Κι εκεί που τα θηλαστικά είχαν τακτοποιήσει τη ζωή και την εξέλιξή τους, τρέφοντας με γάλα τα μικρά τους και εφοδιάζοντας το κεφάλι τους με αρκετό εγκέφαλο για να σκέφτονται, έρχεται ο σωληνόδοντας να τα ανατρέψει όλα.

Γιατί το δηλητηριώδες δάγκωμα είναι μια λειτουργία των ερπετών και κατά κανέναν τρόπο των θηλαστικών! Κάτι που κάνει εντελώς ιδιαίτερο το μικρό αυτό θηλαστικό που παράγει στους αδένες του μια πανίσχυρη τοξίνη.

Είναι και η ιδιαιτέρως εύπλαστη μύτη του βέβαια που του δίνει το κατιτίς παραπάνω, αλλά και τα στήθη των θηλαστικών που παραμένουν σε μια πολύ ξεχωριστή θέση.

Ο μικρός αυτός κινούμενος κίνδυνος ζει στα δάση της Κούβας και σε μερικά ακόμα νησάκια της Καραϊβικής ψάχνοντας τη νύχτα κυρίως με την εύπλαστη μύτη του μυρμηγκοφάγου για ασπόνδυλα, όπως σκουλήκια και έντομα. Η όσφρηση είναι το δυνατό του σημείο, καθώς από όραση άσε καλύτερα.

Μοιάζει στην όψη και το μέγεθος με τα ποντίκια, αν και η ανατομία των θηλυκών είναι εξόχως ανατρεπτική, έχοντας το στήθος στις ενώσεις των πίσω ποδιών με τον κορμό. Κι έτσι δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο να βλέπεις ένα θηλυκό να τρέχει στην άγρια φύση με τα μωρά του να σέρνονται από τα πίσω πόδια την ώρα που τρέφονται!

Κανείς δεν γελάει βέβαια όταν βρεθεί απέναντι από το στόμα του και το φαρμακερό του δηλητήριο, κάτι αρκετά σπάνιο για θηλαστικό. Κάτω από τους κοπτήρες του υπάρχουν σιελογόνοι αδένες που στέλνουν δηλητήριο στα δόντια του, κι έτσι το μόνο που έχει να κάνει είναι να δαγκώσει απλώς το θύμα του και κατόπιν να περιμένει να δράσει η τοξική ουσία.

Από τις αναφορές μάλιστα για δάγκωμα ανθρώπων μαθαίνουμε πως το δηλητήριό του δεν είναι παίξε-γέλασε και τα συμπτώματα έχουν πολλά κοινά με το τσίμπημα του φιδιού σε όρους πόνου και πρηξίματος. Σαν τα φίδια μάλιστα, δεν ξοδεύουν δηλητήριο σε κάθε δάγκωμά τους, καθώς είναι πολύτιμο και πρέπει να χύνεται μόνο εκεί που πρέπει.

Γιατί όμως εξελίχθηκε ώστε να έχει δηλητήριο, εκεί που η συντριπτική πλειονότητα των θηλαστικών τα καταφέρνει θαυμάσια χωρίς τοξικές ιδιότητες, από την εποχή που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι και δεν κινδύνευαν πια από τον κολοσσιαίο εχθρό;

Πιθανότατα είναι ένα απομεινάρι από κείνη την εποχή, μας λένε οι επιστήμονες, καθώς πρόκειται για πανάρχαιο πλάσμα που εμφανίστηκε πριν από 76-78 εκατ. χρόνια, όχι πολύ πριν (σε εξελικτικό πάντα χρόνο!) εξαφανιστούν οι δεινόσαυροι. Ο σωληνόδοντας πρέπει πάντως να ήταν από την αρχή μια παραδοξότητα της φύσης, όπως μας λένε οι επιστήμονες.

Και παρά το γεγονός ότι κατάφερε να επιβιώσει στα εκατομμύρια των ετών της ζωής του, είναι και πάλι ο άνθρωπος και ο επεκτατισμός του που τον απειλούν πλέον, κάνοντας αυτό που ακόμα και η ίδια η φύση και οι κατακλυσμιαίες αλλαγές της δεν μπόρεσαν…