Επισκοπώντας την αμφισημία της επιστημονικής προόδου υπό την θεώρηση της ηθικής χρήσης των επιστημονικών ανακαλύψεων, βεβαιώθηκα προ πολλού για δύο πράγματα:

Πρώτον, ότι η επιστήμη έχει μεγάλες ευθύνες όσο μένει ηθικά ουδέτερη σε θέματα που αφορούν την ηθική εκμετάλλευση των ανακαλύψεών της και...

Δεύτερον, ότι πλείστοι όσοι εκπρόσωποί της επιδεικνύουν διαχρονικά, σε κάποια φάση της σταδιοδρομίας τους ή και καθ' όλη τη διάρκεια του επαγγελματικού τους βίου, χαμηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης.

Το πιο ενδεικτικό ιστορικό παράδειγμα που αποδεικνύει του λόγου μου το αληθές είναι αυτό των επιστημόνων του μυστικού εργαστηρίου στο Λος Άλαμος, οι οποίοι σχεδίασαν - υπό την διεύθυνση του Φυσικού Ρόμπερτ Οπενχάιμερ - την πιο αιματηρή (τελευταία) πράξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (6-9 Αυγούστου του 1945), αφού εξαφάνισαν απ' τον χάρτη την Χιροσίμα (για να ακολουθήσει το Ναγκασάκι) με την ατομική βόμβα που κατασκεύασαν .

Είχε μαζευτεί, λέει - κατά τα λεγόμενα του John Polkinghorne (''Επιστήμη και Θεός'') - η μεγαλύτερη ίσως ομάδα επιστημονικών ταλέντων στην κορυφή ενός οροπεδίου σε έρημο του Νέου Μεξικού, για να παρακολουθήσει την δοκιμαστική έκρηξη και ''πάγωσαν'' μόλις είδαν τα αποτελέσματά της αναρωτώμενοι τι έκαναν...

Πέρα απ' αυτό το παράδειγμα όμως, που αποδεικνύει το μέγεθος της ζημιάς το οποίο μπορεί να προκαλέσουν στην ανθρωπότητα οι θιασώτες της άποψης ''η επιστήμη για την επιστήμη'' και όχι για τον άνθρωπο, υπάρχουν αναρίθμητα άλλα που αποδεικνύουν ότι η απελευθερωμένη απ' τα δεσμά της ηθικής επιστημονική πρόοδος έχει αρνητικά αποτελέσματα για όσους την υιοθετούν.

Και τα αρνητικά έχουν να κάνουν με την αλλοτρίωση και τον εξανδραποδισμό των επιστημόνων, γιατί - πέραν του ότι τους μετατρέπει σε άβουλες μηχανές-θύματα της επιστημοσύνης τους - τους κάνει αλαζονικούς και επηρμένους, αδιάφορους για την αξία της ανθρώπινης ζωής.

''Ο άνθρωπος υποφέρει πρώτα απ' όλα απ' τον άνθρωπο'', είχε πει στον ''Καλιγούλα'' του ο Αλμπέρ Καμύ, ενώ ο Φρίντριχ Νίτσε είχε μιλήσει για τον ''Υπεράνθρωπο'' επιστήμονα που άρχισε να κινείται στην εποχή του (μέσα με τέλη 19ου αι) στον χώρο της δύναμης και όχι της ηθικής.

Την ίδια διαπίστωση έκανε έναν αιώνα αργότερα και ο δικός μας Νίκος Καζαντζάκης βλέποντας πόσο υπονομεύει το προγονικό μας ιδανικό, την αρετή, ο επιστημονικός αμοραλισμός, κοινώς η απανθρωπιά μερίδας επιστημόνων, που τον έκανε να μιλά για κυριαρχία του παραλογισμού:

- Κοιτάζω γύρω μου, κοιτάζω μέσα μου • η αρετή τρελάθηκε, η γεωμετρία τρελάθηκε, η ύλη τρελάθηκε..., έγραψε περιγράφοντας την εφιαλτική εικόνα του κόσμου μας, την εφιαλτική εικόνα της επιστήμης.

Της επιστήμης που, απομακρυνόμενη απ' την αρετή - μοιάζει περισσότερο με ''πανουργία'' (''πᾶσά τε  ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται'', Πλάτωνος Μενέξενος 246e-247b).

Αυτήν την ''πανουργία'' (με την έννοια της απανθρωπιάς) των επιστημόνων οι οποίοι στοχεύουν μόνο στην επιστημονική τους ανέλιξη και παρασύρονται πότε απ' τον κυνισμό του υλιστικού και αμοραλιστικού πνεύματος της εποχής μας και πότε από ρατσιστικά στερεότυπα, την βιώνουμε κατά κόρον στην εποχή μας.

Την βιώνουν - μεταξύ άλλων - και χιλιάδες ηλικιωμένοι ασθενείς ανά τον κόσμο, που πέφτουν θύματα γιατρών οι οποίοι δεν πιστεύουν στην μοναδικότητα και το ανεπανάληπτο του ανθρώπινου προσώπου. Και, καθώς δεν έχουν διαμορφώσει ηθική συνείδηση που να βασίζεται σε ανθρωπιστικές αξίες, παραβιάζουν τον Όρκο του Ιπποκράτη αψήφιστα σε βάρος των ηλικιωμένων αρρώστων τούς οποίους καλούνται να θεραπεύσουν.

Ενδεικτικό παράδειγμα που προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή για τις απάνθρωπες διαστάσεις που πήρε ήταν αυτό του Μαρτίου του 2020 στην μαστιζόμενη από τον covid 19 Ιταλία, όταν - με κυβερνητική οδηγία - οι γιατροί αποφάσισαν να μη δέχονται ηλικιωμένους ασθενείς με κορωνοϊό στα δημόσια νοσοκομεία αφήνοντάς τους να πεθάνουν αβοήθητοι δίνοντας προτεραιότητα σε νεότερους ασθενείς, λες και η ανθρώπινη ζωή μετριέται με τα χρόνια...

Την ασημαντότητα όμως της ανθρώπινης ζωής στα χέρια κυνικών γιατρών (οπαδών του ηλικιακού ρατσισμού ο οποίος τροφοδοτείται από προκαταλήψεις, στερεότυπα και πρακτικές... ανισότητας σε βάρος των ηλικιωμένων) την γνωρίσαμε προ ημερών και στη χώρα μας.

Και τη γνωρίσαμε όταν γίναμε μάρτυρες της απάνθρωπης συμπεριφοράς (στη διάρκεια ραδιοφωνικής συνέντευξης) - του καθηγητή Πνευμονολογίας και Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ Θεόδωρου Βασιλακόπουλου - απέναντι σε μια 80χρονη γυναίκα που φοβόταν να εμβολιαστεί.

- Η ακροάτριά σας τι φοβάται; Τις πολύ μακροχρόνιες συνέπειες του εμβολίου; Τι θα συμβεί μετά από 30 χρόνια; Μετά από 30 χρόνια πιθανόν δε θα συμβεί τίποτα στην ίδια... Το ρίσκο να εμβολιαστεί μια κυρία 80 ετών ποιο είναι; Δεν υπάρχει ρίσκο, δεν υφίσταται..., είπε με κυνισμό ο διακεκριμένος επιστήμονας υπονοώντας το τέλος της που πλησίαζε...

Είχε ξεχάσει, προφανώς, κάπου στο ράφι την προσήκουσα σοβαρότητα και ανθρωπιά του και για τον λόγο αυτό το θράσος και η ψυχρότητά του υπερέβη τα εσκαμμένα.

Εκφράσεις του τύπου ''Εδώ που τα λέμε, δεν θα ήταν λάθος να αλλάξει το DNA κάποιων συμπολιτών μας… Πλάκα κάνω'' και ''Όσοι φοβούνται να κάνουν το εμβόλιο να πάνε στον ψυχολόγο'' εξόργισαν σε τέτοιο βαθμό το κοινό που τις άκουσε, ώστε να το κάνει να αναρωτιέται για το αν επαρκούν οι πολυετείς σπουδές, τα πτυχία και οι τίτλοι, για να είναι κάποιος ''διακεκριμένος''.

Αν επαρκούν για να διδάσκει στην Ιατρική Σχολή και να αναλαμβάνει την ευθύνη της σωτηρίας ηλικιωμένων στις ΜΕΘ, τη στιγμή που εμφορείται από ρατσιστικά στερεότυπα και αντιμετωπίζει ως Θεός ή ως δικαστής τους ηλικιωμένους ασθενείς του.

Σε κάθε περίπτωση πάντως θα πρέπει να γνωρίζουν καλά οι χωρίς ιατρική ενσυναίσθηση επαγγελματίες του κλάδου Υγείας οι οποίοι κρατούν τις ζωές των ανθρώπων στα χέρια τους ότι η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής είναι δείγμα αθλιότητας, αντιδημοκρατισμού και συναισθηματικής ανανδρίας.

Δείγμα συνθηκολόγησης και όχι αντίστασης στα φασιστικά ηλικιακά στερεότυπα τα οποία υιοθετούν οι ''γιατροί της ντροπής'' παγκοσμίως. Οι γιατροί που μετρούν τη ζωή με γνώμονα την ηλικία. Μια στάση απάνθρωπη και απαράδεκτη για λειτουργούς της Υγείας, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον σεβασμό που έτρεφαν οι αρχαίοι Έλληνες προς την Τρίτη Ηλικία.

Την Τρίτη Ηλικία που την ταύτιζαν με τη φρόνηση και την σοφία και γι' αυτό θαύμαζαν τους ξωμάχους της ζωής θεωρώντας πολύτιμες τις εμπειρίες τους και ισοδύναμες με την ατομική αρετή και την κοινωνική αξία.