Η αριστερά, που έκανε την πρεμιέρα της στην Ελλάδα,δεν φαίνεται να ασπάζεται με ιδιαίτερη επιτυχία τα δημοκρατικά ιδεώδη.
Η συµπλήρωση µίας τετραετίας από την πρώτη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας διακρίθηκε όχι µόνο για τη µοναδική, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αντιλαϊκή ενέργεια που καµία άλλη κυβέρνηση δεν χρεώθηκε, το κλείσιµο -δηλαδή- των τραπεζών και τα capital controls…
Εχει να παρουσιάσει και µία επίδοση εσκεµµένων συνταγµατικών παραβάσεων και άλλων παρανοµιών και παρατυπιών σε βάρος των θεσµών, που αλλοιώνουν την υφή ενός δηµοκρατικού καθεστώτος. «Η καλή µέρα από το πρωί φαίνεται» και γι’ αυτό τα πρώτα δείγµατα θεσµικού αυταρχισµού και κατάχρησης εξουσίας φάνηκαν νωρίς, σε πλαίσιο µάλιστα επιδεικτικής πολιτικής αλαζονείας.
Πρώτο δείγµα συνταγµατικής εκτροπής είχαµε µε το αλλοπρόσαλλο δηµοψήφισµα του 2015, καθώς δεν ήρκεσε στην κυβέρνηση το περιεχόµενό του, που παρέπεµπε ευθέως, σύµφωνα µε τη γνώµη συνταγµατολόγων, σε παράβαση του Καταστατικού Χάρτη της χώρας. Προχώρησαν και σε αυθαίρετη ερµηνεία του αποτελέσµατος του δηµοψηφίσµατος, που συνιστούσε ευθεία αλλοίωση της λαϊκής βούλησης έτσι όπως εκφράστηκε διά της δηµοψηφισµατικής ψήφου. Σηµειώνεται σχετικώς ότι δύο συνταγµατολόγοι, οι κ. Ευ. Βενιζέλος και Ν. Αλιβιζάτος, είχαν χαρακτηρίσει τη συγκεκριµένη προσφυγή στον λαό συνταγµατική εκτροπή για ταυτόσηµη αιτία.
Ο κ. Βενιζέλος θεώρησε ότι η γενεσιουργός αφορµή για το δηµοψήφισµα ήταν οικονοµική, καθώς εκαλείτο ο λαός να εγκρίνει ή όχι τα µέτρα τα οποία οι δανειστές απαιτούσαν για να αποφευχθεί ο κίνδυνος εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη (Σχέδιο Συµφωνίας των τριών θεσµών).
Οµως, «απαγορεύεται η διεξαγωγή νοµοθετικού δηµοψηφίσµατος για δηµοσιονοµικά ζητήµατα». Και συµπλήρωνε ο κ. Βενιζέλος πως «κρίσιµο εθνικό θέµα (Σύνταγµα Αρθρ. 44, παρ. 2) είναι θέµα αναγόµενο στην ασφάλεια της χώρας και την εξωτερική πολιτική.
