Την εκτίμηση ότι ΑΝ ο Κώστας Καραμανλής δεν έκανε την λανθασμένη επιλογή - στον κυβερνητικό ανασχηματισμό του 2006 - να θέσει επικεφαλής του ΥΠΕΞ την Ντόρα Μπακογιάννη (της πολιτικής ''Σχολής του κατευνασμού'' του Κώστα Σημίτη, που συγχρωτίζεται με πρώην Ανανιστές, φιλότουρκους ''προοδευτικούς'' και φιλοσκοπιανούς νεοφιλελεύθερους υπό την σκέπη του ΕΛΙΑΜΕΠ), θα αποφεύγαμε το ''ενός κακού μύρια έπονται'' σε επίπεδο υπουργείου Εξωτερικών, την είχα γνωστοποιήσει έγκαιρα σε παλαιότερα άρθρα μου γύρω από το ''Μακεδονικό''.

Ωστόσο πάντα κρατούσα μέσα μου μια μικρή επιφύλαξη, κάτι σαν αμυδρή ελπίδα - όχι δικαίωσης - αλλά διάψευσης των εκτιμήσεών μου, γιατί το θέμα δεν ήταν κομματικό, αλλά εθνικό. Και, ως εκ τούτου, θα ήταν πολύ επιπόλαιο εκ μέρους μου να καταλήξω σε συμπεράσματα τύπου ''κακά πολλά την πατρίδα ειργάζετο'' η εν λόγω πολιτικός, για να παραφράσω τα λόγια του Ρωμαίου ''Σοφιστή'' συγγραφέα Κλαύδιου Αιλιανού στην ''Ποικίλη Ιστορία'' του.

Φευ!.. Άδικος κόπος, γιατί - αντί να με διαψεύδει η Ντόρα - φρόντιζε πάντα να με επιβεβαιώνει με τις ''ασόβαρες'' εκτιμήσεις της σε θέματα υπουργείου Εξωτερικών και τις ακόμα πιο ''ασόβαρες'' ενέργειές της, οι οποίες - ναι μεν - ωθούνταν από κομματικά και ιδεολογικοπολιτικά κίνητρα, πλην όμως είχαν αντίκτυπο στην πολιτική μας ζωή και, εξ αντανακλάσεως, στην εθνική μας πορεία.

Ο αντίκτυπος βέβαια των παρεμβάσεών της στην πολιτική μας ζωή έχει ήδη συντελεστεί φτάνοντας στην κορύφωσή του το 2014 (επίσπευση πτώσης του Αντώνη Σαμαρά απ' την πρωθυπουργία μετά από ενεργοποίηση του μηχανισμού της στο κόμμα και σειρά επαφών της με τον αρχηγό της τότε Αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα). Ωστόσο ο αντίκτυπος της επιρροής της Ντόρας Μπακογιάννη στα εθνικά θέματα συνεχίζεται, με ''στρωμένο χαλί'' γι' αυτήν την... Βουκουρεστειάδα.

Η τελευταία αιχμή μου δεν έχει να κάνει ασφαλώς με αμφισβήτηση των επιτυχημένων πράγματι ενεργειών του Κώστα Καραμανλή το 2008 στο Βουκουρέστι, όταν - σε χρόνο ρεκόρ - ενημέρωσε τη διεθνή κοινότητα και προάσπισε τα εθνικά μας δίκαια αποτρέποντας την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ με το όνομα ''ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ''.

Κι αυτό την ώρα που όλα έδειχναν (μετά και την φιλοσκοπιανή παρέμβαση του Προέδρου Τζορτζ Μπους του νεότερου) ότι θα ήταν θαύμα να μεταβάλει ο Κώστας Καραμανλής την χαμένη υπόθεση του ονοματολογικού και να υψώσει τείχος αποτροπής στην είσοδο των ψευτομακεδόνων ως ''Μακεδόνων'' στην Βορειοατλαντική Συμμαχία.

Η τελευταία αιχμή μου υπό τον ειρωνικό χαρακτηρισμό ''Βουκουρεστειάδα'' έχει να κάνει με το γεγονός ότι υψώθηκαν επί σκοπού υπέρ το δέον οι φωνές της νίκης στο Βουκουρέστι το 2008 από τους τότε κυβερνητικούς και τα φίλα προσκείμενα σε αυτούς ΜΜΕ, για να σκεπαστεί η πρότερη μοιραία κίνηση της ΥΠΕΞ μας (με πρωθυπουργική έγκριση) να προβεί στο άνοιγμα της Κερκόπορτας για την Μακεδονία, την οποία ορθάνοιξαν δέκα χρόνια αργότερα οι εθνομηδενιστές του ΣΥΡΙΖΑ πατώντας στο κεκτημένο της διπλής ονομασίας.

Πατώντας σε αυτό που τους είχαν εξασφαλίσει οι πολιτικοί τους αντίπαλοι απ' το 2008, όταν - μετά από πρωτοβουλία της Ντόρας Μπακογιάννη - η Ελλάδα αιτήθηκε στον ΟΗΕ την ανάκληση της εθνικά περήφανης ελληνικής θέσης του 1992 (η οποία - πέρα από την υπογραφή του πρωθυπουργού πατέρα της και των άλλων πολιτικών αρχηγών εκείνης της εποχής - έφερε την υπογραφή του τότε ΠτΔ Κωνσταντίνου Καραμανλή και ήταν κατηγορηματικά αντίθετη στην παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς) με την νέα, υποχωρητική θέση της η οποία μιλούσε για διπλή ονομασία, συμπεριλαμβανομένου του ονόματος της Μακεδονίας μετά από γεωγραφικό προσδιορισμό...

Ήταν μια ''πισώπλατη μαχαιριά'' για την Μακεδονία εκείνη η ανιστόρητη κυβερνητική πράξη του 2008. Ένα ιστορικό ατόπημα που ισοδυναμούσε με ''έγκλημα καθοσιώσεως'' και έγινε - όπως απέδειξε η συνέχεια - εφαλτήριο για να προχωρήσει ο Αλέξης Τσίπρας τον Ιούνιο του '18 - με προφυλαγμένα τα νώτα του από τους ίδιους τους πολιτικούς του αντιπάλους (ΝΔ) - στην επονείδιστη ''συμφωνία των Πρεσπών'' (2018).

Τι θέλω να πω μ' αυτό; Ότι, δυστυχώς, η πορεία στο Σκοπιανό ήταν προδιαγεγραμμένο να αποβεί μοιραία σε βάρος μας και υπέρ των Σκοπίων όχι μόνο με υπαιτιότητα των ξένων προστατών τους (βλ. Γερμανία, κυρίως), που μας πίεσαν αφόρητα να υπογράψουμε την ''καταδίκη'' της Μακεδονίας μας, αλλά και της τότε κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ) και της Αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΝΔ).

Θέλω να πω, ουσιαστικά, ότι - όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια -ήταν προσχηματική η αρνητική στάση των βουλευτών της ΝΔ προ των εκλογών του Ιουλίου του '19 στην λιμνιαία ''συμφωνία''. Όπως προσχηματική και άκρως ψηφοθηρική ήταν η συμμετοχή πολλών εξ αυτών στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία, αφού οι Πρέσπες βόλεψαν τους μετέπειτα κυβερνώντες απίστευτα, γιατί δε θα τολμούσαν να υπογράψουν κάτι παρόμοιο στη θέση τους ως ''πατριώτες''...

Θράκη sos! Εκτός ορίων το θράσος του Τούρκου ΥΦΥΠΕΞ

Έτσι εξηγείται γιατί ''άμα τη αναλήψει των καθηκόντων τους'' - όπως λένε κι οι καθαρευουσιάνοι - υποδέχθηκαν μετά βαΐων και κλάδων την ''εθνικά ασύμφορη'', κατά προεκλογικό Μητσοτάκη, ''συμφωνία'' κάνοντας κυβιστήσεις αφερεγγυότητας και διασκεδάζοντας τις ''μασημένες'' τεχνηέντως προεκλογικές υποσχέσεις.

Έτσι εξηγείται γιατί ανακάλεσαν αυθωρεί και παραχρήμα τα περί ''εθνικά ασύμφορης'' - κατά προεκλογικό Μητσοτάκη - ''συμφωνίας'' και διατυμπάνισαν την πίστη τους σε αυτήν διεθνώς (βλ. πρώτη επίσκεψη νεοεκλεγέντα πρωθυπουργού στο Βερολίνο).

Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι όχι μόνο δεν κούνησαν το μικρό τους δαχτυλάκι - μετά την εκλογή τους το '19- για να αποσυρθούν τουλάχιστον απ' την επονείδιστη ''συμφωνία'' τα πρόσθετα δώρα στους Σκοπιανούς εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ (αναγνώριση ''μακεδονικής'' γλώσσας και εθνότητας), αλλά επαναβεβαίωσαν μέχρι και πρόσφατα - δια στόματος της πρωθυπουργικής αδελφής - ότι:

- ...Η συμφωνία των Πρεσπών θα τιμηθεί στην Ελληνική Βουλή (με την ψήφιση των τριών ''Μνημονίων'' που καθυστέρησαν απ' τον Σεπτέμβριο του '20), ''γιατί η χώρα έχει συνέχεια και σοβαρότητα...''

Με στόχο τη διαφύλαξη αυτής της σοβαρότητας, προφανώς, ο πρωθυπουργός αδελφός της - αντί για υπουργείο - της έδωσε το '19 ρόλο... ελεύθερου σκοπευτή στην κυβέρνηση. Είχε προφανώς τους λόγους του και δεν το έκανε για λόγους απόρριψης του Νεποτισμού, όπως διεφάνη.

Έκρινε καθαρά πως θα είναι ωφελιμότερο να μείνει εκτός της κυβέρνησης η Ντόρα Μπακογιάννη, για να λειτουργεί ως ''από μηχανής θεός'' περιοδικά και δεν έπεσε έξω. Γιατί έκτοτε η βουλευτής Χανίων εκπροσωπεί την κυβέρνηση στα Μέσα Επικοινωνίας ως να ήταν λαγός της, με στόχο να προετοιμάσει τους Έλληνες για ''εθνικά ευαίσθητες'' κυβερνητικές αποφάσεις, που θα ακολουθήσουν. Αποφάσεις που έρχονται σε αντίθεση με το εθνικό αισθητήριο του λαού και την επιθυμία του...

Αρκεί να θυμηθούμε το ρηθέν απ' την πρώην ΥΠΕΞ μας ότι ''μπορεί να χάσουμε το Καστελόριζο στη Χάγη, αλλά θα κατοχυρώσουμε τα δικαιώματα μεγάλων νησιών, όπως η Ρόδος ή η Λέρος'' (Ιανουάριος του '20). Ή τις κατά καιρούς... ''προοδευτικές'' παρεμβάσεις της υπέρ της ενσωμάτωσης και αφομοίωσης των μεταναστών στα χωριά της Κρήτης, για να πυκνώσουν τον πληθυσμό (λύση υπογεννητικότητας που αψηφά τον κίνδυνο αφελληνισμού των κατοίκων λόγω των επιγαμιών) και να βοηθάνε τους λίγους κατοίκους στη συγκομιδή των ελιών τους (Απρίλιος-Ιούνιος 2020).

Για να μην ανατρέξω στο '18, όπου - κατά τη διάρκεια συζήτησης ερώτησης που είχε υποβάλει η π. υπουργός Εξωτερικών στον τότε ΥΠΕΞ του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Κοτζιά (1η Μαρτίου του έτους) - ανέδειξε την άγνοιά της σε θέματα ελληνοαλβανικών σχέσεων και έκανε την πρωτοφανή δήλωση ότι ''το Ελληνικό Κοινοβούλιο λειτουργεί με τρόπο υποδεέστερο από το αλβανικό''...

Με βάση όλα τα παραπάνω, στα οποία πρέπει να προσθέσω τις πολυπολιτισμικές ''ευαισθησίες'' και υποδείξεις της ''on-air'' προς τον πρωθυπουργό αδελφό της, τις εσωκομματικές παρεμβάσεις της μέσω δικών της μηχανισμών στο κόμμα και τα παράπονα που ακούγονται κατά καιρούς από χριστιανούς και ελληνόφρονες μουσουλμάνους της μειονότητας Θράκης ότι η Ντόρα Μπακογιάννη τείνει ευήκοκο ους στους τουρκόφρονες περισσότερο απ' ό,τι σ' αυτούς ως επικεφαλής της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για την Θράκη, οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι:

- Μια χώρα ''έχει συνέχεια και σοβαρότητα'', όταν οι πρώην και νυν υπουργοί Εξωτερικών της θέτουν υπεράνω των κομματικών τους φιλοδοξιών και των πολιτικών ιδεοληψιών τους τα εθνικά της συμφέροντα και έχουν τη διορατικότητα και τη σοβαρότητα να εκτιμούν τους ελλοχεύοντες μακροπρόθεσμα εθνικούς κινδύνους γι' αυτήν....