγύπτου, ήταν η τελευταία βασίλισσα των ελληνιστικών βασιλείων που δημιουργήθηκαν μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου και του διαμοιρασμού της αυτοκρατορίας του από τους Επιγόνους.
Λίγα είναι γνωστά στο ευρύ κοινό σχετικά με την ιστορία των ελληνοινδικών βασιλείων που κυβερνήθηκαν από τουλάχιστον
30 Έλληνες βασιλείς κατά τους 2 τελευταίους αιώνες πριν τη γέννηση του Χριστού.
Το ελληνιστικό βασίλειο της Ινδίας ιδρύθηκε από τον βασιλέα της Βακτριανής Δημήτριο Α' στις αρχές του 2ου αιώνα πΧ. Περιλάμβανε περιοχές του Αφγανιστάν, Πακιστάν και της βορειοδυτικής Ινδίας. Οι επεκτατικές εκστρατείες των διαδόχων του επέκτειναν τα σύνορα και στο απόγειο της δύναμής του, το βασίλειο περιλάμβανε σχεδόν ολόκληρη τη σημερινή βόρεια και ένα μεγάλο κομμάτι της κεντρικής Ινδίας.
Ενώ το βασίλειο της Βακτριανής καταλύθηκε το 130 πΧ, το ελληνοϊνδικό βασίλειο συνέχισε να υφίσταται έως το 10 μΧ. Τα αρχαιολογικά ευρήματα φανερώνουν ινδουιστικές και βουδιστικές επιρροές, κάτι που μαρτυρά την επαφή του ελληνικού πολιτισμού με τους Ινδούς και τους Κινέζους αντίστοιχα.
Κατά το 1ο αιώνα πΧ, το ελληνικό βασίλειο άρχισε να δέχεται πιέσεις από Ινδούς στα ανατολικά, Σκύθες και Πάρθους στα δυτικά και άλλων ινδοευρωπαϊκών φυλών όπως οι Γιουέζι, με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί. Παράλληλα εσωτερικές διαμάχες, διευκόλυναν τη παρακμή.
Ο τελευταίος βασιλιάς του ελληνοινδικού βασιλείου ήταν ο Στράτων Β' ο Σωτήρ που βασίλεψε από το 25 πΧ μέχρι τη κατάλυση του βασιλείου του το 10 μΧ. Η Βασιλεια του καταληθηκε απο τον Ινδο - Σκυθη Rajuvula. Οι Σκυθικές εισβολές στους τελευταίους ελληνικούς θύλακες της Ινδίας έφεραν τη κατάρρευση του βασιλείου που απο το 10 μΧ παύει να υφίσταται ως πολιτική οντότητα. Έτσι τελειώνουν επισήμα 3,5 αιώνες ελληνικής κυριαρχίας στις εσχατιές του τότε γνωστού κόσμου.
Παρά τη κατάρρευση του ελληνοινδικού βασιλείου, οι επιρροή του ελληνικού τρόπου ζωής, παρέμεινε ζωντανή έως τουλάχιστον τον 4ο αιώνα μΧ. Οι Ελληνικές πόλεις, αν και πέρασαν υπό ξένη επικυριαρχία στα πλαίσια της αυτοκρατορίας του Κουσάν, διατήρησαν ένα είδος αυτονομίας, γεγονός που φανερώνει όχι μόνο το σεβασμό των νέων κατακτητών, αλλά και την ανάγκη διατήρησης της Ελληνικής υποδομής προς διευκόλυνση του διοικητικού έργου, του εμπορίου κτλ.
