Θλίψη, απογοήτευση και οργή για τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις.
Σε λίγες ημέρες, στις 13 Αυγούστου, συμπληρώνονται 15 χρόνια από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Των «καλύτερων Αγώνων της Iστορίας», όπως τους αποκάλεσε ο τότε πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής Ζακ Ρογκ.
Για 15 ημέρες η Ελλάδα αποτέλεσε «τον ομφαλό της Γης» συγκεντρώνοντας χιλιάδες αθλητές και εκατομμύρια επισκέπτες. Όλοι είχαν να λένε για την άρτια διοργάνωση και τις εκπληκτικές εγκαταστάσεις κάνοντας να ξεχαστούν τόσο ο αγώνας δρόμου που έγινε τους τελευταίους μήνες πριν από την έναρξη για την ολοκλήρωσή τους όσο και οι ενδοιασμοί που εκφράζονταν από πολλούς σχετικά με τη χρησιμότητα τόσων αθλητικών γηπέδων σε μια χώρα με πληθυσμό μόλις δέκα εκατομμυρίων κατοίκων και μικρής παραγωγής νέων αθλητών.
Το ακριβές κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων δεν το μάθαμε ποτέ. Όπως δεν μάθαμε ποτέ και αν υπήρξαν – και ποια – οφέλη για την Ελλάδα από τη διεξαγωγή της διοργάνωσης.
Όμως αυτό στο οποίο γινόμαστε καθημερινά αυτόπτες μάρτυρες είναι η εγκατάλειψη, η ερήμωση αυτών των κάποτε εμβληματικών έργων. Είναι να απορεί κάνεις για την απαξίωση με την οποία αντιμετωπίστηκαν «γήπεδα-στολίδια», όπως αυτό του Beach Volley στον φαληρικό όρμο του Μοσχάτου.
Εκεί, το περασμένο Σαββατοκύριακο, η Ελληνική Ομοσπονδία Χειροσφαίρισης, του γνωστού σε όλους μας χάντμπολ, αποφάσισε να διοργανώσει την τελική φάση του πανελληνίου πρωταθλήματος Beach Handball, σε μια προσπάθεια να συστήσει αυτό το εντυπωσιακό καλοκαιρινό άθλημα στους Έλληνες φιλάθλους, αλλά και να αναδείξει την οριακή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις και την επιτακτική ανάγκη παρέμβασης από την πολιτεία για να μην καταρρεύσει.
Ένα γιγαντιαίο τσιμεντένιο κουφάρι ξεχωρίζει στη μέση ενός ατελείωτου σκουπιδότοπου από μπάζα, ξερόχορτα, απορρίμματα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.
Το εσωτερικό του γηπέδου έχει μετατραπεί σε βομβαρδισμένο τοπίο. Βρόμικοι τοίχοι γραμμένοι με σπρέι, βανδαλισμένες τουαλέτες, σάπια υποστυλώματα στη βάση των κερκίδων, σκουριασμένα και βρόμικα καθίσματα, σπασμένες πόρτες, ρημαγμένοι πυροσβεστικοί κρουνοί, ξηλωμένες ψευδοροφές και προβολείς, ξεριζωμένα από τη βάση μεγάφωνα!
Πουθενά κάποιο ίχνος φύλακα ή υπευθύνου στον χώρο. Παρά μόνο οι αθλήτριες της Εθνικής ομάδας του Beach Handball και οι προπονητές τους. Όλοι απέφυγαν να μιλήσουν δημόσια.
Μας παρέπεμψαν στην Ομοσπονδία και στο υφυπουργείο Αθλητισμού. Το μόνο που μας ζήτησαν να αναφέρουμε – και κυρίως να δείξουμε – είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένα από τα κάποτε εμβληματικά έργα για την κορυφαία αθλητική και πολιτιστική διοργάνωση στον κόσμο.
Στη Βαρκελώνη (1992) και στο Λονδίνο (2012) οι εγκαταστάσεις έχουν γίνει σήμα κατατεθέν των πόλεων και φιλοξενούν κορυφαία – αθλητικά και μη – γεγονότα. Στην Αθήνα, οι εγκαταστάσεις απλώς έγιναν για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των αγώνων για 15 ημέρες και ύστερα εγκαταλείφθηκαν πλήρως.
πηγή: Το ποντίκι (Μιχάλης Λαγάνης)
