Σύμφωνα με πληροφορίες το τηλεκατευθυνόμενο άρμα μάχης Uran-9, έχει ενταχθεί στο ρωσικό οπλοστάσιο, κάτω από άκρα μυστικότητα, όπως ανέφερε ο κατασκευαστής του.

Το όχημα βάρους 12 τόνων, γνώρισε δοκιμές στην Συρία, ώστε να λάβει τις απαραίτητες διορθώσεις, τροποποιήσεις και βελτιώσεις προτού εισέλθει στο στάδιο μαζικής παραγωγής και κατ’ επέκταση στην υπηρεσία των ρωσικών ΕΔ.

Ο Βλάντιμιρ Ντιμιτρίεφ, υψηλόβαθμο στέλεχος της Καλάσνικοφ, στην οποία ανήκει το Uran-9, δήλωσε ότι το μη επανδρωμένο οπλικό σύστημα έγινε δεκτό από τον ρωσικό Στρατό.

Προσέθεσε επίσης, ότι αυτή τη στιγμή ολοκληρώνεται η διαδικασία παραγωγής των πρώτων μονάδων, ενώ διαθέτουν ισχυρό επιστημονικό και τεχνολογικό κεφάλαιο, με προοπτικές ανάπτυξης παρόμοιων οπλικών συστημάτων.

Ωστόσο, σε αντίθεση με όσα αναφέρει ο Ρώσος αξιωματούχος, φαίνεται ότι το Uran-9 δεν έχει “κερδίσει” τους αναλυτές και στρατιωτικούς εμπειρογνώμονες, αφού δεν είναι λίγοι αυτοί που επισημαίνουν την δυσλειτουργικότητά του και άλλα αρνητικά τεχνικά και όχι μόνο χαρακτηριστικά.

Συγκεκριμένα, το Uran-9, γεμάτο όπλα και πυραύλους, μπορεί να φαίνεται εντυπωσιακό, αλλά έχει προβλήματα με βασικά στοιχεία του.

Το τηλεκατευθυνόμενο όχημα μάχης έχασε την επαφή με σταθμούς ελέγχου εδάφους, υπέφερε από ένα αναξιόπιστο όπλο και σύστημα ανάρτησης και δεν μπορούσε να στοχεύσει τους εχθρούς ενώ ήταν εν κινήσει.

Εισαγόμενο το 2016, το Uran-9 σχεδιαστηκε ως μη επανδρωμένο όχημα υποστήριξης πυρός για τις ρωσικές δυνάμεις εδάφους.Το UGV έχει μήκος 16,7 πόδια και ζυγίζει περίπου 10 τόνους.

Το Uran 9 διαθέτει σοβαρή δύναμη πυρός, με ένα αυτόματο κανόνι 2Α72 30mm και τέσσερις κατευθυνόμενους πυραύλους 9M120-1 Ataka.Το αποτέλεσμα είναι ένα όχημα που είναι θεωρητικά θανατηφόρο στα στρατεύματα με τα πόδια, τα ελαφριά θωρακισμένα οχήματα και ακόμη και κύρια άρματα μάχης.

Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα, είναι ότι το όχημα βρίσκεται σε μικρή απόσταση, με μέσο όρο να απομακρύνεται μόνο από 1.000 έως 1.600 πόδια από τον σταθμό επανδρωμένων σταθμών ελέγχου.

Το Uran-9 έχασε επαφή με το σταθμό ελέγχου 19 φορές – 17 φορές για ένα λεπτό ή λιγότερο, και τουλάχιστον σε μία περίπτωση έως και 1,5 ώρες.Το πρόβλημα επιδεινώθηκε στα αστικά μαχητικά κέντρα με κτίρια που εμποδίζουν το σήμα.

Οι κύλινδροι και η ανάρτηση που διατηρούν την ομαλή λειτουργία του οχήματος διαθέτουν χαμηλή αξιοπιστία.

Αυτό είναι εκπληκτικό, δεδομένου ότι η Ρωσία διαθέτει μια μεγάλη εμπειρία σε θωρακισμένα οχήματα χρησιμοποιώντας κομμάτια, συμπεριλαμβανομένων των νέων T-14 Armata, του άρματος T-90MS και της σειράς BMP.

Το σύστημα ελέγχου πυρός είναι επίσης ένα πρόβλημα, με το 2Α72 να παρουσιάζει μια καθυστέρηση πριν από την έξοδο έξι φορές και μια οριστική αποτυχία μία φορά.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι τα οπτικά συστήματα και οι αισθητήρες δεν σταθεροποιούνται για να πυροβολούν εν κινήσει, απαιτώντας πρώτα το όχημα να σταματήσει.

Η μαχητική εμπειρία του Uran-9 στη Συρία αποκάλυψε σοβαρά προβλήματα με το σύστημα.

Τούτου λεχθέντος, το UGV δεν ήταν ένα ζωτικό μέρος των επιχειρήσεων και το όλο θέμα της αποστολής των συστημάτων σε μια ζώνη μάχης ήταν να εκθέσει ελαττώματα που πιθανόν να μην εμφανίζονται σε χρόνο ειρήνης.

Συνεπώς, μπορεί το Uran-9 να ήταν μία αποτυχία εν προκειμένω, αλλά η ίδια η ιδέα είναι πολλά υποσχόμενη.

Εάν η αμυντική βιομηχανία της Ρωσίας μπορεί να επιλύσει τα προβλήματα, η Μόσχα θα μπορούσε να έχει ένα αξιόπιστο, θανατηφόρο ρομπότ στα χέρια της και μια πραγματική απειλή για τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, κάτι που όπως έγινε γνωστό, αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα σταδιακά.

Δείτε βίντεο:

.onalert.gr