Όταν ήταν τριών ετών η Sally (Σάλι) ανακοίνωσε ότι το πραγματικό της όνομα ήταν Ιωσήφ. Στην αρχή οι γονείς το βρήκαν αστείο, στη συνέχεια άρχισαν να προβληματίζονται και τέλος ανησύχησαν όταν το κοριτσάκι τους επέμενε ότι είναι αγόρι, το όνομά της είναι Ιωσήφ και το σπίτι στο οποίο μένει δεν είναι το δικό της.

Υποστήριζε πως σαν Ιωσήφ έμενε σ΄ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα και είχε πολλά αδέλφια και αδελφές.

«Ζητούσε να την πάμε να δει τα πλοία στη θάλασσα αλλά ποτέ δεν την είχαμε πάει στη θάλασσα ούτε και είχε δει ποτέ της πλοία» λέει η μητέρα της η οποία για προσπαθούσε επί πολλά έτη να κάνει παιδιά και η Σάλι ήταν αποτέλεσμα μιας εξωσωματικής θεραπείας.

Ο πατέρας της Σάλι, ο Richard, είχε αρχίσει να εκνευρίζεται με τη συμπεριφορά της κόρης του, ωστόσο η μητέρα, η Anna, ήξερε ότι δεν επρόκειτο για κάποιο καπρίτσιο της μικρής της κόρης.

Άρχισε να σκέφτεται ότι το παιδί της έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, σκέφτηκε το ενδεχόμενο της μετενσάρκωσης ή την πιθανότητα να την έχει καταλάβει κάποιο πνεύμα.

Έξι εβδομάδες αργότερα η Σάλι σταμάτησε να μιλά για το σπίτι δίπλα στη θάλασσα, για τα αδέλφια που είχε ως Ιωσήφ, είχε ξεχάσει τα πάντα.

Αυτά γράφει ένας εκ των δημοσιογράφων της επικαλούμενος την μαρτυρία των φίλων του που βίωσαν αυτό το περιστατικό, με αφορμή την κυκλοφορία ενός νέου βιβλίου με τίτλο «Αναμνήσεις από τον Παράδεισο» (Memories Of Heaven) από τους Dr Wayne Dyer και τον συνάδελφό του Dee Garnes οι οποίοι συγκέντρωσαν δεκάδες τέτοιες ιστορίες όπως της Σάλι. Όμως ο Wayne Dyer ήταν άρρωστος με λευχαιμία για χρόνια και πέθανε πριν εκδοθεί το βιβλίο.

Σύμφωνα με την daily mail αν και οι ιστορίες δεν τεκμηριώνονται, έχουν μια ειλικρίνεια που σε κερδίζουν. Υπάρχουν αφηγήσεις που περιγράφουν φαινόμενα τόσο όμοια με τις περιγραφές άλλων ανθρώπων που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους.

Η Zibby Guest, από το Chester, γράφει ότι ο δεύτερος σε ηλικία γιος της, όταν ήταν 16 μηνών και άρχισε να μιλά συχνά αναφερόταν στο άλλο του σπίτι όταν ήταν μεγάλος και είχε άλλη μαμά και μπαμπά.

Η Susan Bowers, από τις ΗΠΑ περιγράφει πως κρατήθηκε να μην ξεσπάσει στα γέλια όταν είδε τον τριών ετών γιο της να προσπαθεί να δέσει τα κορδόνια του και να μονολογεί: «Κάποτε ήμουν άντρας, αλλά υποθέτω πως πρέπει να μάθω να το κάνω πάλι από την αρχή».

Μια ακόμη Αμερικανίδα, η Ann Marie Gonzalez, μοιράζεται μια παρόμοια εμπειρία όμως λίγο πιο τρομακτική. Κάποια στιγμή η κόρη της, την ώρα που την είχε αγκαλιά και τραγουδούσαν, σταμάτησε και τη ρώτησε εάν θυμόταν τη φωτιά.

Όταν η Ann Marie τη ρώτησε τη εννοούσε η μικρή περιέγραψε με λεπτομέρειες τη φωτιά που έκαψε το σπίτι της και τους γονείς της με αποτέλεσμα να μείνει ορφανή και ζήσει με τη γιαγιά της Laura.

Ένα άλλο παιδί ο Tristan έβλεπε το γνωστό καρτούν στην τηλεόραση Tom και Jerry ενώ η μητέρα του Rachel Martin μαγείρευε στην κουζίνα. Κάποια στιγμή ο μικρός πήγε στην κουζίνα και ρώτησε την μητέρα του εάν θυμάται ότι πριν πολύ καιρό όταν μαγείρευε για τον George Washington (Τον πρώτο πρόεδρο των ΗΠΑ). Η μητέρα του δεν τον πήρε στα σοβαρά και του έκανε πλάκα ρωτώντας τον εάν ήταν μαζί του τότε. Και ο μικρός της απάντησε: «Ναι, ήμασταν σκουρόχρωμοι (αφροαμερικανοί). Όμως κάποια στιγμή πέθανα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω».

Επηρεασμένη από την ιστορία και τον αληθοφανή τρόπο που την παρουσίασε ο μικρός έκανε μια έρευνα και διαπίστωσε ότι ο μάγειρας του Washington, ο οποίος ονομάζόταν Hercules είχε τρία παιδιά τον Richmond, τον Evey και τον Delia. Στη συνέχεια ρώτησε το γιο της εάν θυμόταν κάποιον από αυτούς και ο μικρός απάντησε θετικά για τους δύο πρώτος αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί για τον τρίτο.

Το ενδιαφέρον σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι τα παιδιά αυτά που ανακαλούν μνήμες από άλλες ζωές, έχουν μνήμη θανάτου αδικαιολόγητη για την ηλικία τους και τις εμπειρίες τους.

Για παράδειγμα η ιστορία της Els Van Poppel and του 22 μηνών γιού της του Cairo, όταν ήταν έτοιμοι να διασχίσουν μια διασταύρωση στην Αυστραλία ο γιος της την κάλεσε να είναι ιδιαίτερα προσεχτική διότι όπως είπε θα πεθάνει ξανά.

«Θυμάσαι όταν ήμουν μικρός και το κεφάλι μου ήταν επάνω στο δρόμο και ένα φορτηγό πέρασε από πάνω του». Η μητέρα σοκαρίστηκε καθώς ήταν βέβαιη πως το παιδί της δεν είχε εκτεθεί σε κάποιο βίαιο θέαμα στην τηλεόραση ούτε και είχε εκτεθεί σε κάποια ανάλογη συζήτηση.

Και ο συγγραφέας του βιβλίου, πατέρας 8 παιδιών περιγράφει παρόμοιες εμπειρίες όπως για παράδειγμα όταν η κόρη ήταν μικρή στον ύπνο της μιλούσε ξένες γλώσσες. Μια φορά είπε στην σύζυγό του και μητέρα της πως δεν την αναγνωρίζει και ότι η πραγματική της μητέρα ήταν άλλη.

Άλλα περιστατικά

Ενα άλλο κορίτσι θυμόταν πως ήταν στρατιώτης και είχε μια γαλανομάτα κόρη, φορούσε έναν αγκυλωτό σταυρό στο χέρι.

Η Jody Amsberry έμεινε έγκυος σχεδόν δύο χρόνια αφότου η μητέρα της είχε απέβαλλε. Όταν η Jody γέννησε ονόμασε το παιδί Nicole, όπως σκόπευε να ονομάσει το παιδί που δεν γεννήθηκε η μητέρα της. Όταν η Νicole έγινε πέντε ετών είπε στην μητέρα της: «Πριν μπω στην κοιλιά σου ήμουν στην κοιλιά της γιαγιάς».

Η Anna Kiely έχασε την κόρη της πριν κλείσει έτος. Έπειτα από 8 χρόνια έκανε και πάλι παιδί. Όταν η κόρη της ήταν τεσσάρων ετών άκουσε ένα παιδικό τραγούδι που η μητέρα της το τραγουδούσε στο πρώτο της παιδί, αλλά όχι στο ίδιο και όμως η μικρή της είπε: «Μαμά θυμάσαι όταν μου το τραγουδούσες».

Η Tina Mitchell οδηγούσε με τον πεντάχρονο γιο της όταν αυτός της έδειξε ένα σύννεφο και της είπε: «Όταν ήμουν μηδέν καθόμουν στο σύννεφο με το Θεό και περνούσαμε ωραία». Λίγες ημέρες αργότερα το αγόρι επανέλαβε:«Όταν καθόμουν στο σύννεφο ο Θεός μου ζήτησε να επιλέξω την μητέρα μου. Κοίταξα κάτω και όλες με ήθελαν. Τότε ήταν που είδα εσένα. Ήσουν μόνη και θλιμμένη και ήξερα ότι σε αγαπούσα και ότι με αγαπούσες και εσύ, έτσι είπα στον Θεό ότι επέλεξα».

Αυτές οι μνήμες, ότι τα παιδιά επιλέγουν τους γονείς, μερικές φορές διατηρούνται για πάντα. Η Judy Smith η οποία διανύει την έβδομη δεκαετία της ζωή της θυμάται ότι έλεγε στους γονείς της, στην ηλικία των τριών, ότι αυτή ήταν που τους επέλεξε.

«Βρισκόμουν κάπου πάνω από τη Γη και κοίταζα κάτω παρατηρώντας διάφορα ζευγάρια. Μια φωνή μου ζήτησε να επιλέξω ποιος θα επιθυμούσα για γονείς. Μου ειπώθηκε πως όποιο ζευγάρι διαλέξω αυτό θα μου μάθει ότι χρειάζεται να γνωρίζω. “Έδειξα τους γονείς μου και είπα αυτούς θέλω”» λέει η Judy Smith.

Όμως αυτή η επιλογή δεν είναι πάντα εύκολη.

Ο γιος της Chris Sawmiller ο τετράχρονος Lucas, μια φορά του είπε: «Ξέρεις πόσο καιρό περίμενα για να γίνεις η μητέρα μου. Πάρα πάρα πολύ!».

Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον Robert Rinne, του οποίο ο γιος δήλωσε σε αυτόν και τη σύζυγό του ότι τους επέλεξε ενώ ήταν στον Παράδεισο. Μάλιστα το πήγε και πιο μακρυά. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του άνοιξε μια πόρτα και μπήκε κάπου για να επιθεωρήσει τους μπαμπάδες και τις μαμάδες, ενώ σε έναν άλλο χώρο επιθεώρησε τους συγγενείς.

Η Marie Birkett από το Southampton αναγκάστηκε να τερματίσει την εγκυμοσύνη της εξαιτίας σοβαρών πόνων στην πλάτη της. Αρκετά χρόνια αργότερα έφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι το όποιο όταν ήταν δύο ετών είπε στην μητέρα του: «Μαμά με έστειλες πίσω την πρώτη φορά επειδή είχες πρόβλημα στην πλάτη, αλλά επέστεψα όταν ένιωσε καλύτερα».

Η μόλις τριών ετών κόρη της Amy Rattigan μια ημέρα ανέφερε πως της έχουν λείψει τα δύο αδελφάκια της στον Παράδεισο. Η Amy σοκαρίστηκε γιατί είχε δύο αποβολές πριν από την κόρη της.

Ο γιος της Susan Lovejoy έσπασε το χέρι του όταν προσπάθησε να κάνει ένα άλμα. Μετά το νοσοκομείο παραπονέθηκε στην μητέρα του για το πότε θα μάθε να πετάει όπως έκανε στον Παράδεισο.

Μπορεί οι ιστορίες αυτές να ακούγονται παιδικές, αλλά κάποιες άλλες αναμνήσεις να είναι σκοτεινές, όλες τους όμως έχουν μια ζωντάνια ακόμη και αν ακούγονται αφελείς και διερωτώμαι εάν πράγματι αυτά τα παιδιά ξέρουν την αλήθεια ή εμείς οι ενήλικες την έχουμε ξεχάσει, καταλήγει ο δημοσιογράφος της Daily Mail.