Μήπως οι αρχαίοι Ευρωπαίοι θαλασσοπόροι διέπλευσαν τον μεγάλο ωκεανό, που ο Στράβωνας στα «Γεωγραφικά» τόνιζε ότι «δε μπορούσε κανένας να πλεύσει σ’ αυτόν, επειδή είναι αχανής κι έρημος», για να φτάσουν στις Δυτικές Ινδίες ή αλλιώς, στις ακτές της Αμερικής;

Οι αρχαίοι Έλληνες αστρονόμοι, γεωγράφοι και στοχαστές πίστευαν ότι η Ινδία και η Δυτική Αφρική δεν απείχαν πολύ και ότι μπορούσε κανείς να φτάσει στην Ινδία πλέοντας προς τα δυτικά. Τούτο το τόνιζε ιδιαίτερα ο Αριστοτέλης, επειδή διαπίστωσε ότι υπήρχαν ελέφαντες και στην Αφρική, αλλά και στην Ινδία. Στο έργο του «Φυσικά» ανέπτυξε τον προβληματισμό για το εάν ο κατοικημένος κόσμος παρουσίαζε μια συνέχεια από την ανατολή στη δύση, με μια ζώνη πλάτους που περνούσε από την Ιβηρία (Ισπανία) προς την Ινδία.

Ο Ερατοσθένης στη «Γεωγραφία» του επέκτεινε (φανταστικώς για τα σημερινά δεδομένα) την ευρασιατική ήπειρο προς τα ανατολικά, σχεδόν κατά τα δύο τρίτα του βορείου ημισφαιρίου από την Ιβηρία στην Ινδία και χαρακτήριζε το μήκος της διπλό ως προς το πλάτος από τη Θούλη της Ισλανδίας μέχρι την Αιθιοπία. Ο Ερατοσθένης σημείωνε: «Αν δε μας εμπόδιζε το αχανές του Ατλαντικού Ωκεανού, θα μπορούσαμε να πλεύσουμε από την Ιβηρία στην Ινδία κατά μήκος του ίδιου παράλληλου, πάνω στο υπόλοιπο του κύκλου».

Επιπρόσθετα, ο Ρωμαίος φιλόσοφος και δραματικός συγγραφέας, Σενέκας, πίστευε ότι η Ισπανία και η Ινδία απείχαν μονάχα λίγες ημέρες και προφήτευε ότι στους επόμενους αιώνες «όταν ο ωκεανός αποκτήσει τη γαλήνη του, μια απέραντη χώρα και νέοι κόσμοι θα φανούν, που θα αντικαταστήσουν την απώτατη Θούλη, σαν άκρη του κόσμου».

Όλες αυτές οι αναφορές μας παρέχουν μιαν ιδέα για την πεποίθηση που επικρατούσε στους αρχαίους ότι ενδέχεται να υπάρχει μια ήπειρος μακριά και δυτικά από την Ευρώπη, που θα έπρεπε να ανακαλυφθεί μια μέρα. Η ανακάλυψη αυτή έγινε τελικά πραγματικότητα τον 15ο αιώνα.

Με βάση ορισμένους παραλληλισμούς σε τοπωνύμια, καθώς επίσης και στην πολιτιστική εξέλιξη, υπάρχουν μερικοί συγγραφείς που υποθέτουν ότι προϋπήρξε επαφή με το δυτικό ημισφαίριο πριν ακόμη από τον Χριστόφορο Κολόμβο.

Η φανταστική αυτή θεωρία δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από τον Γάλλο αββά Theophile Moreux, που ήταν μαθηματικός, αστρονόμος και διευθυντής του Αστεροσκοπείου του Bourges, στο βιβλίο του με τίτλο «Η μυστηριώδης επιστήμη των Φαραώ», που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1923.

Στο βιβλίο αυτό γράφει για κάποιον Μουσταφά Ιμπραήμ Μπέη, που ισχυριζόταν ότι ορισμένα αμερικανικά γεωγραφικά ονόματα, όπως «Μισισιπής», που σημαίνει «πατέρας των νερών», έχουν την ίδια σημασία με ανάλογα ονόματα στην Αίγυπτο, όπως ο «πατέρας Νείλος».

Έγραφε, επίσης και για τις κολοσσιαίες κόλουρες πυραμίδες του Μεξικού (Κόλουρη ονομάζεται η πυραμίδα που σχηματίζεται, αν ένα επίπεδο παράλληλο προς τη βάση της, τμήσει τις παράπλευρες επιφάνειές της), που εμφάνιζαν μεγάλες ομοιότητες με εκείνες της Αιγύπτου. Ο Theophile Moreux ασχολήθηκε ιδιαίτερα και με την τετραγωνική πυραμίδα Τσιτσέν Ιτζά στο Γιουκατάν, που είχε ύψος 25 μέτρα.

Επειδή ο Ραμσής ο Α΄, τον 14ο αιώνα π.Χ., στην Αίγυπτο είχε στην κατοχή του ένα πλοίο εξαιρετικών δυνατοτήτων, που του το είχαν ναυπηγήσει οι Φοίνικες και επειδή οι Φοίνικες αργότερα έκαναν τον περίπλου της Αφρικής, τόσο ο Ιμπραήμ Μπέης, όσο και ο αββάς Theophile Moreux, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν φτάσει πρώτοι στην Αμερική, και μάλιστα πολύ πριν τον Κολόμβο!

Βέβαια, διάφοροι λαοί που δεν ήρθαν ποτέ σε επαφή μεταξύ τους, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε, έχουν να επιδείξουν τα ίδια σχέδια, όπως σε θρησκευτικά σύμβολα, για παράδειγμα ο σταυρός και η σβάστικα ή σε αρχιτεκτονικές μορφές, που να στηρίζονται σε απλές γεωμετρικές σχέσεις, όπως οι κόλουρες πυραμίδες.

Πάντως, τα λίγα στοιχεία που υπάρχουν σήμερα για τον διάπλου του Ατλαντικού στην αρχαιότητα είναι ουσιαστικά χαώδη και είναι αδύνατο να οδηγήσουν σε θετικά και σαφή συμπεράσματα.

Ο Πλίνιος ανέφερε ότι ο ανθύπατος της Γαλατίας δέχτηκε το 62 π.Χ., σαν δώρο από τον βασιλιά μιας φυλής των Κελτών μία ομάδα ερυθρόδερμων, που είχαν ναυαγήσει στις ακτές της Βορείου Θάλασσας, στη σημερινή Γερμανία, ίσως φτάνοντας εκεί με καγιάκ. Στοιχεία τέτοια που παρέχονται εμμέσως, υπάρχουν πολλά. Κανένα, όμως, δεν παρέχει σαφείς ενδείξεις.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», στις 04/11/1979…