Τί επίδραση έχει πάνω μου η σκέψη, ότι οι σκεπτόμενοι τον πόλεμο, σαν λύση προβλημάτων, που ταλανίζουν τον κόσμο είναι και η σωστή μέθοδος θεραπείας του αναστατωμένου μου θυμικού»;

Υπάρχει εκεί στην Μέση Ανατολή μία διαμάχη. Όπως πάντα. Αλλά κι αν δεν υπήρχε έπρεπε να εφευρεθεί. Διότι εκεί είναι τέτοιο το μωσαϊκό των φυλών, των δοξασιών, των φυσικών πηγών πλούτου και ενός ψυχικού ντετερμινισμού, όπως άλλωστε προκύπτει από μία ασυνείδητη ενόρμηση ή επιθυμία, η οποία -ως γεγονός- δεν είναι ποτέ το αποτέλεσμα τυχαίων συμβάντων, ώστε όλα αυτά να κατοπτρίζουν φυσικές, πολιτικές και ηθικές προκλήσεις.

Οι Ισραηλινοί υποστηρίζουν, ότι η αναγκαιότης αυτής της διαμάχης υπηρετεί την διάσταση και μάλλον την πτυχή της υπάρξεώς των. Οι Ιρανοί βλέπουν τα πράγματα με ένα σύνθετο συναίσθημα, στηριζόμενο σε κάποιο ιστορικό μεγαλείο μιας κραταιάς αυτοκρατορίας στον χώρο της Δυτικής Ασίας σε συνδυασμό με την σύγχρονη πρόσμειξη στοιχείων αναγόντων σε περιφερειακή ισχύ. Κάτι σαν επιδραστική ισχύ μιας νέου τύπου δυναμικής προερχομένης από θερμουργούς και ριψοκίνδυνους μουλάδες και κάποιους υπαινικτικούς θιασώτες μιας επιθετικής θεολογίας. Δεν εξηγείται αλλιώς η Ιρανική προσπάθεια υπερεξοπλισμών με τον παραπληρωματικό πλεονασμό των πυρηνικών όπλων.

Οι γεωπολιτικοί, οι γεωστρατηγικοί και οι γεωοικονομικοί στοχαστές εστιάζουν το ενδιαφέρον τους σε εκτιμήσεις ενός τύπου ερωτηματικού, όπως: Είναι μία σύγκρουση τοπική; Είναι περιφερειακή; Μήπως είναι προεισαγωγή σε ένα πόλεμο γενικευμένο με επίρροια πλανητική; Με παρενέργειες πάνω στην ζωή ανυποψιάστων πολιτών; Πολιτών αμετόχων σε υψηλά διανοήματα του τύπου, ότι ο «χώρος» έχει σημασία για την παγκόσμια πολιτική τάξη πραγμάτων;

Διότι λένε αυτοί οι στοχαστές, ότι αν κλείσουν οι Ιρανοί τα στενά του Χορμούζ και του Μπαμπ ελ Μαντέμπ, τότε η οικουμενική γεωοικονομία κλονίζεται. Επειδή αποτελούν στρατηγικής σημασίας θαλάσσιες οδούς. Επειδή αυτή η δυνατότητα του Ιράν να τα απειλήσει ή να τα διακόψει μπορεί να έχει καταλυτικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία και μάλιστα στον ενεργειακό τομέα. Αυτοί οι ειδικοί αναλυτές ανησυχούν (για λογαριασμό τίνος;), ότι εκτός των θαλασσίων οδών υπάρχουν αρκετά άλλα στρατηγικά ατού που μπορεί να χρησιμοποιήσει το Ιράν σε περίπτωση κλιμακώσεως ή πιέσεως από τον όποιο δυνητικό Δυτικό και επειγόντως συγκροτούμενο συνασπισμό. Ατού, όπως: Το Ιράν ήδη έχει επενδύσει στρατηγικά σε δίκτυα σιιτικών ομάδων (Proxy Forces) σε όλη τη Μέση Ανατολή, που λειτουργούν ως μοχλοί πιέσεως ή και αποσταθεροποιήσεως: Χεζμπολάχ στον Λίβανο. Χούθι στην Υεμένη. Σιιτικές πολιτοφυλακές στο Ιράκ. Αλ-Χασντ αλ-Σαάμπι και Καταϊμπ Χεζμπολάχ. Συριακές φιλοϊρανικές ομάδες. Αυτοί οι πληρεξούσιοι μπορούν να απειλήσουν ζωτικές αμερικανικές βάσεις ή να πλήξουν πετρελαϊκές υποδομές αντιπάλων, δημιουργώντας πίεση χωρίς άμεση εμπλοκή του ίδιου του Ιράν.

Το Ιράν διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα και πιο εξελιγμένα πυραυλικά προγράμματα στη Μέση Ανατολή. Περιλαμβάνει: Βαλλιστικούς πυραύλους (π.χ. Shahab, Fateh-110, Khorramshahr). πυραύλους cruise. Προηγμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones) ικανά για πλήγματα μεγάλης ακρίβειας. Αυτό το οπλοστάσιο μπορεί να απειλήσει: Ισραηλινές και Σαουδαραβικές υποδομές. Βάσεις των ΗΠΑ στην περιοχή. Εμπορικές οδούς, συμπεριλαμβανομένων πετρελαιοφόρων. Ένας αριθμός εξ αυτών έχει εξουδετερωθεί από Ισραηλινές προσβολές πλην το αποθεματικό είναι μεγάλο και στην διάθεση της όποιας νέας διοικήσεως (η διοίκηση μπορεί να φονεύεται από προσβολές ακριβείας αλλά σύμφωνα με την αρχή της Λερναίας Ύδρας εξακολουθεί και υπάρχει σφριγηλή, αποφασιστική και εμμένουσα στον σκοπό της ιδέας ολικής καταστροφής του Ισραήλ.

Πλέον αυτών το Ιράν έχει αναπτύξει ικανότητες κυβερνοπολέμου μέσω ομάδων όπως οι APT33, APT34 (OilRig), και άλλες, διακεκριμένων δυνατοτήτων, όπως: Διεισδύσεως σε ενεργειακές και στρατιωτικές υποδομές. Επιθέσεων DDoS ή δολιοφθορών (cyber-sabotage). Διασποράς παραπληροφορήσεως.

Παρά το γεγονός των επιβληθεισών κυρώσεων, το Ιράν εξακολουθεί να εξάγει πετρέλαιο κυρίως στην Κίνα και σε άλλες χώρες μέσω "φαιών" (και ο νοών νοείτω) καναλιών. Και προς ώρας μπορεί: Να αυξήσει ή να διακόψει παράνομες ροές για να επηρεάσει την προσφορά. Να απειλήσει με επιθέσεις ή δολιοφθορές σε αγωγούς άλλων κρατών (π.χ. Σαουδική Αραβία ή ΗΑΕ). Να ενισχύσει στρατηγικές σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα ώστε να αμβλύνει τις επιπτώσεις των δυτικών κυρώσεων.

Η γεωγραφία του Ιράν το καθιστά "χώρα-κλειδί": Συνορεύει με τον Καύκασο, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν. Έχει πρόσβαση στον Περσικό Κόλπο και στην Κασπία. Παίζει ρόλο στον διάδρομο Νότου-Βορρά (International North-South Transport Corridor – INSTC), ο οποίος ενδιαφέρει τη Ρωσία και την Ινδία ως εναλλακτική στον Σουέζ. Με όρους Mackinder και Nicholas Spykman το Ιράν είναι γεωγραφικά κατανεμημένο στην Heartland κατά το Βόρειο τμήμα του και στην Rimland κατά το Νότιο.

Το Ιράν παρουσιάζεται ως "προστάτης" του σιιτικού Ισλάμ και αντιτίθεται στην "ηγεμονία" των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Αυτό του δίνει ιδεολογική επιρροή: Σε σιιτικές κοινότητες σε όλη τη Μ. Ανατολή. Ως πηγή αντιδυτικής ρητορικής σε ομάδες με παρόμοια πολιτική κατεύθυνση.

Με άλλα λόγια το Ιράν έχει ένα πολυεπίπεδο οπλοστάσιο στρατηγικών εργαλείων: από στενά και πυραύλους, μέχρι proxies, ενεργειακό εκβιασμό, και κυβερνοεπιθέσεις. Αν πιεστεί στα άκρα -είτε λόγω σύγκρουσης με το Ισραήλ, είτε λόγω άμεσης εμπλοκής των ΗΠΑ και άλλων «ενδιαφερομένων»- μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιονδήποτε από αυτούς τους μοχλούς.

Συνεπώς, ο πόλεμος μπορεί να αρχίζει εύκολα, όταν το θυμικό κατακαλύπτει την ήρεμη γεωπολιτική στάθμιση πραγμάτων αλλά δύσκολα τελειώνει. Με διευρυνομένη την δυστυχία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου. Οι μόνοι πανευτυχείς είναι οι σχεδιαστές, οι κατασκευαστές, οι έμποροι οπλικών συστημάτων και οι λοιποί παραπλεύρως εμπλεκόμενοι. Συνειρμικά να μη παραλείψουμε και ενίους πολιτικούς. Αυτούς τους αποδεχομένους ασμένως την αναλογούσα αυτοίς εκάστοτε προμήθεια (θρηνητική σκέψη του Έλληνα φουκαρά).

Σκέπτομαι αν μπορεί ένας πόλεμος σαν κι αυτόν να μηκυνθεί μέχρις εσχάτων; Θα μπορούσε. Πότε; Όταν οι στρατηγικές γενικεύσεις γίνουν πιο τολμηρές. Όταν οι πολιτικές διατυπώσεις γίνουν πιο αινιγματικές. Όταν δεν θα υπάρξουν ηθικές επιφυλάξεις και λοιπές διπλωματικές αποχρώσεις. Όταν παραμεριστούν οι σκέψεις για μεταμέλειες. Όταν οι αρχές στρατηγικής επιμένουν άκαμπτες.

Εγώ ο φουκαράς δεν καταλαβαίνω το μέγεθος της στρατηγικής του ελεγχομένου χάους που έχει επιτύχει η Mossad εντός του Ιρανικού εδάφους. Πώς το συναίσθημα της στρατιωτικής επιβολής καθορίζει την φύση της σχέσεως εκτελεστού στρατού, συναινούντος λαού και αποφασιζούσης κυβερνήσεως. Δεν πολυκαταλαβαίνω το γεγονός, ότι η τεχνολογία έχει τόσο φονικό ρόλο στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Φοβάμαι ακόμη και να σκεφθώ μήπως η σκέψη μου αναγιγνώσκεται από τα τεχνολογικά επιτεύγματα με αποτέλεσμα να θίξει τους προαγωγούς της τεχνολογίας και με καταδώσουν στους big brothers.

Μπορώ ωστόσο να σκεφθώ, ότι το συμφέρον του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και άλλων «κυριάρχων» κρατών είναι επικεντρωμένο σε διαρκή αναζήτηση οδών αρπαγής ευκαιριών.

Και η πατρίδα μου; Ατυχώς η πατρίδα μου ουδέποτε είχε λόγον με βροντερή απήχηση. Σε ό,τι δήποτε συμβαίνει στην υφήλιο. Μόνον τότε, στην εποχή των Ελληνο-περσικών πολέμων στον Μαραθώνα και στην Σαλαμίνα όπου η πατρίδα μου προστάτευσε την τότε ασήμαντη Δύση από τον Περσικό επιθετισμό.

Σήμερα τρέμω με την ιδέα του, ότι θα μειωθεί ο τουρισμός στην χώρα μου ένεκα του διδακτικού φαινομένου, που λέει: «πέταξε μία πεταλούδα στον Αμαζόνιο και ο πλαταγισμός των φτερών της προκάλεσε σεισμό στην Κίνα». Αλλά το κύριο πρόβλημα δεν ανιχνεύεται στα εξωτερικά ερεθίσματα. Είναι εδώ. Οι ελλοχεύοντες κίνδυνοι είναι εδώ! Είναι όλος ο ισλαμοδίαιτος, ο ισλαμιστολάγνος, ο ισλαμοεξαρτώμενος. Είναι αυτός ο λαθραίως εισελθών παράγων, ο οποίος είναι ανεξέλεγκτος και δυνητικός εκτελεστής ξένων σχεδιάσεων εις βάρος ζωτικών ελληνικών στόχων. Όπως ένας επί του πεδίου δρων χειριστής συστημάτων drones με αποστολές μοντέλου Ουκρανών στο βάθος της Ρωσικής επικρατείας και ταυτοσήμως με αποστολές Ισραηλινών καταδρομέων και πρακτόρων εντός Ιρανικού εδάφους. Αλλά ο κύριος εχθρός της Ελλάδος είμαι εγώ, διότι έχω επιδείξει ασυγχώρητο βαθμό ανεκτικότητος σ’αυτά που καθημερινά με καταιγίζουν οι «υπεύθυνοι», ότι δηλαδή οι μουσουλμάνοι θα λύσουν το δικό μας δημογραφικό πρόβλημα.

Και διερωτώμαι: «Ρε φουκαρά, είσαι σίγουρος, ότι η Κυβέρνηση ενδιαφέρεται ειλικρινά για το ομόφυλον, το ομόδοξον, το ομόφρονον; Ότι ακολουθεί τα απαιτούμενα των γεωπολιτικών περιστάσεων; Ότι θα μπορούσε να παίξει ένα ουσιώδη ρόλο σε μία διαμάχη που εγγίζει και την δική μας ασφάλεια; Ότι κινείται με πυξίδα το εθνικό συμφέρον; Τελικά αισθάνεσαι ασφαλής στο σπίτι σου; Στην χώρα σου; Στην Πατρίδα σου»;