Τον Αύγουστο του 1963 ξεκίνησε η πρώτη ηλεκτρονική έρευνα για βυθισμένους θησαυρούς στα ανοιχτά της Κορσικής, όπου πιστεύεται πως οι Ναζί έριξαν στον βυθό χρυσό και διαμάντια, αξίας πολλών εκατομμυρίων λιρών. Αν η έρευνα αυτή ευοδωνόταν, ήταν βέβαιο πως τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα θα παγιώνονταν στην απόπειρα εντοπισμού κι άλλων χαμένων θησαυρών, χαμένων στα βάθη των ωκεανών.

Σύμφωνα με ιστορικά ντοκουμέντα, μια τεράστια ποσότητα χρυσού σε ράβδους κρύβεται στον πάτο ενός απέραντου σπηλαίου στα ακατοίκητα νησιά Auckland, 200 μίλια νοτιοανατολικά της Νέας Ζηλανδίας. Ο αμύθητος αυτό χρυσός βρίσκεται εκεί από τις 14 Μαΐου 1866, δηλαδή από τότε που το πλοίο «General Grant» βούλιαξε κατά τη διάρκεια ταξιδιού του από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας, με προορισμό το Λονδίνο, συμπαρασύροντας στον υγρό του τάφο 68 ανθρώπους.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, πολλοί ήταν εκείνοι οι φιλόδοξοι και ριψοκίνδυνοι που έβαλαν σκοπό της ζωής τους να εντοπίσουν χαμένους θησαυρούς, αλλά μάταια τις περισσότερες φορές, οδηγώντας τους συχνά στην απογοήτευση ή και στον θάνατο.

Ένας από τους πιο φημισμένους θησαυρούς θεωρείται εκείνος που κείται στο νησί Cocos. Πριν από περίπου δυόμιση αιώνες, ο πειρατής Edward Davis έκρυψε στη ζούγκλα του νησιού έναν θησαυρό αξίας 15 εκατομμυρίων λιρών. Αφού λεηλάτησε την πόλη Guayaquil του Ισημερινού και άρπαξε όλο το χρυσάφι και τα τιμαλφή της, ασήμι και πολύτιμα πετράδια, ο Davis έβαλε ρότα για το νησί Cocos, όπου και έθαψε σε άγνωστη περιοχή τα πολύτιμα αποκτήματά του.

Το νησί Cocos ήταν γενικώς το νησί των θησαυρών του περίφημου βιβλίου «Treasure Island» του Robert Louis Stevenson, το οποίο ενέπνευσε πολλούς τυχοδιώκτες να λύσουν τα μυστηριώδη και χρυσοφόρα αινίγματά του. Ανάμεσά τους ήταν και ο διάσημος αυτοκινητιστής αγώνων Sir Malcolm Campbell, ο οποίος διοργάνωσε κι αυτός με τη σειρά του μια εξερευνητική αποστολή, χωρίς όμως να κατορθώσει να βρει τον θησαυρό.

Το 1903 μια βρετανική εταιρία πήρε την άδεια από την κυβέρνηση της Κολομβίας να αποξηράνει τη μαγευτική λίμνη Guatavita κοντά στη Μπογκοτά, προκειμένου να φέρει στο φως και να καρπωθεί, φυσικά, τα ασύλληπτα πλούτη του El Dorado, που πιστευόταν ότι κρύβονταν στον βυθό της.

Το 1535, ο Ντον Λουίς Ντάζα ήταν ο πρώτους που έφερε στην Ευρώπη τον μύθο του El Dorado, δηλαδή του «χρυσού ανθρώπου», κατά την κολομβιανή παράδοση και του αρχηγού της φυλής των Μuisca, του οποίου το σώμα το ράντιζαν κάθε χρόνο με χρυσή σκόνη. Οι πρόγονοι της τελετής ήταν στ’ αλήθεια ρομαντικοί. Σύμφωνα με την παράδοσή τους, η γυναίκα ενός αρχηγού είχε ριχτεί στη λίμνη και οι θεοί την είχαν μεταμορφώσει σε θεά της λίμνης Guatavita. Έτσι, έγινε η πιο σεβαστή θεότητα της φυλής.

Κάθε χρόνο, ο αρχηγός μεταφέρονταν με ένα χρυσό φορείο στη λίμνη σκεπασμένος με χρυσή σκόνη και τον ακολουθούσαν ιερείς, φορτωμένοι με χρυσά αναθήματα. Ο αρχηγός των Μuisca ξεπλενόταν από το χρυσάφι στα ιερά ύδατα της φυλής του, ενώ το συγκεντρωμένο πλήθος έριχνε χρυσάφι και σμαράγδια μέσα στη λίμνη. Ο θησαυρός που συσσωρεύθηκε στον πυθμένα θα έπρεπε να ανέρχεται σε εκατοντάδες τόνους.

Τη δεκαετία του 1930, κάποιος Ισπανός αποπειράθηκε να αποξηράνει τη λίμνη και κατάφερε να ανασύρει χρυσό αξίας 20000 λιρών. Από τότε, όμως, όλες οι προσπάθειες των ερευνητών απέβησαν άκαρπες, καθώς ματαιώθηκαν από τα στοιχεία της φύσης.

Ένας από τους μεγαλύτερους θησαυρούς, πάντως, βρίσκεται κοντά στο νησί Trinidad, βορειοανατολικά της Βενεζουέλα. Η αξία του υπολογίζεται πάνω από 4 εκατομμύρια λίρες και λέγεται ότι έχει ταφεί εκεί από τον Benito De Soto, έναν Πορτογάλο κακοποιό, που απαγχονίστηκε για πειρατεία στο Γιβραλτάρ στις αρχές του 19ου αιώνα.

Το 1889 ένας Άγγλος δικηγόρος οργάνωσε μια αποστολή στο Trinidad, αλλά η έρευνα εγκαταλείφθηκε ύστερα από αδιέξοδες ανασκαφές τριών μηνών.

Άλλωστε, οι πόλεμοι ήταν αιτία να χαθούν πολλοί θησαυροί, όπως συνέβη και με τον τεράστιο «ασημένιο στόλο» της Ισπανίας, που μετέφερε 20 εκατομμύρια λίρες και παγιδεύτηκε στον Κόλπο του Βίγο το 1702, ενώ ο Ναύαρχος Ρουκ βύθισε τα γαλλικά πλοία της συνοδείας του. Η Ισπανία έσωσε ένα μέρος του φορτίου, αλλά πολλά ακόμα εκατομμύρια λίρες έμειναν στη θάλασσα. Οι Άγγλοι κατόρθωσαν να στείλουν περίπου 2 εκατομμύρια λίρες στη Βασίλισσα Άννα.

Ένας άλλος Βρετανός, ο Ναύαρχος Κόδριγκτον, έστειλε στον βυθό του Ιονίου Πελάγους κάπου 10 εκατομμύρια λίρες, βουλιάζοντας 63 τουρκοαιγυπτιακά πλοία στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου.

Στη Μεσόγειο υπάρχουν, επίσης, οι αμύθητοι θησαυροί των Δόγηδων. Στις νότιες θάλασσες, αράζουν στον πυθμένα εδώ και αιώνες ναυάγια πλοίων από τις Ανατολικές Ινδίες, την Κίνα και την Ιαπωνία, φορτωμένα με ελεφαντόδοντο, χρυσάφι, ασήμι, κοσμήματα και σπάνια πετράδια.

Σ’ ένα χωριό του Παντζάμπ, στη Νοτιοανατολική Ασία, φημολογείται ότι περιμένει να δει το φως ένας κρυμμένος θησαυρός 125 εκατομμυρίων λιρών. Ακόμη, ένας διαβόητος Κινέζος ληστής καταχώνιασε στα βουνά του Κερέν τη λεία του, που υπολογιζόταν σε 30 εκατομμύρια λίρες, καθώς για πολλά χρόνια λεηλατούσε τα χρυσωρυχεία της περιοχής.

Μονάχα γύρω από τις ακτές της Βρετανίας εικάζεται ότι ο ναυαγισμένος πλούτος υανέρχεται πάνω από 100 εκατομμύρια λίρες σε ράβδους χρυσού, αλλά και σε νομίσματα.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 13/08/1963…