Το φθινόπωρο του 1972, η ομάδα ράγκμπι OldChristians, από το Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, μεταβαίνει αεροπορικώς στο Σαντιάγκο της Χιλής για φιλικό αγώνα. Κανένας δεν μπορούσε, όμως, τότε να φανταστεί όλα όσα θα εξελίσσονταν μετά.
Η σφοδρή κακοκαιρία αναγκάζει τον κυβερνήτη να προσγειώσει το αεροσκάφος στην Αργεντινή. Οι 40 επιβαίνοντες, μεταξύ των οποίων συγγενείς και φίλοι των αθλητών, και τα πέντε μέλη του πληρώματος διανυκτερεύουν στη Μεντόζα.
Την επόμενη μέρα, η κακοκαιρία συνεχίζεται. Το αεροσκάφος όμως πρέπει να συνεχίσει το ταξίδι του.
Αντί να πετάξει πάνω από τις Άνδεις, ακολουθεί πορεία παράλληλα με αυτές. Η ορατότητα είναι ελάχιστη. Ο κυβερνήτης χάνει τον έλεγχο και στις 13 Οκτωβρίου 1972, το αεροπλάνο συντρίβεται.
Δώδεκα άνθρωποι σκοτώθηκαν ακαριαία. Ορισμένοι πέθαναν το επόμενο πρωί και άλλοι μέσα στις επόμενες ημέρες. 16 ήταν εκείνοι που κατάφεραν να επιβιώσουν. Οι έρευνες των σωστικών συνεργείων απέβησαν άκαρπες. Σε υψόμετρο 3.600 μέτρων, το λευκό αεροσκάφος ήταν αδύνατο να εντοπιστεί μέσα στα χιόνια.
Οι πρώτες έρευνες σταμάτησαν μετά από οκτώ ημέρες. Το νέο έφτασε στ’ αυτιά των επιζησάντων μέσα από ένα ραδιόφωνο που είχαν βρει στο αεροπλάνο. Η τύχη τους φαινόταν προδιαγεγραμμένη.
Το κρύο, τα λιγοστά τρόφιμα και τα κρασιά που είχαν στη διάθεσή τους δεν θα τους κρατούσαν στη ζωή. Η ιδέα που είχαν ορισμένοι στην αρχή ακούστηκε φρικιαστική.
Μόνο τρώγοντας μέλη από τα σώματα των νεκρών θα κατάφερναν να επιβιώσουν.
Η μαρτυρία του Νάντο Παράδο, ενός εκ των διασωθέντων δείχνει την απόγνωση τους:
« Σε τέτοιο υψόμετρο, οι θερμιδικές ανάγκες είναι αστρονομικές...Πεθαίναμε της πείνας. Δεν υπήρχε καμία ελπίδα να βρούμε φαγητό, αλλά η πείνα μας έφτασε σε τέτοιο σημείο που έπρεπε να ψάξουμε...ξανά και ξανά ψάχναμε στην άτρακτο. Προσπαθήσαμε να φάμε κομμάτια δέρματος από τις αποσκευές, παρά τα χημικά και γνωρίζοντας ότι ήταν επιβλαβή για τον οργανισμό...»
Κανείς δε γνώριζε ότι υπήρχαν επιζήσαντες. Μόνο 72 ημέρες μετά και αφού δύο από αυτούς ο Νάντο Παράδο και ο Ρομπέρτο Κανέσα περπάτησαν επί δέκα ημέρες προς αναζήτηση βοήθειας, έγινε γνωστό ότι δεν είχαν σκοτωθεί όλοι.
Ο Παράδο και ο Κανέσα συνάντησαν έναν Χιλιανό, ο οποίος τους έδωσε φαγητό και στη συνέχεια ειδοποίησαν τις αρχές.
Η τελική επιχείρηση πραγματοποιήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1972. Αρχικά, κανείς δεν ομολόγησε ότι προχώρησαν στον κανιβαλισμό για να επιβιώσουν. Όταν όμως τα δημοσίευματα άρχισαν να φουντώνουν, βγήκε στην επιφάνεια όλη η αλήθεια.
Βιβλία, ταινίες και ντοκιμαντέρ ξεδιπλώνουν την περιπέτεια αυτών των ανθρώπων και μιλούν για το «Θαύμα των Άνδεων» όπως ονομάστηκε.
Η πρώτη ταινία με τίτλο «Θαύμα στις Άνδεις» γυρίστηκε το 1976 και ήταν μεξικανικής παραγωγής. Η πιο γνωστή όμως είναι «Οι Επιζήσαντες» του Φρανκ Μάρσαλ, με τους Ίθαν Χοκ και τον Τζον Μάλκοβιτς.
