Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά,
«Η αγάπη του Θεού έξω βάλλει τον φόβον» θα μας πει πάλιν και πολλάκις ο μαθητής της αγάπης Ιωάννης ο Θεολόγος.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε όλοι μας, είτε λίγο είτε πολύ, είμαστε φοβισμένοι και αγχωμένοι από την πολιτικοκοινωνική κατάσταση. Φοβούμεθα περισσότερο μη χάσουμε την ύλη, μήπως στερηθούμε τα πάμπολλα υλικά αγαθά, τα χρήματα και τις τροφές, που άδικα πολλές φορές κατακτούμε και καταναλώνουμε εις βάρος των άλλων συνανθρώπων μας. Αγχωνόμεθα χωρίς να σκεπτόμαστε σοβαρά ότι το άγχος είναι καθαρά πειρασμική κατάσταση.

Είναι κύημα της σκληροκαρδίας και του ατομοκεντρισμού μας. Κρύβει το άγχος μεγάλη δόση αυταρέσκειας, εγωισμού, και αδιαφορίας για το συνάνθρωπο. Τίποτα δεν μπορεί να κατακτήσει από μόνος του ο άνθρωπος. Τίποτα δεν μπορεί να επιτύχει και να κατορθώσει. Εάν μη Κύριος οικοδομήσει, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες. Πολλοί από εμάς μπλοκαρισμένοι στην ύλη και στη θεοποίηση αυτής στηριχθήκαμε σε ανύπαρκτο Θεό που εκπροσωπεί η ύλη και λανθασμένα ξεχάσαμε τον αίτιο της ζωής που είναι ο εν Τριάδι Θεός μας και λατρεύσαμε την κτίση, παρά τον Κτίσαντα. Αποτέλεσμα αυτής της λάθος πορείας μας ήταν και είναι να στερηθούμε των θεμελιωδών αρχών και στηριγμάτων της παρούσης ζωής που είναι ο Θεός και αφελώς να θεοποιούμε τον εαυτό μας, στηριζόμενοι στις δυνάμεις μας, τις αείποτε φθίνουσες μετά το πέρασμα των ετών, κοινόν άλλωστε το χρέος όλων ο θάνατος, και φυσικά όταν ο καιρός περνά και πλησιάζει το τέλος πέφτουμε στην απελπισία της άχαρης και εντελώς αστήρικτης σε γερά θεμέλια ζωής μας.

Για τον λόγο αυτό, αγαπητά μου παιδιά, όσο είναι καιρός ας αγωνιστούμε κλείνοντας τα αυτιά της ψυχής στις Λαιστρυγόνες του αιώνος τούτου του απατεώνος. Άς στηρίξουμε τις ζωές μας στον Δημιουργό μας τον Κύριο και Θεό μας. Ας σκεπτόμαστε ότι η εδώ ζωή είναι καιρός πνευματικών εξετάσεων για την άλλη την αιώνια και άφθαρτη ζωή. Ας μη μας πιάνει το ξέφρενο κυνήγι για κατάκτηση πάμπολων υλικών πραγμάτων και ξεχάσουμε το αληθινό νόημα της ζωής μας που είναι η κατάκτηση του Παραδείσου από αυτήν εδώ τη ζωή. Ο Ορθόδοξος Χριστιανός δεν φοβάται την απώλεια της ύλης. Γνωρίζει καλά ο χριστιανός ότι είναι πάροικος και παρεπίδημος. Ούκ έχομεν ώδε μένοντα πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν. Ο φόβος που προκαλείται εξαιτίας της ύλης, όποιας μορφής κι αν είναι αυτή, αποδεικνύει ότι είμαστε μακράν του Θεού. Ότι δεν πιστεύουμε στο Θεό. Ότι ο Θεός είναι πολύ μακριά από τη ζωή μας. Ότι η ελπίδα που δίνει το Ευαγγέλιό Του δεν υφίσταται στη ζωή μας. Ακόμη ότι η πίστη μας είναι νεκρά. Δεν μας ζωογονεί. Δεν νοηματοδοτεί τη ζωή μας. Γι’ αυτό κάποιοι από εμάς μπροστά στις δυσκολίες και περιστάσεις της ζωής μας χάνουμε το χαμόγελο, θλιβόμαστε και γενικώς περπατώντας παραμιλούμε. Βλέπουμε την ανημποριά των προσωπικών μας δυνάμεων και αδύναμοι να σηκώσουμε το βάρος, τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς της ζωής, όποιοι κι αν είναι αυτοί , πέφτουμε θλιβόμενοι και απελπισμένοι, προσδοκούμε θάνατο παρά ζωή.

Όμως ξεχνάμε το λόγο του Κυρίου που λέγει: «Εγώ ειμί η αλήθεια και η ζωή». Για το λόγο αυτό πιστεύω ότι η αληθινή και βαθειά πίστη στο Θεό είναι η σωτηρία. Ακόμη πιστεύω ότι η καλή χρήση του πλούτου και γενικά όλης της ύλης σε βάση χριστιανική μπορεί να επιφέρει καλά και γρήγορα αποτελέσματα. Η αγάπη μας για τη φύση, τα ζώα, τα δένδρα, τα φυτά μπορεί να φέρει σημαντικές αλλαγές στο περιβάλλον και γενικά στη ζωή μας. Πιστεύω ακόμη ότι η απαλλαγή από τις εξαρτήσεις των ηλεκτρονικών μέσων(κινητά, internet, facebook, ηλεκτρονικά παιχνίδια κ.α) θα φέρει την ισορροπία στη κοινωνία μας που από την παράχρησή τους μας οδηγεί σε δαιμονική απομόνωση, στην ακοινωνησία, στον εγωκεντρισμό, την αυτοεπίδειξη για μεγαλεπίβολα και ανέφικτα σχέδια, στο ρομποτισμό και την κατάργηση της κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος. Ακόμη πιστεύω ότι ο εκκλησιασμός με την παρουσία μας δηλαδή κατά την τέλεση των Αχράντων Μυστηρίων και ιερών ακολουθιών της αγίας μας Εκκλησίας θα φέρει τη λύτρωση μας από τα διάφορα κόμπλεξ με τα οποία έχει φορτισθεί η ζωή μας.

Ακόμη πιστεύω ότι το αληθινό νόημα της ζωής το συλλαμβάνει ο πιστός άνθρωπος με την συνεχή μελέτη του λόγου του Θεού και της καλώς νοουμένης εμμονής στις Ιερές Παραδόσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Το «στήκετε και κρατείτε τις παραδόσεις» δεν είναι μια μουσειακή αρχή και κανόνας της Εκκλησίας, αλλά είναι τρόπος ζωής και προσέγγισης πολλών περιστάσεων της ζωής, μιας πορείας αγιοπνευματικής και αγιοπατερικής. Είναι η συνέχεια της Αποστολικής Εκκλησίας που αρχή της έχει τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και συνέχεια τους Αγίους Αποστόλους και Ιερούς Πατέρες και όλους τους συνεχιστές και διαδόχους αυτών, μέχρι και τον τελευταίο Επίσκοπο, Πρεσβύτερο, Διάκονο, μοναχό και λαïκό.

Ακόμη πιστεύω, ότι ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να ξαναβρεί τη χαμένη ελπίδα του, το θάρρος του, τη χαρά της παρούσης ζωής, όχι στηριγμένος στον εαυτό του, αλλά στον αληθινό Θεό, τον ατελεύτητο, τον απερινόητο, τον ακατάληπτο, τον αναλλοίωτο, τον άφθαρτο, τον αιώνιο.

Τέλος πιστεύω ότι η αγάπη του Θεού προς το δημιούργημά του τον άνθρωπο που τυγχάνει και η κορωνίδα της Δημιουργίας Του, αλλά και η από τον άνθρωπο αγάπη προς το Θεό ως απαραίτητη αντίδοση και αντίδωρο της αγάπης της κτίσεως προς τον Δημιουργό είναι η λύση στα όποια προβλήματα, είναι η απαλλαγή από δαιμονικούς φόβους και άγχη. Δεν αρκεί όμως να λέμε ότι πιστεύουμε στο Θεό, πρέπει να το αποδέιξουμε με τα έργα και τις πράξεις μας.

Η ζωή των ανθρώπων ανά του αιώνες έχει αποδείξει περίτρανα ότι έχει πολλές δοκιμασίες, θλίψεις, αγωνίες, πολέμους κ.α. Όμως έχει και καλά. Ο άνθρωπος αυτή την πρόσκαιρη ζωή πρέπει να τη περάσει εν μέσω θλίψεων στην προοπτική του ευαγγελικού λόγου: «ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον(Ιωαν.16-33)». Αυτό θέλει να μας υπενθυμίζει ότι κάθε πιστός και βαπτισμένος είναι όχι κοσμοπολίτης , αλλά ουρανοπολίτης. Μπορεί μεν να μπήκε σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο του ρου της ζωής, σε χρόνο και τόπο, όμως το μέλλον του είναι στη Ουράνια πατρίδα, στον Ουράνιο Παράδεισο, που είθε να μπούμε όλοι μας, εν ημέρα Κρίσεως. Άρα ας σκεπτόμαστε με πίστη ότι δεν ήλθαμε στον κόσμο για να παραμείνουμε εδώ, αλλά την μέλλουσα ζωή, την ουράνια και Παραδείσια επιθυμούμε.

Γι’ αυτό τον λόγο πιστεύουμε, γι’ αυτό το λόγο βαπτισθήκαμε, γι’ αυτό το λόγο αγωνιζόμεθα βιώνοντας τα ιερά μυστήρια, όπως Εξομολόγηση, Θεία Ευχαριστία, Βάπτισμα, Γάμο, Ιερωσύνη κ.α. Γι’ αυτό το λόγο νηστεύουμε και εγκρατευόμαστε, γι’ αυτό το λόγο προσευχόμαστε αδιαλείπτως, και φιλανθρωπούμε. Γι’ αυτό το λόγο δεν θα σταματήσουμε να προσδοκούμε. Είναι το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε χριστιανού να ζει μεν σε μια κοινωνία, σε μια πόλη, σ’ ένα χωριό, σ’ έναν τόπο, να δηλώνει την υποτέλειά του σ’ ένα πολιτικό σύστημα, σ’ ένα κράτος, σ’ ένα έθνος, όμως να είναι ελεύθερος ψυχικά να εκφράζεται για την πίστη του. Ακόμη κι αν οι περιστάσεις της ζωής και τα κρατικά πολιτικά συστήματα μας αφαιρέσουν οποιαδήποτε κτίση ύλης, εκείνο που είναι αδύνατο να αφαιρέσουν είναι η ψυχή. Γι’ αυτό το λόγο ας αγωνιζόμαστε να επαυξάνουμε πνευματικά την ψυχή μας.

Καλόν αγώνα, χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, με πίστη στο Θεό μας και στην αγία Του Εκκλησία. Αμήν.

Μετά πολλών ευχών και ευλογιών
Ο πνευματικός σας
Πρωτ. Θεμιστοκλής Στ. Χριστοδούλου