Η Αργεντινή πετούσε για την κατάκτηση του Μουντιάλ στα γήπεδα του Μεξικό και όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα σε αυτόν που έμπαινε.

Ο Ρικάρντο Μποκίνι ήταν το ίνδαλμα του ινδάλματος. Ο Ντιεγκίτο είχε ζητήσει προσωπικά από τον ομοσπονδιακό εκλέκτορα και φίλο του να τον συμπεριλάβει στην αποστολή και έτσι συνέβη.

Απέμεναν πέντε λεπτά. Ο Κάρλος Μπιλάρδο έδωσε εντολή να βγει ο αναντικατάστατος και μετέπειτα ήρωας στον τελικό, Χόρχε Μπουρουσάγα. Ο Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα είχε βάλει δύο γκολ και είχε καθαρίσει τον ημιτελικό με το Βέλγιο.

«Μαέστρο, πάρε την μπάλα και ζωγράφισε», ήταν η παρότρυνση του ηγέτη σε αυτόν που ανέκαθεν θεωρούσε ανώτερό του. «Αλλάξαμε την μπάλα δύο, τρεις φορές και ήταν λες και έπαιξα πασούλες με τον ίδιο τον Θεό.

Ηταν ένα δώρο, ένα βραβείο για μένα που βρέθηκα έστω και λίγο στο πλευρό του», θα έλεγε με άκρατο σεβασμό μετά τον ημιτελικό το βασικό 10άρι. Αυτό ήταν και το πρόβλημα του Μποκίνι. Μπορεί για τον Μαραντόνα εκείνος να ήταν ο κορυφαίος όλων των εποχών, αλλά η αλήθεια ήταν ότι δεν χωρούσαν ταυτόχρονα στην ίδια ομάδα. Και το λογικό ήταν ο Μποκίνι να μένει στον πάγκο.

Αντιφουτουριστικός, αντιδημοσιγραφικός, αντί, αντί. Ο σπουδαιότερος παίκτης, ο ηγέτης μίας εκ των πιο θρυλικών ομάδων που έχει γνωρίσει ποτέ το ποδόσφαιρο σε συλλογικό επίπεδο, δεν πουλούσε εξώφυλλα, έχοντας την καράφλα και το μαλλί να το φέρνει από πλάγια, για να καλύψει το κενό και στο παιχνίδι να κυματίζει ψηλά από τον αέρα.

Είχε απέναντί του ακόμα και το δικτατορικό καθεστώς του Χόρχε Βιδέλα. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν πήρε και το Μουντιάλ του 1978 και εκεί θα ήταν αναμφίβολα ο σούπερ σταρ στα ντουζένια του. Ο δικτάτορας δεν ήθελε τον οπαδό των Περονιστών, Μποκίνι και απαίτησε να πάρουν αντί εκείνου, τον Νορμπέρτο Αλόνσο της Ρίβερ Πλέιτ.

Ετσι ο ήρωας των Κόκκινων Διαβόλων του Μπουένος Αϊρες απέμεινε να γράφει ιστορία μόνο σε συλλογικό επίπεδο. Και εκεί έκανε θαύματα. Φορώντας για 19 χρόνια (1972-'91) μόνο τη φανέλα της Ιντεπεντιέντε, την οδήγησε σε κυριαρχία στην Αργεντινή, την Νότια Αμερική και τον κόσμο ολάκερο.

Τα τέσσερα πρωταθλήματα ήταν το λιγότερο. Πήρε τέσσερις φορές το Κόπα Λιμπερταδόρες (1973, 1974, 1975, 1984), δύο φορές το Κόπα Ιντεραμερικάνα (1973, 1976) και δύο φορές έδειξε στους Ευρωπαίους ποιος ήταν το μεγάλο αφεντικό. Το 1973 στο Διηπειρωτικό δεν πήγε ο Αγιαξ, αλλά η Γιουβέντους που υποτάχθηκε 1-0 με δικό του γκολ. Ιδιο ήταν το αποτέλεσμα και το 1984 κόντρα στην Λίβερπουλ.

Οι σύγχρονοι λοιπόν μπορεί να μην έχουμε εικόνα, αλλά από την στιγμή που για τον Μαραντόνα ήταν ακόμα καλύτερος και από τον ίδιο, δεν γίνεται η ιστορία του παιχνιδιού να μην τον τοποθετήσει ψηλά. Κάποια στιγμή ο θρυλικός Χόρχε Βαλδάνο (πρωταθλητής κόσμου δύο φορές) προσπάθησε να εξηγήσει το φαινόμενο Ρικάρντο Μποκίνι.

«Υπήρξε το απόλυτο 10άρι με μία έννοια που δεν υπάρχει πια στο ποδόσφαιρο. Ηταν μία ιδιοφυΐα που χρησιμοποιούσε το κεφάλι για να επινοεί θαύματα και το δεξί του πόδι για να τα πραγματοποιεί. Ενδιάμεσα είχε και αυτό το κοντόχοντρο αντιαθλητικό κορμί να ξεγελάει τους αντιπάλους. Να τους λέει ψέματα για τις δυνατότητες και τις προθέσεις του. Και πάλι όμως αυτά που είπα δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν το μεγαλείο του. Οποιος δεν είδε, δεν θα καταλάβει»!

Πηγή: