Bara de döda stiger av i Kymling... Που θα πει «Μόνο οι νεκροί αποβιβάζονται στο Κίμλινγκ». Όπου Κίμλινγκ ένας στοιχειωμένος σταθμός του μετρό που για πάνω από μισό αιώνα συνοδεύεται από έναν μύθο.

Έναν μύθο που πριν λίγα χρόνια επιβεβαιώθηκε σε ένα μεγάλο βαθμό, μιας και για πολλούς θεωρείτο απλώς μια λαϊκή μυθολογία απ΄αυτές που αφθονούν στις παραδόσεις πολλών χωρών. Μόνο που το συγκεκριμένο τρένο υπήρχε. Υπήρχε και το όνομα του βοηθούσε ακόμα περισσότερο για να αναπτυχθεί αυτή η απόκοσμη αύρα. Silverpilen που θα πει Ασημένια Σφαίρα.

Το όνομα του το πήρε από το χρώμα τους. Φτιάχτηκε πριν από 58 χρόνια στη Στοκχόλμη στο πλαίσιο ενός τεστ. Αποσύρθηκε όμως άμεσα και δεν χρησιμοποιήθηκε για ένα διάστημα. Οι άνθρωποι της Στοκχόλμης το θεώρησαν σαν μια προσβολή εξαιτίας της «σκληρής» κατασκευής του.

Οι υπεύθυνοι μάλιστα το άφησαν ασημένιο σε αντίθεση με το πράσινο χρώμα που συνήθιζαν να βάφουν τα άλλα τρένα του μετρό. Το Silverpilen είχε μάλιστα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που το διαφοροποιούσαν. Οι πόρτες ήταν συρόμενες και άνοιγαν προς τα έξω, ενώ η μηχανή είχε ένα χαρακτηριστικό ήχο, σα να τσιρίζει κάποιο απροσδιόριστο ον. Σαν πολλά δεν μαζεύτηκαν τα spooky στοιχεία;

Τελικά απέκτησε χαρακτήρα καβάτζας και ο αντίστοιχος ΟΣΕ της Στοκχόλμης χρησιμοποιούσε το 8 βαγονιών τρένο ως το 1996 για συμπληρωματικό στις ώρες αιχμής. Το διαφορετικό του χρώμα και ο ήχος της μηχανής δημιουργούσαν ένα υπόβαθρο στους ανθρώπους. Ήταν όμως η στιγμή που το απέσυραν οριστικά και εδραίωσε τον τρόμο του Silverpilen.

Παρά το γεγονός ότι επίσημα σφραγίστηκε η λειτουργία του, εμφανίστηκαν μαρτυρίες που έλεγαν ότι το είχαν δει εν κινήσει. Το ακόμα πιο παράξενο είναι ότι παραλάμβανε ανθρώπους και μάλιστα σε γραμμές που ήταν μόνο για το προσωπικό.

Η αρχή του μύθου

Τα πάντα ξεκίνησαν το 1975. Τότε το σουηδικό κράτος εφάρμοσε ένα σχέδιο εκβιομηχάνισης και ανάπλασης διάφορων περιοχών ανά τη χώρα. Μια τέτοια περιοχή ήταν και το Κίμλινγκ στα βόρεια της πρωτεύουσας, ανάμεσα στις περιοχές Σόλνα και Σολεντούνα. Το σχέδιο εγκαταλείφθηκε για το Κίμλινγκ και ως περιοχή είναι κλειστή μέχρι σήμερα. Καμία πινακίδα, κανένα οδικό σήμα, καμία αναφορά γι΄αυτό. Ακόμα και στο google maps θα βρεις δίπλα του τη λέξη closed.

Η ερημιά του Κίμλινγκ προσέδωσε το κατάλληλο στοιχείο για το Silverpilen. Έτσι γεννήθηκε και το μότο «Μόνο οι νεκροί αποβιβάζονται εδώ».

«Δεν είναι παρά μόνο τα μεσάνυχτα που κάνει τις διαδρομές του. Σταματάει μόνο μια φορά το χρόνο. Οι επιβαίνοντες που φαίνονται απ΄έξω είναι σα νεκροί. Χωρίς εκφράσεις. Σταθεροί. Κοιτάνε εκεί που κοιτάνε λες και κάποιος τους είχε τοποθετήσει εκεί από την πρώτη μέρα του κόσμου. Όποιος ανέβει στο Silverpilen θα χρειαστεί να κάνει μια βδομάδα για να πάει από το Κίμλινγκ στην επόμενη στάση». Αυτό περιγράφουν οι μαρτυρίες για το τρένο-φάντασμα. Υπάρχει και χειρότερη εκδοχή.

Η μια βδομάδα είναι είτε ένα αισιόδοξο σενάριο είτε η αίσθηση αυτουνού που βρίσκεται μέσα στο τρένο. Γιατί στην πραγματικότητα οι περισσότεροι χάνουν μήνες ολόκληρους από την πραγματική ζωή, ενώ υπάρχουν κάποιοι που ξεμένουν για χρόνια εκεί μέσα.

Οι πιο βαριόμοιροι φυσικά απορροφούνται για πάντα. Δεν προσδιορίζονται ούτε ως ζωντανοί ούτε ως νεκροί. Ίσως ούτε ως κάτι ενδιάμεσο. Όσους ξεβράζει το τρένο επανέρχονται στην πραγματικότητα, αλλά δίχως ικμάδα μνήμης για το που βρίσκονταν όλο αυτό το διάστημα. Είναι σαν κάποιος να πήρε μια γόμα και να έσβησε ένα διάστημα της ζωής τους.

Πέρασαν πάνω από 20 χρόνια που οι άνθρωποι ανέπτυσσαν ιστορίες κοντινές σε αυτούς ή σε πρόσωπα γνωστά τους για το τρένο. Το 1996 που ήρθε η απόσυρση του ανάγκασε τις αρχές να προβούν σε μια πράξη που θα κατεύναζε όλη τη σπέκουλα. Χώρισαν τα βαγόνια και τα τοποθέτησαν σε διαφορετικές μεταξύ τους τοποθεσίες.

Ένα βαγόνι κατέληξε στην αστυνομική ακαδημία της Στοκχόλμης. Ένα άλλο στην αποθήκη της κατασκευαστικής εταιρείας και για ένα διάστημα λειτούργησε ως καφετέρια. Η τύχη των υπολοίπων είναι άγνωστη. Και κάπου εδώ έρχεται το πιο spooky μέρος.

Τα μεσάνυχτα τα βαγόνια μπαίνουν σε κίνηση, βρίσκουν το ένα το άλλο και κάνουν το καθιερωμένο τους δρομολόγιο. Όποιος βρεθεί στην αποβάθρα και μπει στο Silverpilen έχει μια από τις προαναφερθείσες καταλήξεις. Το πρωί τα βαγόνια επανέρχονται στην τοποθεσία-κάλυψη.

Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά μια ακόμα απόδειξη της ανάγκης των ανθρώπων να αναζητούν και να ορίζουν την ύπαρξη απόκοσμων στοιχείων στις δικές τους διαστάσεις. Ιδίως η σκανδιναβική παράδοση κατέχει τις πιο παράξενες ιστορίες, με υπερφυσικές και υπεράνθρωπες φιγούρες. Οι αφηγήσεις δεν αργούν να ξεφύγουν, η ομίχλη που κάλυπτε ακόμα περισσότερο χώρο τα παλιότερα χρόνια άλλαζε τις εικόνες των ματιών και παρείχε τρομακτικές και συνάμα ευχάριστες ψευδαισθήσεις στους αυτόπτες μάρτυρες.

Όσοι πάντως επιχείρησαν να πάρουν την διαδρομή της λήθης, βγήκαν στην σωστή στιγμή, χωρίς απώλεια μνήμης ή κάτι αλλούτερο!

Πηγή: menshouse