Οι ιπτάμενες μηχανές του θανάτου άλλαξαν τη μοίρα του πολέμου, ανακατανέμοντας την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ στεριάς, θάλασσας και αέρα.

Το πέταγμά τους ήταν βέβαια επικίνδυνο και τρομακτικό, παρά ταύτα όμως τολμηρότατοι πιλότοι επιδόθηκαν σε γενναίες αποστολές για την τιμή των όπλων.

Και τη δόξα των αιθέρων φυσικά…

Η επιδρομή στο Κουξχάφεν

Η γνωστότερη ιστορία των Χριστουγέννων του 1914 είναι η εορταστική ανακωχή, όταν οι εχθροί σταμάτησαν να πολεμούν για να γιορτάσουν τη γέννηση του Ιησού κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Την ώρα που γίνονταν όμως αυτά στα χαρακώματα, οι Βρετανοί ήταν έτοιμοι να προβούν σε ένα ιστορικό χτύπημα κατά του γερμανικού Ναυτικού.

Όπως μετέδιδαν οι αναφορές, στο Κουξχάφεν υπήρχαν υπόστεγα με τεράστια γερμανικά αερόπλοια, τα οποία τόσο είχαν πλήξει τους Βρετανούς από την αρχή του πολέμου. Κανένα μαχητικό δεν μπορούσε εξάλλου να τα πιάσει, αφήνοντάς τα να πετούν ανενόχλητα πάνω από τον βρετανικό ουρανό. Αν δεν μπορούσαν λοιπόν να τα καταστρέψουν στον αέρα, θα τα κατέστρεφαν στο έδαφος.

Τα υπόστεγα ήταν όμως έξω από το βεληνεκές των αεροπλάνων, κι έτσι οι Βρετανοί αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν υδροπλάνα. Είμαστε όμως σε εποχές που δεν υπήρχαν αεροπλανοφόρα, κι έτσι το Βασιλικό Ναυτικό έπρεπε να αυτοσχεδιάσει. Μετέτρεψαν λοιπόν επιβατικά φέρι-μποτ σε μίνι αεροπλανοφόρα και τα πήγαν όσο κοντύτερα μπορούσαν στις γερμανικές ακτές.

Τη μέρα της επίθεσης, μόλις εφτά υδροπλάνα κατάφεραν να απογειωθούν, μέσα σε αντίξοες μάλιστα καιρικές συνθήκες, μιας και η πυκνή ομίχλη κάλυπτε πλήρως τα υπόστεγα. Τα βρετανικά αεροπλάνα δέχτηκαν επίσης καταιγισμό αντιαεροπορικών πυρών, αν και παρά τις δυσκολίες όλοι οι Βρετανοί βγήκαν αλώβητοι από την επίθεση επιστρέφοντας στο νερό, όπου τους παρέλαβαν βρετανικά υποβρύχια και ολλανδικές τράτες.

Όσο για την ίδια την επίθεση, δεν ήταν ιδιαιτέρως επιτυχημένη, ήταν ωστόσο προάγγελος των εξελίξεων που έρχονταν ολοταχώς. Τα καράβια που θα μετέφεραν αεροπλάνα είχαν αποδείξει την πολεμική τους αξία, αλλάζοντας για άλλη μια φορά τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου…

Η βύθιση του «Τίρπιτς»

Αμέσως πριν από τον Β’ Παγκόσμιο, η ναζιστική Γερμανία έφτιαξε δύο γιγαντιαία θωρηκτά, το «Βίσμαρκ» και το «Τίρπιτς». Αμφότερα αποτελούσαν απειλή και πονοκέφαλο μεγάλο για τους Συμμάχους, κι έτσι καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου οι Βρετανοί προσπαθούσαν να τα βυθίσουν. Το 1941, συνδυασμένη επίθεση από θάλασσα και αέρα κατάφερε να βυθίσει το «Βίσμαρκ», το γιγαντιαίο «Τίρπιτς» παρέμενε ωστόσο άθικτο παρά τις τριετείς απόπειρες των Βρετανών να το στείλουν στον βυθό.

Ούτε η περιβόητη Επιχείρηση Πηγή του Βασιλικού Ναυτικού (22 Σεπτεμβρίου 1943) με τα έξι υποβρύχια-τσέπης κατάφερε να το βυθίσει, αφού έξι μήνες αργότερα το «Τίρπιτς» ήταν και πάλι λειτουργικό. Με το βρετανικό Ναυαρχείο απεγνωσμένο, η αποστολή για τη βύθιση του «Κτήνους», όπως το έλεγαν οι Σύμμαχοι, εναποτέθηκε στην Αεροπορία, η οποία είχε φτιάξει μόλις μια νέα βόμβα.

Η «Tallboy» ήταν μια τεράστια βόμβα 5.400 κιλών που θα μπορούσε να πλήξει το θωρηκτό. Το μόνο βομβαρδιστικό που μπορούσε ωστόσο να τη σηκώσει ήταν το Lancaster, το οποίο χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για νυχτερινούς βομβαρδισμούς από μεγάλο υψόμετρο. Η επίθεση στο «Τίρπιτς» έπρεπε να γίνει μέρα μεσημέρι και μάλιστα χαμηλά, απαιτώντας ιδιαίτερη ακρίβεια στο πέταγμα αλλά και τη σκόπευση.

Δύο βρετανικές επιθέσεις από σοβιετικές βάσεις το φθινόπωρο του 1944 απέτυχαν παταγωδώς, αν και οι Βρετανοί το είχαν πιστέψει. Κι έτσι στις 15 Νοεμβρίου μια τρίτη αποστολή ετοιμάστηκε με τριάντα βομβαρδιστικά Lancaster να πετούν στα 300 μέτρα, κάτω δηλαδή από τα εχθρικά ραντάρ.

Μόλις πλησίασαν το «Κτήνος», ανέβηκαν απότομα στα 3.600 μέτρα, υψόμετρο αναγκαίο ώστε να αποκτήσει αρκετή ενέργεια η βόμβα κατά την κάθοδό της. Παρά το μάνιασμα του «Τίρπιτς» που έριχνε ό,τι είχε και δεν είχε, τρεις «Tallboy» το έπληξαν, στέλνοντάς το τελικά στον βυθό. Μόλις ένα βομβαρδιστικό καταρρίφθηκε…

H Επιχείρηση Παλιρροϊκό Κύμα

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου, οι πετρελαιοπηγές στο Πλοέστι της Ρουμανίας αντιστοιχούσαν στο 30% της παραγωγής πετρελαίου του Άξονα. Κι έτσι οι Σύμμαχοι λαχταρούσαν να βγάλουν τα ρουμανικά διυλιστήρια εκτός λειτουργίας, μπας και κουτσουρέψουν την πολεμική προσπάθεια του Άξονα. Η στιγμή ήρθε το 1943, όταν την αποστολή ανέλαβε η Αεροπορία των ΗΠΑ.

Το μόνο πρόβλημα ήταν πως το Πλοέστι διέθετε ένα από τα καλύτερα αμυντικά πλέγματα της Ευρώπης. Τα βομβαρδιστικά έπρεπε να πετούν σε χαμηλό υψόμετρο για να αποφεύγουν τα ραντάρ, έτσι όμως θα ήταν εύκολη λεία στα αντιαεροπορικά. Ένα ρίσκο που οι Αμερικανοί ήταν διατεθειμένοι να πάρουν, μιας και οι πετρελαιοπηγές έπρεπε πάση θυσία να βγουν από τη μέση.

Το σχέδιο περιλάμβανε 178 βομβαρδιστικά B-24 Liberator σε πέντε ταυτόχρονες επιθέσεις, κάτι που αντιστοιχούσε στη μαζικότερη ιπτάμενη επίθεση που είχε γίνει ποτέ!

Το χτύπημα ξεκίνησε από τη βάση της Βεγγάζης στη Λιβύη την 1η Αυγούστου και πήραν μέρος από την αρχή όλα τα θηριώδη αεροπλάνα. Τα πράγματα δεν πήγαν βέβαια όπως είχαν σχεδιαστεί και πολλές μοίρες έμειναν πίσω.

Με τον σχηματισμό που είχε απομείνει να είναι κυριολεκτικά για κλάματα, τα πράγματα επιδεινώθηκαν επειδή οι Γερμανοί ήξεραν ότι έρχονταν οι Αμερικανοί. Περισσότερα από 200 γερμανικά μαχητικά σηκώθηκαν για να υποδεχτούν τα συμμαχικά βομβαρδιστικά. Όπως ήταν φυσικό, επικράτησε πανδαιμόνιο, με τα B-24 να πετούν μέσα σε πυκνούς καπνούς και να πρέπει να αποφεύγουν τόσο τα εχθρικά μαχητικά όσο και τα δικά τους βομβαρδιστικά. Επιπλέον, πετούσαν τόσο χαμηλά που ξεθεμελίωναν τις στέγες των σπιτιών!

Πάμπολλα βομβαρδιστικά έπρεπε να βρουν άλλες βάσεις να καταφύγουν και εξίσου πολλά αναζήτησαν καταφύγιο στην Τουρκία. Ένας μεγάλος αριθμός Β-24 καταστράφηκαν, 310 Αμερικανοί σκοτώθηκαν και άλλοι 108 πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Ακόμα χειρότερα, μέσα σε λίγους μήνες τα διυλιστήρια ήταν και πάλι σε πλήρη λειτουργία. Η αποστολή στέφθηκε από παταγώδη αποτυχία, ήταν όμως η πιο τολμηρή αεροπορική επιδρομή των Αμερικανών σε ολόκληρο τον Β’ Παγκόσμιο!

Η Επιχείρηση Ιεριχώ

Άλλη μια απίστευτη αποστολή βομβαρδιστικών έλαβε χώρα πάνω από τις φυλακές της Αμιένης, εκεί όπου κρατούσαν οι Ναζί περισσότερους από 700 πιλότους των Συμμάχων αλλά και γάλλους αντιστασιακούς. Η φυλακή ήταν απόρθητη από τη στεριά και τα βομβαρδιστικά ήταν η μόνη καλή επιλογή. Ήθελε όμως προσοχή, μιας και μέσα στη φυλακή υπήρχαν άνθρωποι, κι έτσι δεν μπορούσαν απλώς να την τινάξουν στον αέρα.

Έκατσαν λοιπόν και ανέπτυξαν βόμβες ακριβείας που θα απελευθερώνονταν σε χαμηλό υψόμετρο και θα έσκαγαν με χρονοκαθυστέρηση, ώστε να ρίξουν τους τοίχους χωρίς να σκοτώσουν τους τροφίμους. Στη θεωρία τουλάχιστον, οι Σύμμαχοι θα έριχναν τους τοίχους και θα έδιναν έτσι τη δυνατότητα στους φυλακισμένους να διαφύγουν.

Η αποστολή εκτελέστηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1944, παρά την κακοκαιρία, όταν 18 αεροσκάφη Mosquito σηκώθηκαν για το επικίνδυνο έργο. Ο κακός καιρός ανάγκασε κάποια να επιστρέψουν πίσω άρον-άρον, τα άλλα όμως εκτέλεσαν το πλάνο μαεστρικά. Έριξαν βόμβες στους πύργους και τα διαμερίσματα των δεσμοφυλάκων, την ίδια ώρα που κάποια άλλα απελευθέρωσαν τις βόμβες ακριβείας κοντά στους τοίχους, πετώντας σε υψόμετρο μόλις 15 μέτρων από το έδαφος!

Τα βομβαρδιστικά έπρεπε να είναι εξαιρετικά ακριβή για να μη σκοτώσουν τους κρατουμένους. Κι ενώ η καλοσχεδιασμένη επιχείρηση άνοιξε πράγματι περάσματα στους τοίχους, κάποιοι τρόφιμοι πιάστηκαν στη δίνη των εκρήξεων. Παρά ταύτα, πολλοί κατάφεραν να το σκάσουν και η αποστολή χαρακτηρίστηκε επιτυχημένη, αν και δεν έλειψαν οι επικρίσεις για την αξία και τη σημασία της θρασύτατης επιχείρησης…

Η αεροπορική επιδρομή του Βερολίνου το 1943

Όσο μαινόταν ο πόλεμος, τόσο πιο τολμηρή γινόταν η Βασιλική Αεροπορία της Βρετανίας στις επιθέσεις της κατά των Ναζί. Πριν από το 1943 εξάλλου δεν θα μπορούσε ποτέ να πλήξει το θωρακισμένο Βερολίνο, τώρα όμως που είχε αποδυναμωθεί οι Βρετανοί άρχισαν να κάνουν φονικά σχέδια. Είχαν εξάλλου πανέτοιμο το νέο τους βομβαρδιστικό, το ξύλινο και σκανδαλωδώς γρήγορο de Havilland Mosquito!

Κανένα γερμανικό μαχητικό δεν μπορούσε να το προλάβει, κι έτσι το Βερολίνο ήταν τώρα πιάτο στις ορέξεις των Συμμάχων. Στις 30 Ιανουαρίου, οι Ναζί προετοίμαζαν μια μεγάλη γιορτή για τα 10 χρόνια τους στο τιμόνι της Γερμανίας. Τόσο ο Γκέμπελς όσο και ο Γκέρινγκ θα έκαναν διαγγέλματα που θα μεταδίδονταν ζωντανά από το ραδιόφωνο, κι έτσι οι Βρετανοί σκέφτηκαν πως θα ήταν καλή ιδέα να συνοδεύσουν τους λόγους τους με εκρήξεις και καταιγισμό βομβών.

Στις 11:00 το πρωί, όταν ο Γκέρινγκ σηκώθηκε να εκφωνήσει την ομιλία του, άκουσε τις βόμβες να πέφτουν από τον ουρανό. Η επίθεση ήταν τόσο πετυχημένη που ο Γκέρινγκ καθηλώθηκε στο καταφύγιο για καμιά ώρα, «βράζοντας από οργή και εξευτελισμό», όπως μετέδωσαν τα χαρμόσυνα συμμαχικά μηνύματα.

Πέντε ώρες αργότερα, ο Γκέμπελς σηκώθηκε για τον δικό του λόγο, μόνο και μόνο για να ζήσει ξανά τα ίδια! Παρά τον καταιγισμό των βομβών, πάνω από τον ουρανό του Βερολίνου επιχειρούσαν μόλις έξι βομβαρδιστικά, προκαλώντας νέα ντροπή στον ναζιστικό μηχανισμό. Μια νέα επίθεση έλαβε χώρα αργότερα την ίδια νύχτα, ανοίγοντας την όρεξη των Βρετανών και εγκαινιάζοντας έτσι τον διετή σχεδόν βομβαρδισμό της γερμανικής πρωτεύουσας…