Ο τρομερός σεισμός που σημειώθηκε στις 29 Φεβρουαρίου του 1960 στο Αγκαντίρ του Μαρόκου, δημιούργησε πολλά επιστημονικά προβλήματα.
Η επιστημονική κοινότητα ασχολούνταν με τη μελέτη των πληροφοριών, σύμφωνα με τις οποίες ο πυθμένας του Ατλαντικού Ωκεανού ανυψώθηκε σε ορισμένα σημεία κατά την στιγμή του σεισμού. Πράγματι, οι Γεωλόγοι είχαν διαπιστώσει ότι τεράστιες μεταβολές είχαν σημειωθεί στην περιοχή αυτή περί το τέλος της τριτογενούς και στις αρχές της τεταρτογενούς περιόδου, ενώ μερικοί διερωτώνταν μήπως η ανύψωση του πυθμένα θα έφερε κάποτε στο φως τη μυστηριώδη Ατλαντίδα, η οποία είχε καταποντιστεί πριν από δέκα και πλέον χιλιάδες έτη.
Η υπόθεση της Ατλαντίδας πηγάζει από μία συζήτηση την οποία είχε ο Πλάτωνας, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Αίγυπτο με τους ιερείς της Σάιδος, οι οποίοι ήταν ειδικευμένοι στην αρχαία γεωγραφία, αρχαία ήδη και κατά την εποχή του Πλάτωνα, ο οποίος έζησε μεταξύ του τέταρτου και τρίτου αιώνα προ Χριστού και οι οποίοι του ανέφεραν την εξαφάνιση της Ατλαντίδας, που βρισκόταν απέναντι από τις αφρικανικές ακτές, ως αποτέλεσμα ενός γιγαντιαίου σεισμού. Ο Πλάτωνας αναφέρει τη συγκλονιστική αυτή αποκάλυψη σε δύο έργα του, τον «Τίμαιο» και τον «Κριτία». Έκτοτε, επιστήμονες, ερευνητές αλλά και ονειροπόλοι αναφέρονται σε αυτή επί αιώνες.
Κατά τον μεγάλο Γεωλόγο Pierre-Marie Termier, υπήρξε πράγματι μία ατλαντική ήπειρος, η οποία καταποντίστηκε διαδοχικά μεταξύ της τριτογενούς και της τεταρτογενούς περιόδου. Αλλά, η ήπειρος αυτή ήταν κατοικημένη; Υπήρξε άραγε το κέντρο ενός προκατακλυσμιαίου πολιτισμού, του πολιτισμού των Ατλάντων; Επί του θέματος αυτού είναι άραγε δυνατό να διατυπωθούν επιστημονικές υποθέσεις;
Τα πιθανά σημεία στα οποία μπορεί να βρισκόταν η Ατλαντίδα, άλλαζαν αναλόγως του σωβινισμού, των επιθυμιών, των πεποιθήσεων ή ακόμη και της φαντασίας του κάθε συγγραφέα και ερευνητή. Ο Σουηδός επιστήμονας Olaus Rudbeck τοποθετούσε την Ατλαντίδα στην Σουηδία.
O Γάλλος Αστρονόμος Jean Sylvain Bailly την τοποθετούσε στην Ασία, στην περιοχή του Καυκάσου. Επ’ αυτού μάλιστα είχε ανοίξει μία περίεργη αλληλογραφία με τον Βολταίρο.
Ο Δανός λόγιος Frederik Klee τοποθετούσε την Ατλαντίδα μεταξύ Δανίας και Μεγάλης Βρετανίας, ενώ ο Γάλλος Γεωγράφος Moreau de Jonnes στη θάλασσα της Αζοφικής.
Άλλοι, τέλος και περισσότερο εύλογα, πίστευαν ότι οι Κανάριοι Νήσοι ήταν τα τελευταία υπολείμματα της καταποντισμένης ηπείρου και ότι οι κάτοικοί τους είναι οι τελευταίοι Άτλαντες.
Κατά τον 18ο αιώνα ένας Σουηδός υποστήριξε ότι οι Άτλαντες είναι απλούστατα οι Εβραίοι, διότι η Ατλαντίδα είναι η Παλαιστίνη και το όρος Άτλας, το οποίο αναφέρει ο Πλάτωνας, είναι το όρος Σινά.
Ο Γάλλος Γεωγράφος Jacques Elisee Reclus υποστήριζε ότι οι Βάσκοι, «η κατ’ εξοχήν μυστηριώδης αυτή φυλή», ήταν Άτλαντες. Άλλοι πάλι θεωρούσαν τη Μάλτα και τις Βαλεαρίδες Νήσους ως τα τελευταία υπολείμματα της καταποντισμένης Ατλαντίδας.
Ορισμένες μελέτες σχετικά με τη θέση της Ατλαντίδας ήρθαν και πάλι στην επιφάνεια μετά τον καταστροφικό σεισμό του Αγκαντίρ και τις γεωλογικές υποθέσεις τις οποίες προκάλεσε.
Ο Γάλλος Γεωγράφος Etienne-Felix Berlioux τοποθετούσε τους Άτλαντες ως προϊστορικούς Βερβέρους, στον Άτλαντα του Μαρόκου και τη Βόρεια Αφρική. Κατ’ αυτόν, ο Άτλας υπήρξε το κέντρο ενός ναυτικού και βιομηχανικού πολιτισμού κατά την εποχή του ορείχαλκου.
Το 1922, ο Φίλιππος Νέγρης, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, έγραψε ότι η Ατλαντίδα εξαφανίστηκε κατόπιν τρομακτικών σεισμών, οι οποίοι ερήμωσαν τη Βόρεια Αφρική. Υπήρξαν, όμως και θεωρίες που υποστήριζαν ότι η Ατλαντίδα βρισκόταν στην Αμερική. Έχει υποστηριχτεί όι η Ατλαντίδα ήταν μία αποικία που ιδύθηκε στην Αμερική από τους Καρχηδόνιους με μεγάλη μυστικότητα. Πολλοί υποστήριξαν την άποψη αυτή και κατά τα μέσα του 19ου αιώνα ο αββάς Charles Etienne Brasseur de Bourbourg δημοσίευσε σειρά έργων, για να αποδείξει τη σύνδεση της Ατλαντίδας με την Κεντρική Αμερική.
Δεν είχαν ακόμη αναγνωσθεί οι επιγραφές οι οποίες κάλυπταν τις μυστηριώδεις πυραμίδες, τελευταία ίχνη μεγάλων εξαφανισμένων πολιτισμών στις περιοχές αυτές του κόσμου. Μήπως το μυστικό της Ατλαντίδας αποκαλυπτόταν, όταν θα διαβάζονταν οι επιγραφές αυτές; Και δεν ήταν δυνατόν να μη χαμογελάσει κανείς σκεπτόμενος ότι κατά το 1888 κάποιος Μόρελ Ραθσαμχάουζεν υποστήριξε ότι η Ατλαντίδα είναι η Σελήνη, η οποία αποσπάστηκε από τη Γη, έπειτα από πρόσκρουση με έναν άλλο αστέρα. Σε αυτή την περίπτωση η Ατλαντίδα δεν καταποντίστηκε, αλλά… πέταξε!
O Γάλλος Στρατηγός, Γεωγράφος και Βοτανολόγος Jean Baptiste Bory de Saint-Vincent, καθώς και ο ειδικός επιστήμονας Louis Germain, βρίσκονταν πλησιέστερα προς την αφήγηση του Πλάτωνα και πιθανώς προς την πραγματικότητα. Κατά το 1924, ο Germain έγραφε ότι «η Ατλαντίδα ήταν μία έκταση απέναντι από την Αφρική και την Ισπανία, οι τελευταίες κορυφές της οποίας είναι οι Κανάριοι Νήσοι».
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», στις 04/04/1960…
