Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) έδωσε για πρώτη φορά συστάσεις για τη βελτίωση της πρόληψης, της διάγνωσης και της αντιμετώπισης της υπογονιμότητας, η οποία επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με το 

«Ένας άνθρωπος στους έξι παγκοσμίως θα αντιμετωπίσει υπογονιμότητα στη διάρκεια της ζωής του. Το πρόβλημα επηρεάζει άτομα και ζευγάρια σε όλες τις περιοχές και ανεξαρτήτως επιπέδου εισοδημάτων και παρά ταύτα η πρόσβαση σε ασφαλή και οικονομικά προσιτή θεραπεία παραμένει εξαιρετικά άνιση», δήλωσε στους δημοσιογράφους η δρ Πασκάλ Αλοτέι διευθύντρια του τμήματος Σεξουαλικής και Αναπαραγωγικής Υγείας στον ΠΟΥ.

Το ζήτημα της «υπογονιμότητας έχει παραμεληθεί για πάρα πολύ καιρό. Οι χώρες, οι γιατροί και οι ενώσεις ασθενών ζητούν σαφείς οδηγίες. Αυτός ο οδηγός προσφέρει, επομένως, ένα ενιαίο, βασισμένο σε τεκμηριωμένα στοιχεία πλαίσιο για να διασφαλιστεί ότι η φροντίδα γονιμότητας είναι ασφαλής, αποτελεσματική και προσβάσιμη σε όλους όσοι τη χρειάζονται», πρόσθεσε η ίδια.

Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, η υπογονιμότητα είναι μια πάθηση του ανδρικού ή του γυναικείου αναπαραγωγικού συστήματος, που ορίζεται ως η αδυναμία επίτευξης εγκυμοσύνης μετά από 12 ή περισσότερους μήνες τακτικής, χωρίς προφυλάξεις σεξουαλικής επαφής. Αυτή η κατάσταση μπορεί να οδηγήσει σε σημαντική δυσφορία, στιγματισμό από την κοινωνία και οικονομικές δυσκολίες.

Σε πολλές χώρες οι εξετάσεις και η θεραπεία της υπογονιμότητας βαρύνουν σε μεγάλο βαθμό τους ασθενείς, με αποτέλεσμα συχνά «καταστροφικές» οικονομικές δαπάνες: «Σε ορισμένες περιπτώσεις, ένας μόνο κύκλος εξωσωματικής γονιμοποίησης (IVF) μπορεί να έχει διπλάσιο κόστος από το μέσο ετήσιο εισόδημα ενός νοικοκυριού», εξήγησε ο ΠΟΥ.

Για τον λόγο αυτόν ο ΠΟΥ έδωσε στη δημοσιότητα 40 συστάσεις που υποστηρίζουν την ένταξη των θεραπειών για την υπογονιμότητα στις εθνικές στρατηγικές υγείας, με στόχο να γίνουν πιο ασφαλείς, πιο δίκαιες και περισσότερο οικονομικά προσιτές. Επίσης, σκιαγραφεί κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με τα βήματα για την αποτελεσματική κλινική διαχείριση της υπογονιμότητας, τόσο όσον αφορά τη διάγνωση όσο και τη θεραπεία.

Συνιστά επίσης να αυξηθούν οι επενδύσεις στην πρόληψη και παράλληλα η αντιμετώπιση των κύριων παραγόντων κινδύνου για την υπογονιμότητα, κυρίως οι σεξουαλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες για τις οποίες δεν έχει γίνει θεραπεία και το κάπνισμα.