Τόλμησε ο Τσίπρας να τσιτάρει στο διάγγελμά του Γιώργο Σεφέρη. Δεν ξέρουν, βέβαια, αυτός κι οι συμβουλατόροι του, ότι ο Σεφέρης έχει ασχοληθεί πολύ με τον τύπο του Τσίπρα – και μάλιστα καθόλου “ποιητικά”. Διότι, ως διπλωματικός υπάλληλος, ο νομπελίστας ποιητής έζησε αυτό που περιγράφει ως «τέλεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, εξευτελισμό, θεομπαιχτισμό του πολιτικού μας κόσμου».
Τον έχει περιγράψει τσουχτερά τον Τσίπρα και το σινάφι του ο ΓΣ. Διαβάζο υμε και ο νους μας τρέχει στο σημερινό τσούρμο που μας κυβερνά: «Μωροφιλόδοξοι, βλάκες, άνθρωποι που ήταν κίτρινοι από το φόβο τους όταν πήγαινε να ξεσπάσει η καταιγίδα, κάνουν τον παλικαρά, και κορδώνουνται, και θέλουν να βρίσκουνται ολοένα στο προσκήνιο, τώρα που άλλοι πολεμούν και τους προστατεύουν» (Μέρες Δ΄, σ.14).
Ο Τσίπρας είναι ζωντανός στις σελίδες που γράφει ο Σεφέρης στις αρχές του Β’ ΠΠ. Είναι εκεί, λες και τον σκιαγραφεί η περιγραφή του Τσουδερού, «χαμένος στο οφίκιό του, σα να του φόρεσαν ξαφνικά ένα φράκο υπέρογκα μεγάλο, ανήξερος από τους μανταρινισμούς της διπλωματίας… καμία περιέργεια, έστω και για το γούστο, να γνωρίσει τι ανθρώπους έχει μαζί του» (σ.28). Είναι εκεί και «ρητορεύει σα μεθυσμένος» (σ.237) όπως γράφει ο Σεφέρης για τον Παπανδρέου.
Τους έχει δει ο ποιητής τους απατεώνες των λαών. Γιαυτό είναι ποιητής, διότι βλέπει αυτό που οι άλλοι χάνουν, ή λοιδορούν. Γιατί νιώθει πως «είναι φρίκη να σκέπτεται κανείς με πόση επιπολαιότητα κρίνουνται τα πιο σπουδαία εθνικά μας ζητήματα» (σ.238). Γιατί αντιλαμβάνεται πως «η ανικανότητα και η μυωπία των ανθρώπων που μας κυβερνούν έχει μια διαλυτική δύναμη που δεν θα το πίστευα πως είναι τόσο μεγάλη» (σ.239).
Τον έχει δει ο Σεφέρης τον Τσίπρα και τον έχει περιγράψει όταν δίνει «ένα μότο για τον Τσουδερό: ΄διάλυε για να κυβερνάς΄. Το όπλο του είναι η αποσύνθεση. Κάθε του πράξη μυρίζει πτωμαϊνη» (σ.118).
Τον βλέπει μπροστά του ο Σεφέρης τον θίασο των συριζαίων και των εθελόδουλών τους όταν γράφει «λείπουν οι χρήσιμοι άνθρωποι. Οι βλαβεροί είναι πολλοί: οι μεταπράτες, οι λαγουμιτζήδες, οι εγωμανείς, οι σχοινοβάτες, οι προπέτασμα-της-φλυαρίας, οι σακάτηδες, οι αφήστε-με-ήσυχο, οι παράσιτοι, τόσοι άλλοι» (Μέρες Δ’, σ.250).
Όπως και με την προφητική του δήλωση εναντίον της χούντας, ο Σεφέρης, που ξεκαθαρίζει «δεν κάνω πολιτική ως υπάλληλος αλλά είμαι –οι πεποιθήσεις μου είναι- φιλελεύθερες και δημοκρατικές», βλέπει μπροστά και προειδοποιεί: «Δεν μπορεί να γίνει τίποτε αν δεν πάρουμε ένα δυνατό καθαρτικό αλήθειας. Το ψέμα από όλες τις μεριές είναι ένας τρομαχτικός βραχνάς επάνω μας και μας γαγγραινιάζει» (σ.224).
Τον έχει δει καθαρά ο ποιητής τον Τσίπρα του μέλλοντός μας, όπως και τον κόσμο μέσα στον οποίο αυτός θα σταδιοδρομήσει. «Η Ευρώπη έγινε ένα μαντρί από λύκους που ασελγούσαν και πρόβατα πανικόβλητα» (σ.81). Ξέρει, όμως, ότι ο αξιοπρεπής άνθρωπος δεν δικαιούται να το βάζει κάτω. Ακόμα κι όταν χρειάζεται να λερώνει τα χέρια του.
«Η πολιτική είναι όπως το πορνείο, πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας με τις περιστάσεις της στιγμής» (σ.81), ξεκαθαρίζει ο ποιητής και δίνει σήμα και τόνο:
Ξεσκίστε τις σάρκες των συμμοριτών-καταληψιών του ήθους, του τρόπου, της ζωής, της τιμής, του φωτός και της γλώσσας μας που «είναι κιόλας για καρπάζωμα» (σ.86), τελειώστε τις «διάφορες τσούλες της πολιτικής» (σ.178), τις «ανθρώπινες χαλκομανίες που λέγονται άρχοντές μας» (σ.117), το «κουβάρι από σκουλήκια» (σ.131), τα «πολιτικατζήδικα τερτίπια, μικρά και τριμμένα» (σ.143), ακυρώστε τους σφετεριστές των ποιητών μας.
– Οι σελίδες αναφέρονται στην έκδοση Γ. Σεφέρης, Πολιτικό Ημερολόγιο Α΄1935-1944, Ίκαρος, Αθήνα 1992
