Φόβος, εγκατάλειψη, θάνατος είναι οι λέξεις που χαρακτηρίζουν τα μέρη όπου το μυαλό σταματά να επεξεργάζεται την εικόνα που αντικρίζουν τα μάτια.

Μια περιοχή γεμάτη μούμιες, κατακόμβες νεκρών καπουτσίνων, μια εκκλησία-μαυσωλείο όπου κρέμονται οστά χιλιάδων ανθρώπων, κούκλες χωρίς χέρια κρεμασμένες πάνω σε δένδρα, ένα δάσος όπου αποτελεί σημείο αυτοκτονιών και ένα σπίτι όπου εικάζεται ότι οι θόρυβοι που ακούγονται προέρχονται από τις ψυχές των νεκρών που σκοτώθηκαν με τα όπλα του ιδιοκτήτη, είναι μερικά μόνο από τα μέρη που αποτελούν τα κομμάτια του πιο τρομακτικού παζλ.

Η πιο φρικιαστική ατμόσφαιρα αποτελεί πρόκληση για όσους θέλουν να επισκεφθούν τα ακόλουθα μέρη.

► 1. Kabayan

Ήταν τον 19ο αιώνα όταν η βιομηχανία υλοτομίας άρχισε να προωθείται μέσα από τα δάση της Μανίλα και οι εργάτες έπεσαν πάνω σε μια φρικιαστική αποκάλυψη. Εκατοντάδες μούμιες που χρονολογούνται από το 1200-1500 ήταν διασκορπισμένες μέσα στο σπήλαιο διατηρημένες σε άριστη κατάσταση. Η περιοχή είναι γνωστή ως Kabayan και οι μούμιες είχαν τοποθετηθεί εκεί από τους Ibaloi, μια φυλή ιθαγενών των Φιλιππίνων στην επαρχία της Benguet, η οποία ήταν γνωστή γιατί εκτελούσε ένα πολύπλοκο τελετουργικό για τους νεκρούς.

Φρίκη προκαλεί το γεγονός ότι σε κάποιες περιπτώσεις άνθρωποι οι οποίοι δεν ήταν ακόμη νεκροί, κατά την διάρκεια τελετών, έπιναν ειδικά παρασκευάσματα για την ταρίχευση. Τα επεξεργασμένα πτώματα τοποθετούνταν σε χειροποίητες σκαλιστές σαρκοφάγους και στη συνέχεια ενταφιάζονταν σε αυτούς τους κρυμμένους θαλάμους.

Σύμφωνα με κατοίκους της περιοχής, οι ψυχές τους εξακολουθούν να καταλαμβάνουν το χώρο. Από το 2002, οι σπηλιές είναι ανοικτές για τους τουρίστες και οι Ibaloi συνεχίζουν να διεξάγουν θρησκευτικές τελετές εκεί, αν και δεν χρησιμοποιούν πλέον την πρακτική της ταρίχευσης.

► 2. Το νησί με τις κούκλες

Ακρωτηριασμένες κούκλες, αποκεφαλισμένες, με κενά μάτια που κρέμονται από δέντρα, καλάμια και ερείπια από καλύβες. Πρόκειται για το «Isla de las munecas» στο Μεξικό ή αλλιώς το νησί με τις κούκλες. Η ιστορία ξεκινά την δεκαετία του ’50 όταν ο τότε επιστάτης του, Δον Χούλιαν Σαντάνα Μπαρέρα, βρήκε στο κανάλι της περιοχής το άψυχο σώμα ενός μικρού κοριτσιού. Ο Δον Χούλια προσπάθησε να το επαναφέρει στη ζωή, χωρίς όμως να τα καταφέρει.

Στο ίδιο σημείο βρήκε λέγεται πως βρήκε και μια κούκλα την οποία και κρέμασε σε ένα από τα δέντρα του νησιού. Ο μοναχικός επιστάτης επηρεασμένος από το τραγικό περιστατικό γέμισε το νησί με παλιές κούκλες που έβρισκε.

Ο μοναχικός επιστάτης φαίνεται πως επηρεάστηκε πολύ από το συμβάν με το κορίτσι και τα υπόλοιπα χρόνια γέμισε το νησί με παλιές κούκλες, που έβρισκε στα κανάλια ή του έδινε ο κόσμος από τις γύρω περιοχές. Ο ίδιος πνίγηκε στο νησί στις 17 Σεπτεμβρίου 2001. Η συλλογή από περίπου 1.000 κούκλες είναι εκεί μέχρι και σήμερα.

► 3. Η φάρμα με τα πτώματα

Επτά μίλια μακριά από το San Marcos του Τέξας, πτώματα ανθρώπων βρίσκονται διάσπαρτα σε ένα χωράφι. Κάποια από αυτά έχουν μουμιοποιηθεί και άλλα βρίσκονται σε κατάσταση αποσύνθεσης με τα σκουλήκια να τρώνε την νεκρή σάρκα. Η συγκεκριμένη γιγαντιαία έκταση ανήκει στο Πανεπιστήμιο του Τενεσί, όπου οι επιστήμονες μελετούν την αποσύνθεση των πτωμάτων σε πραγματικές συνθήκες. Τα συγκεκριμένα πτώματα έχουν γίνει δωρεά από τους συγγενείς των νεκρών, οι οποίοι θέλουν να βοηθήσουν τις αστυνομικές αρχές να βρουν τον δολοφόνο.

Είναι μια από τις πέντε φάρμες πτωμάτων στον κόσμο στην οποία βρίσκονται περίπου 50 ανθρώπινα σώματα. Κάποια από τα σώματα αυτά τοποθετούνται σε ειδικά κλουβιά, προκειμένου να προστατευθούν από τα άγρια ζώα. Με την συγκεκριμένη διαδικασία γίνεται προσομοίωση στις πραγματικές συνθήκες που μπορεί να εκτεθεί ένα σώμα.

Σε διάστημα έξι έως δώδεκα μηνών, ανάλογα με την τοποθεσία που βρίσκεται το πτώμα στη «φάρμα», τα κύτταρα του σώματος σταδιακά χάνονται, ενώ βακτήρια και έντομα τρέφονται από τη νεκρή σάρκα και αναπαράγονται. Οι ειδικοί εξάγουν σημαντικές πληροφορίες όπου τους βοηθούν στις έρευνες τους.

► 4. Δάσος Aokigahara (Το δάσος των αυτοκτονιών)

Απομεινάρια ρούχων στο έδαφος, θηλιές στα δέντρα, προσωπικά αντικείμενα, σκελετοί κρυμμένοι στην πυκνή βλάστηση, συνθέτουν το σκηνικό στο δάσος Aokigahara στην Ιαπωνία. Το δάσος γνωστό και ως «Η Θάλασσα των Δέντρων» είναι ένα δάσος 35 χλμ. στη βορειοδυτική πλευρά του όρους Fuji της Ιαπωνίας και είναι διάσημο ως το κατάλληλο μέρος για αυτοκτονίες. Το 2002 βρέθηκαν 78 πτώματα σπάζοντας το ρεκόρ του 1998, που έφτανε τα 73. Κάθε χρόνο πάντως οι θάνατοι πλησιάζουν ή και ξεπερνούν τους 100. Οι περισσότεροι φαίνεται ότι προτιμούν τον απαγχονισμό, αφού θεωρείται πως είναι ο πλέον ανώδυνος τρόπος να πεθάνει κανείς.

Άλλοι παίρνουν υπνωτικά χάπια πριν στηθούν στην αυτοσχέδια κρεμάλα τους, ενώ ελάχιστοι είναι εκείνοι που προτιμούν τον αυτοπυροβολισμό, για να μην διαταράξουν την γαλήνη του δάσους. Υπάρχουν φορές πάντως που οι φύλακες βρίσκουν ζωντανούς ανθρώπους τους οποίους και προσπαθούν να τους μεταπείσουν να αλλάξουν γνώμη.

Το φαινόμενο των αυτοκτονιών οδήγησε τους αρμόδιους να τοποθετήσουν στην είσοδο του δάσους μια πινακίδα η οποία γράφει: «Η ζωή είναι πολύτιμη, σκέψου την οικογένεια σου».

► 5. Πρίπιατ, Ουκρανία

Εγκαταλειμμένα σπίτια, σκόρπια διάσπαρτα υπάρχοντα και έρημα νοσοκομεία είναι το μόνο που έχει απομείνει από την πόλη Πρίπιατ της Ουκρανίας. Τον Απρίλιο του 1896 η μικρή πόλη των 50.000 κατοίκων, που αποτελούσε μόνιμη κατοικία για όλους σχεδόν τους εργαζομένους στο εργοστάσιο του Τσέρνομπιλ, εκκενώθηκε πλήρως μετά την τραγωδία. Λόγω της μεγάλης ακτινοβολίας που υπάρχει στο Πρίπιατ, δεν υπάρχει ίχνος ζωής.

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η περιοχή δε θα είναι κατοικήσιμη για αρκετά χρόνια, λόγω των επιπέδων ραδιενέργειας. Παρόλα αυτά η Ουκρανική κυβέρνηση έχει αρχίσει να επιτρέπει σε πολύ λίγα άτομα να επισκεφθούν το μέρος, καθώς έχουν μειωθεί πολύ οι πιθανότητες να δηλητηριαστεί κάποιος από την ακτινοβολία.

► 6. Το μυστηριώδες σπίτι των Γουίντσεστερv

Αμέτρητες σκάλες που οδηγούν στο ταβάνι, ντουλάπες που ανοίγουν και εμφανίζονται κενοί τοίχοι, πόρτες παγίδες που οδηγούν στο κενό, που ανοίγουν αλλά δεν υπάρχει πάτωμα ή καταλήγουν σε τοίχους. Μπάνια με γυάλινες πόρτες, σχέδια αραχνών σχεδόν σε όλους τους τοίχους, πολύφωτα, κρεμάστρες και σκαλιά, σχεδιασμένα όλα να υπάρχουν όλα επί 13.Το σκηνικό γίνεται πιο τρομακτικό την νύχτα όπου ακούγονται θόρυβοι, πόρτες να τρίζουν, βήματα και στη συνέχεια χερούλια πόρτας να γυρίζουν.

Το κολοσσιαίο οικοδόμημα είναι το μυστηριώδες σπίτι του Winchester, το οποίο κατασκευάστηκε από την χήρα του πλουσιότερου εμπόρου όπλων στον κόσμο και ο μύθος λέει ότι τα φαντάσματα αυτών που είχαν σκοτωθεί από τα όπλα Winchester, θα στοίχειωναν την ζωή της. Σύμφωνα με τον ίδιο μύθο το σπίτι δεν θα τελείωνε όσο εκείνη ζούσε.

Και έτσι αποδείχθηκε, αφού η κατασκευή του ξεκίνησε το 1884 στο San Jose της Καλιφόρνια και συνεχίστηκε ασταμάτητα για 38 χρόνια, μέχρι το θάνατο της Sarah το 1922 στα 83 της. Όταν πέθανε όλα τα υπάρχοντά της κληροδοτήθηκαν στην ανιψιά της που ήταν και προσωπική γραμματέα της. Το περίεργο σπίτι πουλήθηκε σε δημοπρασία για 135.000 δολάρια τον Φεβρουάριο του 1923 και από τότε και μετά άνοιξε για το κοινό.

► 7. Νοσοκομείο Hellingly, Αγγλία

Ένα πραγματικό ψυχιατρικό άσυλο, το νοσοκομείο Hellingly στο East Sussex στην Αγγλία συνθέτει το σκηνικό με τα πιο ανατριχιαστικά τοπία. Πρόκειται για μια ψυχιατρική μονάδα η οποία άνοιξε το 1903 και ήταν γνωστή για τις σκληρές μεθόδους θεραπείας που χρησιμοποιούσε. Μέσα σε αυτές συγκαταλέγονταν η λοβοτομή και η ηλεκτροπληξία. Λειτούργησε για ενενήντα ολόκληρα χρόνια, μέχρι που τελικά μπήκε λουκέτο.

Το κτήριο εγκαταλείφθηκε το 1994 και από τότε κάθε χρόνο οι μόνοι επισκέπτες είναι κάποιοι φωτογράφοι που βρίσκονται εκεί για λόγους δουλειάς.

► 8. Jatinga – Το μέρος με τα νεκρά πουλιά

Το χωριό Jatinga βρίσκεται στη βόρεια Ινδία. Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για ένα καταπράσινο και πολύ όμορφο μέρος, όμως χαρακτηρίζεται από κάτι πολύ περίεργο. Κάθε χρόνο την ίδια εποχή, τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο χιλιάδες πουλιά πέφτουν στο έδαφος νεκρά. Το περίεργο στην όλη ιστορία είναι ότι το συγκεκριμένο φαινόμενο παρατηρείται μεταξύ 7 και 10 το βράδυ. Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι μαζικοί θάνατοι πουλιών συμβαίνουν στο τέλος των μουσώνων, όταν με στο σκοτάδι και την ομίχλη τα πτηνά έλκονται από τα φώτα των χωριών και στη συνέχεια σκοτώνονται από τους χωρικούς. Περιβαλλοντικές οργανώσεις κάνουν προσπάθειες να μειωθεί αυτή η ποσότητα των θανάτων των πτηνών κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

► 9. Η εκκλησία των οστών

Στο μικρό προάστιο Σέντλεκ της Τσεχικής Δημοκρατίας το νεκροταφείο της Εκκλησίας των Αγίων Πάντων, αποτελεί ένα από τα πιο τρομακτικά μέρη, όχι μόνο της περιοχής αλλά του πλανήτη. Η μικρή Ρωμαιοκαθολική εκκλησία είναι ουσιαστικά ένα τεράστιο μαυσωλείο καθώς εκεί φυλάσσονται τα λείψανα από περίπου 40.000 με 70.000 νεκρούς.

Ο θάνατος των συγκεκριμένων ανθρώπων χρονολογείται μεταξύ του 14ου και 15ου αιώνα, την περίοδο δηλαδή που η επιδημία της Μαύρης Πανούκλας θέριζε την Ευρώπη. Η εκκλησία αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά τουριστικά αξιοθέατα της περιοχής, καθώς παρά την ανατριχίλα που προκαλεί κάθε χρόνο δέχεται περισσότερους από 200.000.

► 10. Οι κατακόμβες των Καπουτσίνων μοναχών

Στο Παλέρμο της Ιταλίας οι κατακόμβες των Καπουτσίνων μοναχών αποτελούν ένα από τα πιο μακάβρια τουριστικά αξιοθέατα σε όλο τον κόσμο. Το μνημείο δημιουργήθηκε τον 16ο αιώνα λόγω έλλειψης χώρου για την ταφή των μοναχών. Κι ενώ αρχικά οι κατακόμβες είχαν κατασκευαστεί για να ενταφιάζονται εκεί μόνο νεκροί μοναχοί, τους επόμενους αιώνες ,ο ενταφιασμός στον συγκεκριμένο χώρο άρχισε να αποτελεί δύναμη ισχύος για την τοπική ελίτ.

Πολλά μέλη λοιπόν της τοπικής κοινωνίας του Παλέρμο, όπως κληρικοί, ευγενείς και εκπρόσωποι διάφορων επαγγελμάτων άρχισαν να ενταφιάζονται στον συγκεκριμένο χώρο. Έτσι ο αριθμός των ανθρώπων που ενταφιάστηκαν εκεί ξεπερνά τις οκτώ χιλιάδες. Τα σώματα των νεκρών τοποθετούνταν όρθια και αφήνονταν να χάσουν όλα τα υγρά τους και μετά ταριχεύονταν ή τα οστά τους τυλίγονταν με άχυρα μέσα στα νεκρικά τους ρούχα, έτσι ώστε να έχουν κάποιο όγκο. Οι πλουσιότεροι είχαν την δυνατότητα να ταριχεύσουν τους νεκρούς τους με την βοήθεια γιατρών οι οποίοι χρησιμοποιούσαν μεθόδους με βάση το αρσενικό. Οι κατακόμβες των Καπουτσίνων διατηρήθηκαν από τις δωρεές των συγγενών των θανόντων.