Τα 12 πρόσωπα και πράγματα που η παρουσία τους θα έχει δυσάρεστες επιπτώσεις στην Ευρώπη τη νέα χρονιά, παρουσιάζει το Politico. Ανάμεσα σε αυτά, ωστόσο, δεν βρίσκονται κάποιες προσωπικότητες που όλοι ίσως αναμέναμε, να τους έχει συγκαταλέξει το περιοδικό στη λίστα του, όπως  ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο εκλεγμένος Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, η ηγέτιδα του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας, Μαρίν Λεπέν.
Αντ’ αυτών, στη λίστα βρίσκονται:

1. Οι βρετανικές ταμπλόιντ

Αν το πιο δυσώδες πράγμα στη Γαλλία είναι το τυρί, το αντίστοιχο στην άλλη μεριά του καναλιού (της Μάγχης) είναι οι ταμπλόιντ εφημερίδες. Η Sun, η Daily Mail και η Daily Express βαστούν γερά την κοινή γνώμη από το χέρι και θεωρούν το Brexit το σημαντικότερο γεγονός για τη Βρετανία από την άφιξη των Νορμανδών το 1066.

Μην υποτιμάμε τη δυνατότητα των ταμπλόιντ να δηλητηριάζουν τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις σε τέτοιο βαθμό ώστε η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι να μην έχει άλλη λύση παρά το σκληρότερο των «σκληρών Brexit», που δεν θα είναι καλό για κανέναν.

Η κάλυψή τους για την προσφυγική κρίση υπήρξε υστερική και θα υπαναχωρούσαν οποιασδήποτε συμφωνίας στην οποία το ΗΒ πρέπει να πληρώσει «πάρα πολλά». Έχουν, επίσης, μια διεστραμμένη επίδραση στη φαντασία των αξιωματούχων στις Βρυξέλλες – και κάθε αντι-ευρωπαϊκό πρωτοσέλιδο απλά θα σκληρύνει τη στάση του Μισέλ Μπαρνιέ, του Ευρωπαίου επιτρόπου που διαπραγματεύεται το Brexit.

2. Τα αφεντικά ποδοσφαίρου στην Κίνα

Το ποδόσφαιρο είναι ό,τι πιο κοντά διαθέτει η άθεη Ευρώπη σε θρησκεία. Γι’ αυτό οι περί την Ευρώπη ποδοσφαιρόφιλοι βλέπουν με τρόμο την Σούπερ Λιγκ της Κίνας να έχει εξαπολύσει αυτό που οι αθλητικοί αναλυτές ονομάζουν «χυδαία σπατάλη» σε μια προσπάθεια να ψαρέψουν ταλέντα από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. «Η κινεζική αγορά αποτελεί κίνδυνο για όλους,» λέει ο προπονητής της Τσέλσι, Αντόνιο Κόντε.

Μολονότι ομάδες όπως η Γκουανγκζού Εβεργκράντε απέχουν πολύ από το να γίνουν ονόματα στην Ευρώπη, ο Κόντε και άλλοι προετοιμάζονται για την επέλαση Κινέζων με άφθονο χρήμα στα γραφεία των ευρωπαϊκών συλλόγων. Η θλιβερή θέση της Κίνας στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο αποτελεί προσωπική υπόθεση για τον Πρόεδρο Ζι Ζινπίνγκ και η άμετρη σπατάλη έχει τις ευλογίες του.

3. Ο Μάικλ Φλυν

O στρατηγός (τριών αστέρων) εν αποστρατεία αποτελεί την επιλογή του εκλεγμένου Προέδρου Τραμπ ως σύμβουλο εθνικής ασφάλειας. Εάν υπάρχει κάποιος στο επιτελείο του Τραμπ που ενσαρκώνει μέχρι το μεδούλι το ευρωπαϊκό στερεότυπο του Άσχημου Αμερικανού, αυτός είναι ο Φλυν, ένας άνθρωπος τόσο πολιτικά μη-ορθός που κάνει το αφεντικό του να μοιάζει με πρόσκοπο.

Ο Φλυν υπόκειται στη σκοπιά που θέτει τις ΗΠΑ σε τροχιά σύγκρουσης με τον «Εχθρικό Συνασπισμό» που αποτελούν η Νότια Κορέα, η Κίνα, η Συρία, η Κούβα, η Βολιβία, η Βενεζουέλα και η Νικαράγουα. Διατηρεί, επίσης, στενούς δεσμούς με τον Πούτιν και το δίκτυο τηλεόρασης RT που ελέγχει το Κρεμλίνο. Πιο ανησυχητικό για την Ευρώπη είναι ότι έχει ένα παρελθόν προκλητικών δηλώσεων ενάντια σε μουσουλμάνους, όπως μια δημοσίευση στο τουίτερ που έλεγε: «Ο φόβος των μουσουλμάνων είναι λογικός.»

Την επόμενη φορά που θα χτυπήσει η ισλαμική τρομοκρατία χρειαζόμαστε στ’ αλήθεια έναν εκπρόσωπο του Λευκού Οίκου να ανάβει φωτιές;

4. Ο Μπέπε Γκρίλο

Ο ιδρυτής του κόμματος των 5 αστέρων, Μπέπε Γκρίλο υπήρξε ένας αξιοσημείωτος πολιτικός πρωτοπόρος με την εισαγωγή του θεσμού της Vaffa-day (από το ιταλικό Vaffanculo=άντε γ******) το 2007, όταν εκείνος και οι υποστηρικτές του κατονόμασαν και λοιδωρήσαν όλους τους πολιτικούς που κατείχαν δημόσια αξιώματα παρά τις κατηγορίες εναντίον τους για διαφθορά. Αν και κάπως επαναλαμβανόμενες αυτές οι V-days υπήρξαν ένα πολύ διασκεδαστικό πολιτικό γεγονός σε μια χώρα όπου ενδημεί η διαπλοκή.

Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Γκρίλο αύξησε την ένταση της φωνής του στο μέγιστο, συγκέντρωσε έναν πιστό στρατό ακτιβιστών και κατόρθωσε να εκλεγούν δήμαρχοι δύο νεαρές γυναίκες, στη Ρώμη και στο Τορίνο. Μέχρι στιγμής απολαμβάνει τον ρόλο της Απόλυτης Αντίστασης κατά της Αρχής, διακηρύσσοντας για τον εαυτό του αδιαμφισβήτητη καθαρότητα.

Αλλά οι κραυγές του σε στυλ Ροβεσπιέρου γίνονται όλο και λιγότερο αστείες και αφήνουν να εννοηθεί ότι η Ευρώπη θα έχει λόγο να φοβάται εάν ποτέ αποκτήσει θέση εξουσίας. Πώς θα συνδυαστεί κάτι τέτοιο με μια καταρρέουσα οικονομία και μια αναιμική δημοκρατία;

5. Ο Γιαροσλάβ Κατσίνσκι

Ο ηγέτης του πολωνικού κυβερνώντος κόμματος Νόμος και Δικαιοσύνη, Κατσίνσκι είναι αδιαμφισβήτητα ο πιο ισχυρός αντιευρωπαϊστής στην ΕΕ. Έχει επιτεθεί στη «φριχτή γραφειοκρατία» των Βρυξελλών και τη «θεσμοθετημένη υπονόμευση των εθνών-κρατών,» φράσεις που θα έκαναν περήφανο τον Νάιτζελ Φάρατζ.

Τέως πρωθυπουργός, χαρακτηρίστηκε πρόσφατα από τον Λεχ Βαλέσα ως «επικίνδυνος και ανεύθυνος». Ο Κατσίνσκι καταστρέφει την Πολωνία, υπονομεύοντας τον νόμο και την ελευθερία του Τύπου και θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει τις ευαίσθητες συμφωνίες των Βρυξελλών για το μοίρασμα της εξουσίας εάν ξεκινήσει καμπάνια εναντίον του συμπατριώτη του Ντόναλντ Τουσκ, Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Η Πολωνία υπήρξε η αγαπημένη της ΕΕ ανάμεσα στις νέες χώρες-μέλη. Πλέον έχει γίνει καμένο χαρτί εξαιτίας του Κατσίνσκι.

6. Κάρλες Πουτζδεμόν

Η Καταλονία, η ευμερούσα και, κάποιοι θα λέγαν, εγωκεντρική επαρχία στα βορειοανατολικά, αποτελεί το συνεχώς διευρυνόμενο ρήγμα της Ισπανίας. Ο Κάρλες Πουτζδεμόν, ο Πρόεδρος της καταλανικής περιφερειακής κυβέρνησης προσπαθεί να διεξάγει δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίηση από την Ισπανία.

Τόσο η ισπανική κυβέρνηση, όσο και το συνταγματικό δικαστήριο της χώρας είναι ανένδοτοι ότι μια τέτοια κίνηση θα ήταν νομικά απαράδεκτη, αφού τα ζητήματα που επηρεάζουν όλους τους Ισπανούς θα πρέπει να αποφασίζονται από όλους τους Ισπανούς και όχι μερικούς.

Έτσι, η επιθυμία των Καταλανών για αυτοδιάθεση θέτει την κυβέρνηση στη Μαδρίτη και την καταλανική διοίκηση σε τροχιά σύγκρουσης τόσο θεαματικής όσο και οι αγώνες μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνας. Και αυτό θα αναγκάσει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να πάρουν θέση.

Δεδομένων των πολλών αυτονομιστικών κινημάτων στην Ευρώπη είναι αμφίβολο αν κάποια χώρα θα πάρει το μέρος των Καταλανών. Αλλά στην πραγματικότητα, οι περισσότερες θα προτιμούσαν να μην τους τεθεί το ερώτημα.

7. Ο Γουίλμπουρ Ρος

Ο Ρος είναι ο υποψήφιος του Τραμπ για το υπουργείο εμπορίου και μπήκε στο στόχαστρο των αναλυτών πολύ  λιγότερο από την άλλη εξέχουσα επιλογή του εκλεγμένου Προέδρου από τον ιδιωτικό τομέα, Ρεξ Τίλερσον.

Είναι βέβαιο ότι ο Ρος πρόκειται να αποδειχθεί μακροπρόθεσμα πολύ πιο τρομακτικός για την Κίνα απ’ ό,τι είναι άμεσα για την Ευρώπη. Προέρχεται από τη βιομηχανία χάλυβα και ο χάλυβας είναι σε μεγάλο βαθμό «κινεζικό πρόβλημα.» Αλλά ο Ρος έχει ταχθεί υπέρ διμερών συμφωνιών αντί για τοπικές.

Αυτό είναι κακός οιωνός για την προοπτική της διατλαντικής εμπορικής συμφωνίας TTIP. Ο θάνατος της TTIP θα αποδυναμώσει τη διαπραγματευτική ισχύ της ΕΕ για το Μπρέξιτ. Στον βαθμό που ο Ρος διαπραγματευτεί μια διμερή εμπορική συμφωνία με ένα μετά το Μπρέξιτ ΗΒ – κάτι που ο Τραμπ ήδη έχει κάνει – αυτό θα ενισχύσει τους σκληροπυρηνικούς υποστηρικτές του Μπρέξιτ.

Ο Ρος έχει επίσης μια μερκαντιλιστική προσέγγιση στο εμπόριο που μπορεί να έρθει σε τριβές με την Ευρώπη. Όπως έχει γράψει η Wall Street Journal «πιστεύει ότι η καλή εμπορική πολιτική δημιουργεί εθνικό εμπορικό πλεόνασμα, ενώ οι κακές συμφωνίες προξενούν ελλείμματα – λες και κάθε χώρα στον πλανήτη θα μπορούσε να έχει εμπορικό πλεόνασμα.»

8. Οι Ρώσοι χάκερς

Το 2016 είδαμε την προέλαση των κρατικά επιχορηγούμενων Ρώσων χάκερ, την παρέμβασή τους στις διεθνείς σχέσεις, τις προσπάθειές τους να υπονομεύσουν τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, μια νέα μορφή πολέμου του 21ου αιώνα.

Οι χάκερς, εξ ορισμού, αντλούν την αποτελεσματικότητά τους ενεργώντας μέσα από μια κλειστή κοινωνία ενάντια σε μια ανοιχτή, ένα είδος ελεύθερων σκοπευτών στον κυβερνοχώρο που σπέρνουν το χάος μέσω της παραπληροφόρησης.

Μετά τη εκλογή του Τραμπ είναι απίθανο οι Ρώσοι χάκερ να μη χρησιμοποιήσουν τις πιστοποιημένες μεθόδους τους στις ευρωπαϊκές εκλογές, επιθυμώντας να διαστρεβλώσουν την πίστη των Ευρωπαίων πολιτών στην ελευθερία του λόγου και τη δημοκρατία.

Λες και η ΕΕ δεν είχε αρκετές υπαρξιακές ανησυχίες μετά το Μπρέξιτ, οι πολίτες της τώρα περιμένουν το ενδεχόμενο παρέμβασης των χάκερ σε Γερμανία και Γαλλία. Την οποία θα ακολουθήσουν αντίποινα και αντίποινα στα αντίποινα. Όλα αυτά θα είναι άσχημα και ανησυχητικά.

9. Ο Νικολά Σαρκοζί

Μπορεί να φανεί εκκεντρικό να είναι στη λίστα με τους μπαμπούλες του 2017 ένας τόσο προφανής υποψήφιος, αλλά υπάρχει λόγος να κρατάμε υπό επιτήρηση τον πρώην Γάλλο Πρόεδρο. Μολονότι δεν κατεβαίνει υποψήφιος για την Προεδρία, όντας αδίστακτος και ανεξέλεγκτος, είναι πιθανόν να σπεύσει μετά τις εκλογές να γεμίσει το «καθώς πρέπει» αντι-ευρωπαϊκό κενό στη Γαλλία. (Ο Σαρκοζύ ήταν στα καλύτερά του όταν συγκρουόταν με την Ευρώπη ως λαϊκιστής και ενεργητικός υπουργός Οικονομικών για να σώσει τη γιγαντιαία κατασκευαστική Άλστομ από τη χρεοκοπία.)

Με τον κεντροδεξιό Φρανσουά Φιγιόν πολύ βαρετό, τον κεντρώο Εμανουέλ Μακρόν πολύ πλούσιο και προνομιούχο, τη λαϊκίστρια Λεπέν περιθωριοποιημένη και μπλεγμένη σε οικογενειακά καβγαδάκια και τους αριστερούς πολιτικά νεκρούς, υπάρχει ένα μετεκλογικό μονοπάτι για την εξουσία για τον Σαρκοζί.

Το σενάριό του: Η Λεπέν ξεφουσκώνει στον πρώτο γύρο, αφήνοντας είτε τον Φιγιόν είτε τον Μακρόν για την Προεδρία. Όποιος και να βγει σίγουρα θα απογοητεύσει τη Γαλλία, προσφέροντας στον Σαρκοζί την ευκαιρία να προσφέρει μια πιο αποδεκτή και ευρείας αποδοχής πλατφόρμα για το «Frexit» απ’ ό,τι θα μπορούσε η Λεπέν.

Η Ευρώπη πρέπει να τρέμει: Είναι ένας δειλός ηγέτης που άφησε τον Πούτιν να τον τρομάξει και δεν πρόκειται να εκλέγετο αν το γαλλικό σύστημα δεν ήταν τόσο περίεργο.

10. Ο Μάρτιν Σελμάγερ

Ο Σελμάγερ, o εξ απορρήτων του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είναι κοινά αποδεκτός ως η δύναμη πίσω – και ακριβώς δίπλα – από τον θρόνο του Γιούνκερ. Το αντίθετο του πειθήνιου λειτουργού, έχει εκφράσει την επιθυμία του να συγκρουστεί και να κοροϊδέψει υπουργούς κρατών και ηγέτες όπως φάνηκε από τις επαφές του με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τον πρώην Ιταλό πρωθυπουργό Ματέο Ρέντζι.

Είναι γνωστό ότι εμποδίζει τη μετακίνηση προς τα πάνω φακέλων που δεν υποστηρίζει ακόμα και όταν ομάδες ολόκληρες επιτρόπων διαφωνούν. Παραδείγματα η Uber και η Airbnb. Αλλά το μακρύ χέρι του Σελμάγερ έχει αρχίσει να εκνευρίζει επιτρόπους και αξιωματούχους. Η Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, η Βουλγάρα αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, άφησε τη δουλειά της τον Οκτώβριο για να εργαστεί στην Παγκόσμια Τράπεζα. Θεωρεί τον Σελμάγερ «δηλητηριώδη» επιρροή στην Επιτροπή. Μπορεί να την ακολουθήσουν και άλλοι.

Δεν είναι μυστικό ότι ο Σελμάγερ δεν θέλει τίποτα άλλο από μια πιο ισχυρή, ομοσπονδιακή Ευρώπη. Το ερώτημα είναι: Θα καταστρέψει την ΕΕ που υπάρχει για να φτιάξει μια άλλη; (Ας την πούμε Σελμαγερστάν)

11. Η Μαργκρέτ Βεστάγκερ

Κάτι σαν ηρωίδα κατά των μεγάλων επιχειρήσεων που έχουν απομείνει στην Ευρώπη, η Βεστάγκερ, η Δανέζα επίτροπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ανταγωνισμού μπορεί να μοιάζει αταίριαστη επιλογή για τη λίστα. Όμως φέτος μπορεί να κάνει δύσκολη τη ζωή των κατοίκων της γηραιάς ηπείρου αν δείξει υπερβάλλοντα ζήλο για τις πιο πολιτικά εκρηκτικές υποθέσεις. Πώς θα γίνει δεκτή μια σημαντική φορολόγηση της Amazon από τη νέα εθνικιστική διοίκηση του Τραμπ; Ή τα κολοσσιαία πρόστιμα της Google, της οποίας ο CEO είναι μέλος του νέου τεχνολογικού κύκλου του Τραμπ;

Μια σκληρή απόφαση κατά της Google μπορεί να γίνει δεκτή με χορούς και τραγούδια στους δρόμους της Ευρώπης, αλλά η «Πρώτα η Αμερική» Ουάσιγκτον μπορεί να βγάλει αφρούς. Και εκτός και αν είναι προσεκτική, οι ψηλαφήσεις της στη συμφωνία που ρπόσφερε το ΗΒ στη Nissan ή οι φορολογικές υποθέσεις του Γιβραλτάρ μπορεί να δηλητηριάσουν τις ήδη τεταμένες σχέσεις ΕΕ-ΗΒ. Υποθέσεις ενάντια σε εθνικούς πρωταθλητές της Γαλλίας, όπως η EDF ή η Areva μπορεί επίσης να τροφοδοτήσουν το αντι-ευρωπαϊκό συναίσθημα στη Γαλλία σε εκλογική περίοδο.

12. Ο Γκέερτ Βίλντερς

Ο Βίλντερς, ηγέτης του ολλανδικού Κόμματος Ελευθερίας, είναι ο άλλος ασυγκράτητος, λευκός άνδρας πολιτικός με φουσκωτή ξανθή κόμη. Κάνει τα κουμάντα του στην Ολλανδία, μια φιλελεύθερη, ανεκτική χώρα, που γίνεται κάθε μέρα όλο και λιγότερο φιλελεύθερη και ανεκτική χάρη στις ακάματες προσπάθειές του.

Αντίθετα με τη Λεπέν στη Γαλλία, ή άλλους ακροδεξιούς πολιτικούς στην Ευρώπη, δεν είναι μανιακός με την ιθαγένεια ή αντισημίτης. Αντίθετα, κατευθύνει την οργή του σχεδόν αποκλειστικά στο Ισλάμ, ενώ ταυτόχρονα προσποιείται ότι υπερασπίζεται τις δυτικές αξίες. Θα μπορούσε κάποιος να τον χαρακτηρίσει δυτικότροπο φονταμενταλιστή αν θα ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να ανεχτεί τους Άραβες μετανάστες που έχουν ενσωματωθεί περισσότερο στην Ευρώπη.

Αλλά αφού κάλεσε για απαγόρευση του Κορανίου και κλείσιμο όλων των τζαμιών στην Ολλανδία, σίγουρα δεν υπάρχει θέση στην κοινωνία του Βίλντερς ακόμα και για τον πιο μετριοπαθή μουσουλμάνο.

Καθώς η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια προσφυγική κρίση χωρίς ορατό τέλος, το μανιχαϊστικό του ύφος αποτελεί συνταγή για εμφύλιο πόλεμο.